Cerkiew św. Sergiusza z Radoneża w Paryżu: Różnice pomiędzy wersjami

Cerkiew św. Sergiusza z Radoneża
	cerkiew parafialna
	; Widok na dzwonnicę cerkwi
Państwo	Francja
Miejscowość	Paryż
Adres	{{{adres}}}
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Patriarchat Konstantynopolitański
Parafia	św. Sergiusza z Radoneża w Paryżu
Wezwanie	św. Sergiusza z Radoneża
Wspomnienie liturgiczne	25 września/8 października
Historia
Data zakończenia budowy	XIX wiek, adaptacja – 1924
Data poświęcenia	1925
Aktualne przeznaczenie	czynna świątynia prawosławna
Dane świątyni
Świątynia; • materiał bud.	; • cegła, drewno
Wieża kościelna; • liczba wież	; 1
Liczba ikonostasów	1
Liczba naw	1
Dzwonnica; • typ dzwonnicy	; wolnostojąca, z kopułą
	Położenie na mapie Paryża Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie Francji Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie Île-de-France Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:building}
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 21:50, 7 lis 2015

Cerkiew św. Sergiusza z Radoneża w Paryżu – prawosławna cerkiew znajdująca się w 19. dzielnicy.

Historia

Powstanie parafii św. Sergiusza oraz otwarcie cerkwi wiązało się z szybkim wzrostem liczby prawosławnych Rosjan udających się na emigrację do Francji po rewolucji październikowej. Świątynia znajduje się od 1924 w budynku należącym wcześniej do ambasady Niemiec, porzuconym w 1914 i wykupionym przez społeczność rosyjską na licytacji za sumę 321 tys. franków. Uroczyste poświęcenie obiektu miało miejsce w 1925. Cerkiew jest szczególnie związana z prawosławnym Instytutem św. Sergiusza, centrum prawosławnej myśli teologicznej i kulturalnej na Zachodzie Europy.

W 1932 w cerkwi złożyła śluby monastyczne późniejsza święta prawosławna, Jelizawieta Skobcowa, znana szerzej pod imieniem zakonnym Maria.

Architektura

Cerkiew mieści się w zaadaptowanym budynku magazynowym. Jest jednonawowa, bez wyraźnego zewnętrznego podziału na przedsionek, nawę i prezbiterium. Wejście do niej prowadzi przez rzeźbione drewniane schody. Okna jednokondygnacyjnego budynku po przebudowie mają kształt ostrych łuków, są stale zakryte. Nad wejściem znajduje się jedno okrągłe okno, nad przedsionkiem – rozmieszczona na planie prostokąta wieża. Na fasadzie cerkwi znajdują się malowidła przedstawiające anioły. We wnętrzu znajduje się czterorzędowy ikonostas. Freski we wnętrzu cerkwi wykonał przed 1927 rosyjski malarz symbolista Dmitrij Stełłecki^[1]. Dzwonnica cerkwi została dobudowana w stylu świątyń ziemi pskowskiej w latach 50., według projektu N. Iscelennowa^[1].

Obok cerkwi znajduje się jednopiętrowy budynek mieszkalny przeznaczony dla proboszcza, na którego fasadzie został namalowany wizerunek patrona parafii^[2]. Dzwonnica cerkwi jest wolnostojącą konstrukcją słupowo-ramową zwieńczoną malowaną na niebiesko cebulastą kopułą.

↑ ^a ^b N. Makarowa, Russkije prawosławnyje chramy Pariża [w:] Architiekturnoje nasledije russkogo zarubieżja. Petersburg: Izdatielstwo "Dmitrij Bułanin", 2008. ISBN 978-5-86007-557-3, s.163
↑ Un bol d'air slave

Bibliografia

Historia cerkwi na oficjalnej stronie parafii

[makarowa163-1] N. Makarowa, Russkije prawosławnyje chramy Pariża [w:] Architiekturnoje nasledije russkogo zarubieżja. Petersburg: Izdatielstwo "Dmitrij Bułanin", 2008. ISBN 978-5-86007-557-3, s.163

[2] Un bol d'air slave

[1]

[2]

@@ Linia 78: / Linia 78: @@
 == Architektura ==
-Cerkiew mieści się w zaadaptowanym budynku magazynowym. Jest jednonawowa, bez wyraźnego zewnętrznego podziału na przedsionek, nawę i prezbiterium. Wejście do niej prowadzi przez rzeźbione drewniane schody. Okna jednokondygnacyjnego budynku po przebudowie mają kształt ostrych łuków, są stale zakryte. Nad wejściem znajduje się jedno okrągłe okno, nad [[Kruchta|przedsionkiem]] – rozmieszczona na planie prostokąta [[wieża]]. Na fasadzie cerkwi znajdują się malowidła przedstawiające anioły. We wnętrzu znajduje się czterorzędowy [[ikonostas]]. Freski we wnętrzu cerkwi wykonał przed 1927 rosyjski malarz symbolista Dmitrij Stełłecki<ref name="makarowa163">N. Makarowa, Russkije prawosławnyje chramy Pariża [w:] Architiekturnoje nasledije russkogo zarubieżja. Petersburg: Izdatielstwo "Dmitrij Bułanin", 2008. ISBN 978-5-86007-557-3, s.163</ref>. [[Dzwonnica]] cerkwi została dobudowana w stylu świątyń ziemi pskowskiej w latach 50., wg projektu N. Iscelennowa<ref name="makarowa163"/>.
+Cerkiew mieści się w zaadaptowanym budynku magazynowym. Jest jednonawowa, bez wyraźnego zewnętrznego podziału na przedsionek, nawę i prezbiterium. Wejście do niej prowadzi przez rzeźbione drewniane schody. Okna jednokondygnacyjnego budynku po przebudowie mają kształt ostrych łuków, są stale zakryte. Nad wejściem znajduje się jedno okrągłe okno, nad [[Kruchta|przedsionkiem]] – rozmieszczona na planie prostokąta [[wieża]]. Na fasadzie cerkwi znajdują się malowidła przedstawiające anioły. We wnętrzu znajduje się czterorzędowy [[ikonostas]]. Freski we wnętrzu cerkwi wykonał przed 1927 rosyjski malarz symbolista Dmitrij Stełłecki<ref name="makarowa163">N. Makarowa, Russkije prawosławnyje chramy Pariża [w:] Architiekturnoje nasledije russkogo zarubieżja. Petersburg: Izdatielstwo "Dmitrij Bułanin", 2008. ISBN 978-5-86007-557-3, s.163</ref>. [[Dzwonnica]] cerkwi została dobudowana w stylu świątyń ziemi pskowskiej w latach 50., według projektu N. Iscelennowa<ref name="makarowa163"/>.
 Obok cerkwi znajduje się jednopiętrowy budynek mieszkalny przeznaczony dla proboszcza, na którego fasadzie został namalowany wizerunek patrona parafii<ref>[http://www.linternaute.com/paris/magazine/dossier/06/paris-au-calme/12.shtml Un bol d'air slave]</ref>. Dzwonnica cerkwi jest wolnostojącą [[Konstrukcja słupowo-ramowa|konstrukcją słupowo-ramową]] zwieńczoną malowaną na niebiesko cebulastą [[Kopuła (architektura)|kopułą]].