Nasciturus: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m lit. |
m →W prawie obecnie obowiązującym: int. |
||
Linia 7: | Linia 7: | ||
== W prawie obecnie obowiązującym == |
== W prawie obecnie obowiązującym == |
||
W [[System prawny w Polsce|prawie polskim]] instytucję nasciturusa przewiduje w szczególności prawo spadkowe, art. 927 |
W [[System prawny w Polsce|prawie polskim]] instytucję nasciturusa przewiduje w szczególności prawo spadkowe, art. 927 § 2. [[kodeks cywilny|k.c.]]: ''(...) dziecko w chwili otwarcia spadku już poczęte może być spadkobiercą, jeżeli urodzi się żywe'' – jest to instytucja nasciturusa funkcjonująca tak samo jak w prawie rzymskim. |
||
W [[Prawo prywatne międzynarodowe|prawie międzynarodowym]] o nabywaniu praw przez dziecko poczęte, lecz nienarodzone, rozstrzyga prawo właściwe dla praw i obowiązków, o których nabycie chodzi<ref>M. Pazdan, ''Prawo prywatne międzynarodowe'', wyd. 10, Warszawa 2007, s. 92.</ref>. |
W [[Prawo prywatne międzynarodowe|prawie międzynarodowym]] o nabywaniu praw przez dziecko poczęte, lecz nienarodzone, rozstrzyga prawo właściwe dla praw i obowiązków, o których nabycie chodzi<ref>M. Pazdan, ''Prawo prywatne międzynarodowe'', wyd. 10, Warszawa 2007, s. 92.</ref>. |
Wersja z 20:50, 2 gru 2015
Nasciturus (łac. „mający się urodzić”) – termin pochodzący z prawa rzymskiego oznaczający dziecko poczęte, ale jeszcze nieurodzone.
W prawie rzymskim
W prawie rzymskim w jego przypadku stosowano fikcję prawną, według której miał warunkową zdolność prawną, tzn. mógł być podmiotem praw i obowiązków, jednocześnie sam nie mogąc dokonywać czynności prawnych. To wszystko jednakże pod warunkiem, że urodził się żywy. Ochrona dziecka poczętego a nienarodzonego miała i ma zastosowanie głównie w prawie spadkowym, gdzie dziecko takie może dziedziczyć. Zastosowanie ma tu paremia: nasciturus pro iam nato habetur, quotiens de commodis eius agitur – „mającego się narodzić uważa się za narodzonego, ilekroć chodzi o jego korzyści”.
Dla ochrony jego praw można było powołać specjalnego kuratora, tzw. kuratora łona (łac. curator ventris).
W prawie obecnie obowiązującym
W prawie polskim instytucję nasciturusa przewiduje w szczególności prawo spadkowe, art. 927 § 2. k.c.: (...) dziecko w chwili otwarcia spadku już poczęte może być spadkobiercą, jeżeli urodzi się żywe – jest to instytucja nasciturusa funkcjonująca tak samo jak w prawie rzymskim.
W prawie międzynarodowym o nabywaniu praw przez dziecko poczęte, lecz nienarodzone, rozstrzyga prawo właściwe dla praw i obowiązków, o których nabycie chodzi[1].
Kwestia wyjątku
Kwestia tego, czy nasciturus jest wyjątkiem od ogólnie przyjętej zasady, że każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną (art. 8 § 1 k.c.), czy nie, jest dyskusyjna: niektórzy przedstawiciele doktryny twierdzą, że nie jest to wyjątek z uwagi na fakt, że nasciturus musi urodzić się żywy, aby można było zastosować skuteczną fikcję prawną[2].
Bibliografia
- Marek Kuryłowicz, Adam Wiliński: Rzymskie prawo prywatne. Warszawa: Wolters Kluwer, 2008, s. 84–85. ISBN 978-83-7601-073-1.