Bitwa pod Hodowem: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
|||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
|data = [[11 czerwca]] [[1694]] |
|data = [[11 czerwca]] [[1694]] |
||
|miejsce = [[Hodów]] |
|miejsce = [[Hodów]] |
||
|terytorium = [[Królestwo Polskie, obecnie Lwów]] |
|||
| ⚫ | |||
|przyczyna = |
|przyczyna = |
||
| ⚫ | |||
|terytorium = [[ziemia lwowska]] |
|||
|strona1 = {{państwo|POL|RON}} |
|strona1 = {{państwo|POL|RON}} |
||
|strona2 = {{państwo|Chanat Krymski}} |
|strona2 = {{państwo|Chanat Krymski}} |
||
Wersja z 15:36, 18 maj 2016
| Wojna polsko-turecka 1683-1699 | |||
| Czas |
{{{czas}}} | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
wygrana sił polskich | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie świata  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} | |||
Bitwa pod Hodowem – bitwa pomiędzy wojskami polskimi a tatarskimi pod Hodowem w 1694 roku w trakcie wojny polsko-tureckiej (1683-1699) rozpoczętej odsieczą wiedeńską Jana Sobieskiego. Z powodu olbrzymiej dysproporcji sił bitwa ta bywa nazywana polskimi Termopilami, podobnie jak obrona Wizny.[potrzebny przypis]
Okoliczności
W czerwcu 1694 roku nastąpił najazd Tatarów na ziemie polskie przeprowadzona w celu pozyskania jasyru. Do ich odparcia skierowano 2 zgrupowania jazdy – pierwsze z Okopów Świętej Trójcy pod dowództwem Konstantego Zahorowskiego i drugie z Szańca Panny Marii pod dowództwem Mikołaja Tyszkowskiego. Były to 100 husarzy i 300 pancernych.
Bitwa
Do pierwszego starcia doszło na polach pod wsią Hodów, gdzie polska jazda zaatakowała tatarską straż przednią liczącą około 500-600 koni. Polacy pojmali dwóch mirzów. Po tym starciu Polacy zorientowawszy się, że główne siły przeciwnika dopiero nadejdą i nie mają szans w starciu z sytuacji przygniatającej przewagi liczebnej Tatarów, wycofali się do wsi Hodów. Tam pancerni i husaria zeszli z koni i wykorzystała do obrony tabory, kobyliny, płoty, stoły, beczki itp. Ataki, pieszo i z pomocą broni palnej, przez pięć do sześciu godzin odpierało ok. 300 pancernych i 100 husarzy. Kiedy skończyła się amunicja, obrońcy strzelali tatarskimi strzałami wkładanymi do luf zamiast kul[3]. Tatarów było według różnych szacunków od 25 do 70 tysięcy, jednak król Jan III Sobieski podawał w rozmowie z Mikołajem Złotnickim liczbę 40 000, co dawałoby stosunek sił 100:1[4].
Nie mogąc pokonać obrońców, Tatarzy wysłali Lipków, czyli polskich Tatarów, z żądaniem kapitulacji. Polacy odmówili, wobec czego ze względu na znaczne straty Tatarzy wycofali się do okupowanego ówcześnie przez nich Kamieńca Podolskiego. Dzięki skutecznej obronie powstrzymany został dalszy najazd tatarski.
W bitwie większość obrońców odniosła rany, a zabitych było kilkudziesięciu, w tym kilkunastu towarzyszy chorągiewnych[5]. Dowodzący jedną z rot husarskich Konstanty Zahorowski zmarł z powodu odniesionych ran trzy dni po bitwie. Do tatarskiej niewoli dostał się Mikołaj Tyszkowski, który został z niej potem wykupiony.
Skład wojsk Rzeczypospolitej[6]
- królewska rota husarska Jana III Sobieskiego pod cześnikiem koronnym Mikołajem Złotnickim, który był jednak nieobecny w czasie i bitwy i zastępował go poległy w bitwie Gulcher (Mikołaj Guttyter Dobrodziejski) – 48 ludzi
- królewska rota husarska marszałka nadwornego Józefa Lubomirskiego – około 50 ludzi
- 5 rot pancernych – około 300 ludzi
Upamiętnienie
Już 4 dni po bitwie król Jan III Sobieski przekazał na lekarstwa dla husarzy i pancernych 1000 zł, a hetman Stanisław Jabłonowski przekazał 400 zł na cyrulika Mikołaja na leczenie rannych w szpitalu w Złoczowie. 27 czerwca król przyjął żołnierzy we Lwowie i obdarował ich pieniędzmi i końmi. W 1695 roku król kazał postawić im pomnik, który przetrwał do naszych czasów. Latem 2014 roku przeprowadzono jego renowację, którą wykonał prof. Janusz Smaza z warszawskiej ASP, a następnie 25 października tego samego roku dokonano uroczystego odsłonięcia podczas obchodów 320. rocznicy bitwy przy udziale władz obwodu tarnopolskiego i rejonu zborowskiego[7].
- ↑ J.Wimmer, Materiały do zagadnienia organizacji i liczebności armii koronnej w latach 1690–1696 w: „Studia i Materiały do Dziejów Wojskowości” 1963, tom IX/1, s. 237–275.
- ↑ https://www.msz.gov.pl/resource/82082405-3b4f-4d07-bd96-d15df050470d:JCR.
- ↑ Sikora R., Niezwykłe bitwy i szarże husarii, Warszawa 2011.
- ↑ Sarnecki K., Pamiętniki z czasów Jana Sobieskiego, tom 1, opr. J. Woliński, Wrocław 2004.
- ↑ Mała Encyklopedia Wojskowa, p.r. J. Bordziłowski, tom 1, Warszawa 1967.
- ↑ J. Wimmer, Materiały do zagadnienia organizacji i liczebności armii koronnej w latach 1690–1696, w: „Studia i Materiały do Dziejów Wojskowości” 1963, tom IX/1, s. 237–275.
- ↑ Relacja z obchodów 320. rocznicy bitwy pod Hodowem i uroczystości odsłonięcia odnowionego pomnika bitwy, Ambasada RP w Kijowie, 25.10.2014.
Bibliografia
- J. Wimmer, Materiały do zagadnienia organizacji i liczebności armii koronnej w latach 1690–1696, w: „Studia i Materiały do Dziejów Wojskowości” 1963, tom IX/1, s. 237–275
- Hodów 1694, Kresy.pl
- Polskie Termopile 1694. Bitwa pod Hodowem
- M. Nagielski Hodów 1694-2014. Ostatnie zwycięstwo husarii w dawnym stylu (Kwartalnik „Bellona” 1/2015)
- Biblioteka Czartoryskich, rękopis nr 184, s. 244
- Kwartalnik Bellona 1/2015 s.229-233