Judea: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m MalarzBOT: poprawki w nazwach nagłówków końcowych |
→Historia: Literówka Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
| Linia 15: | Linia 15: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
Między [[X wiek p.n.e.|X]] a [[VI wiek p.n.e.|VI w. p.n.e.]] istniało tu [[królestwo Judy]] ze stolicą w [[Jerozolima|Jerozolimie]]. Powstało po śmierci króla [[Salomon (król Izraela)|Salomona]] i rozpadzie [[zjednoczone królestwo Izraela|Izraela]] (ok. 930 p.n.e.) na królestwo północne ([[Królestwo Izraela (państwo północne)|Izrael]]) ze stolicą w [[Samaria|Samarii]] i południowe (Judę). Juda została podbita |
Między [[X wiek p.n.e.|X]] a [[VI wiek p.n.e.|VI w. p.n.e.]] istniało tu [[królestwo Judy]] ze stolicą w [[Jerozolima|Jerozolimie]]. Powstało po śmierci króla [[Salomon (król Izraela)|Salomona]] i rozpadzie [[zjednoczone królestwo Izraela|Izraela]] (ok. 930 p.n.e.) na królestwo północne ([[Królestwo Izraela (państwo północne)|Izrael]]) ze stolicą w [[Samaria|Samarii]] i południowe (Judę). Juda została podbita przez władcę babilońskiego Nabukadnezara II ([[Nabuchodonozor II|Nabuchodonozora II]]) w [[586 p.n.e.]], a znaczna część jej ludności została uprowadzona do [[Babilon]]u ([[niewola babilońska]] [[Żydzi|Żydów]]). Po podbiciu państwa babilońskiego przez [[Starożytny Iran|Persów]] Juda została przekształcona w perską prowincję Jehud o dużym stopniu autonomii. Po jej zajęciu przez [[Aleksander Macedoński|Aleksandra Macedońskiego]] w roku [[IV wiek p.n.e.|332 p.n.e.]] upowszechniła się grecka nazwa Judy, Judea. |
||
=== Okres panowania rzymskiego === |
=== Okres panowania rzymskiego === |
||
Wersja z 15:13, 29 cze 2016
Nieprawidłowe parametry: {31|32||N|35|05||E}
Judea (hebr. יהודה, Yāhūdhā, arab. Jahuza, gr. Ιουδαία, łac. Iudaea) – górzysta kraina geograficzna położona w historycznej środkowej części Izraela. Obecnie terytorium to jest podzielone pomiędzy Izraelem a Autonomią Palestyńską. Judea to nazwa Judy używana od IV w. p.n.e. po przejęciu władzy nad Judą przez Greków.
Geografia
Judea to górzysty rejon, który można scharakteryzować jako kamienistą pustynię. Góry Judzkie dochodzą do wysokości 1020 m n.p.m. (góra Hebron na południu). Wzgórza obniżają się w kierunku południowym dochodząc do wysokości 400 m n.p.m.
Geograficznie rejon można podzielić na: wzgórza Hebronu, siodło Jerozolimy, wzgórza Betlejem i Pustynię Judzką, która dochodzi do Morza Martwego.
Na południu Judea przechodzi w pustynię Negew, na której dominują nagie skaliste szczyty oraz potężne płaskowyże poprzecinane głębokimi kanionami.
Głównymi miastami Judei są: Jerozolima, Betar Illit, Betlejem, Efrata, Gusz Ecjon, Jerycho i Hebron.
Historia
Między X a VI w. p.n.e. istniało tu królestwo Judy ze stolicą w Jerozolimie. Powstało po śmierci króla Salomona i rozpadzie Izraela (ok. 930 p.n.e.) na królestwo północne (Izrael) ze stolicą w Samarii i południowe (Judę). Juda została podbita przez władcę babilońskiego Nabukadnezara II (Nabuchodonozora II) w 586 p.n.e., a znaczna część jej ludności została uprowadzona do Babilonu (niewola babilońska Żydów). Po podbiciu państwa babilońskiego przez Persów Juda została przekształcona w perską prowincję Jehud o dużym stopniu autonomii. Po jej zajęciu przez Aleksandra Macedońskiego w roku 332 p.n.e. upowszechniła się grecka nazwa Judy, Judea.
Okres panowania rzymskiego
Po powstaniu Machabeuszów w II w. p.n.e. Judea odzyskała niezależność pod władzą Machabeuszów. W połowie I w. p.n.e. (pomiędzy 63 p.n.e. a 55 p.n.e.) dostała się w sferę wpływów rzymskich. Początkowo Rzymianie zarządzali Judeą przy pomocy podległych lokalnych władców (Machabeusze, Herod). Od 6 r. n.e. obszar Judei, Samarii i Galilei, czyli cała Palestyna, stał się, pod nazwą Judea, częścią rzymskiej prowincji Syrii.
W odległości około 11 km na południe od Jerozolimy król Herod I Wielki wybudował na wzgórzu swój pałac i fortecę Herodion. U podnóża góry powstało miasto, w którym król został pochowany.
Zobacz też
