Stille Hilfe: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m →Zobacz też: Drobne redakcyjne - poprawki linków, apostrofów, cudzysłowów... |
||
Linia 10: | Linia 10: | ||
== Zobacz też == |
== Zobacz też == |
||
* [[ODESSA |
* [[ODESSA]] |
||
* [[HIAG]] |
* [[HIAG]] |
||
* [[Alois Hudal]] |
* [[Alois Hudal]] |
Wersja z 19:52, 17 mar 2016
Stille Hilfe (pol. Cicha Pomoc, oficj. Stille Hilfe für Kriegsgefangene und Internierte – Cicha Pomoc dla Jeńców Wojennych i Internowanych) – niemiecka organizacja wspierająca po zakończeniu II wojny światowej byłych funkcjonariuszy III Rzeszy.
Organizacja została założona przez księżną Helenę Elisabeth von Isenburg, żonę nazistowskiego naukowca Wilhelma Prinza von Isenburga i Büdingena. Aktywność rozpoczęto od 1946. Pierwotnie jej działalność była utajniona i skupiała się na pomocy dawnym nazistom w ucieczce do krajów Ameryki Południowej. Cicha Pomoc została oficjalnie zarejestrowana w 1951, co umożliwiło jej przeprowadzanie zbiórek pieniędzy „na więźniów wojennych i inne osoby internowane”.
Cicha Pomoc prowadziła działania w celu ratowania nazistów przed grożącymi im wyrokami (m.in. pokrywała koszty prawne, sądowe) oraz opiekowała się nimi na starość po opuszczeniu przez nich więzień (staranie o miejsca w domach starców, zapewnienie utrzymania i opieki lekarskiej).
Obecnie działalność organizacji aktywnie wspiera Gudrun Burwitz, córka Heinricha Himmlera, szefa SS[1].
Wśród osób, które chroniono i wspierano byli: Adolf Eichmann, Anton Malloth, Erich Priebke, Erna Wallisch, Josef Mengele, Josef Schwammberger, Klaus Barbie, Walter Rauff.
Zobacz też
Bibliografia
- „Cicha Pomoc i brunatni towarzysze”, oprac. Oliver Schröm i Andrea Röpke, wyd. 2002.
Linki zewnętrzne
- Córka Himmlera wspiera byłych hitlerowców [dostęp 1.12.2010]
- Artykuł z Franfurter Rundschau, 2001