Zieloni – Wolny Sojusz Europejski

Zieloni – Wolny Sojusz Europejski (Zieloni/WSE, ang. Greens/European Free Alliance, Greens/EFA) – jedna z frakcji politycznych w Parlamencie Europejskim. W kadencji 2009-2014 posiada 55 mandatów i jest czwartą co do wielkości grupą w PE.

Frakcja składa się z reprezentantów dwóch grup politycznych – partii Zielonych z krajów Unii Europejskiej zgrupowanych w Europejskiej Partii Zielonych i Wolnego Sojuszu Europejskiego, reprezentującego "narody bez państw". Zielonych/WSE można określić jako ugrupowanie centrolewicowe.

Grupa we współpracy z Zielonymi 2004 angażowała się w działania dotyczące ochrony Doliny Rospudy, obwodnicy Augustowa i europejskich korytarzy transportowych: kolejowego – Rail Baltica i drogowego – Via Baltica oraz stanu wdrażania europejskiego prawa równościowego w Polsce.

Współprzewodniczącymi grupy w kadencji 2009–2014 są Rebecca Harms i Daniel Cohn-Bendit.

Historia

1979 – Pierwsze wybory do Parlamentu Europejskiego – trójka osób reprezentujących Wolny Sojusz Europejski (Volksunie i Fianna Fáil) włącza się do Grupy na rzecz Koordynacji Technicznej i Obrony Niezależnych Frakcji i Członków.

1984 – Pierwsi Zieloni zostają wybrani: 7 osób z Niemiec i po 2 z Belgii i Holandii. Razem z innymi parlamentarzystami z Włoch i Danii oraz ugrupowań mniejszości z Flandrii, Sardynii i Kraju Basków tworzą Grupę Tęczową.

1989 – Przełomowe wybory dla Zielonych i Wolnego Sojuszu Europejskiego. Zieloni z Francji, Włoch i Portugalii dołączają do swych koleżanek i kolegów z Niemiec, Belgii i Holandii. Grupa składa się z 30 osób. Zieloni z Wielkiej Brytanii otrzymują wtedy, na fali obaw związanych z awarią reaktora nuklearnego w Czarnobylu, rekordowe poparcie – 14,9%, ale nie zdobywają mandatu z powodu panującego wówczas systemu większościowego.

W tym samym czasie 10 osób z Wolnego Sojuszu Europejskiego (z Flandrii, Szkocji, Katalonii, Kraju Basków, Korsyki, Sardynii, Irlandii, Andaluzji i Wysp Kanaryjskich) współtworzy Grupę Tęczową, opartą na partiach regionalnych i mniejszości narodowych.

1994 – Zieloni w Niemczech notują rekordowy wynik wyborczy, podczas gdy w Portugalii i Francji tracą wszystkie mandaty. Po raz pierwszy grupę zasilają osoby z Luksemburga i Irlandii, jednak cała frakcja topnieje do 23 członkiń i członków. W tym samym czasie WSE porozumiewa się z włoskimi i francuskimi partiami radykalnymi i współtworzy Europejski Sojusz Radykalny.

1995 – Podczas przemówienia ówczesnego prezydenta Francji na sesji plenarnej Europarlamentu, Jacques'a Chiraca, Zieloni w sposób spektakularny protestują przeciw francuskim próbom jądrowym na atolu Mururoa. Śmierć współprzewodniczącego grupy, Alexandra Langera, poważnie osłabia grupę, mimo faktu jej wzrostu liczebnego do 27 osób (z Austrii, Finlandii i Szwecji).

1999 – Wybranych zostaje 38 Zielonych i 10 osób z Wolnego Sojuszu Europejskiego. Po raz pierwszy te dwie frakcje tworzą wspólną, która staje się czwartą pod względem wielkości polityczną siłą w Parlamencie Europejskim. Michaele Schreyer, Zielona z Niemiec, staje się pierwszym zielonym komisarzem, odpowiada za budżet i walkę z korupcją. Zieloni współtworzą 5 z 15 rządów ówczesnej Unii Europejskiej (Belgia, Finlandia, Francja, Niemcy, Włochy), co daje im możliwość silnego oddziaływania na kształt Protokołu z Kioto.

2004 – 21 lutego powstaje w Rzymie Europejska Partia Zielonych, która jako pierwsza organizuje wspólną kampanię na skalę europejską. 26 marca ten sam status europejskiej partii politycznej otrzymuje WSE, podczas zebrania w Barcelonie z udziałem 31 organizacji członkowskich. W czerwcowych wyborach Zieloni zdobywają 34 miejsca, ale żadnego w nowych państwach członkowskich. Odnowiony zostaje sojusz z WSE (mającego nową reprezentantkę z Łotwy), przygarniają także niezależnych. Licząca 42 osoby wspólna grupa nadal jest czwartą siłą Europarlamentu.

2007 – Czescy Zieloni są pierwszą partią z nowego państwa członkowskiego UE, która wchodzi do rządu koalicyjnego. Rozwój wypadków w Parlamencie Europejskim sprawia, że Zieloni/WSE stają się piątą pod względem wielkości grupą w PE. Poza Czechami, Zieloni współrządzą w Finlandii, Irlandii i Włoszech.

2008 – Po wejściu do grupy deputowanego z Rumunii znów jest ona czwartą największą grupą PE. Rozpad rządu we Włoszech oznacza koniec koalicji, której częścią byli Zieloni. Grupa decyduje się na pierwszy Letni Uniwersytet Zielonych w Słubicach i we Frankfurcie nad Odrą.

Przewodniczący Zieloni-Wolny Sojusz Europejski

Nr	Przewodniczący	Państwo	Partia narodowa	Od	do
01	Marco Pannella	Włochy	Włoscy Radykałowie (RI)	1979	1984
02	Neil Blaney	Irlandia	Niezależna Fianna Fáil	1979	1984
03	Jens-Peter Bonde	Dania	Ruch Ludowy przeciw UE (N)	1979	1984
04	Else Hammerich	Dania	Ruch Ludowy przeciw UE (N)	1984	1989
05	Jaak Vandemeulebroucke	Belgia	Unia Ludowa (Belgia) (VU)	1984	1994
06	Bram van der Lek	Holandia	Pacyficzna Partia Socjalistyczna(PSP)	1984	1989
07	Paul Staes	Belgia	Groen (Agalew)	1984	1989
08	Claudia Roth	Niemcy	Związek 90/Zieloni	1994	1999
09	Alexander Langer	Włochy	Zieloni (Południowy Tyrol)	1994	1999
10	Paul Lannoye	Belgia	Ecolo	1999	2004
11	Heidi Hautala	Finlandia	Liga Zielonych	1999	2004
12	Daniel Cohn-Bendit	Francja	Zieloni	1999	-
13	Monica Frassoni	Włochy	Federacja Zielonych (Włochy)	1999	2009
14	Rebecca Harms	Niemcy	Związek 90/Zieloni	2009	-

¹obserwatorka Europejskiej Partii Zielonych

Zieloni – Wolny Sojusz Europejski łączy reprezentantów i reprezentantki z 16 państw. Ciemnozielonym kolorem zaznaczono 12 krajów, z których pochodzi więcej niż 1 europoseł/europosłanka, jasnozielonym zaś 4 państwa, z których każde wystawiło po 1 przedstawicielu/przedstawicielce, ciemnoszarym – państwa bez przedstawicieli, jasnoszarym – państwa spoza Unii Europejskiej

Linki zewnętrzne

• Strona internetowa frakcji