Gene Pitney: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
ważne źródło |
||
| Linia 35: | Linia 35: | ||
Do największych jego przebojów należały: "It Hurts to Be in Love", "A Heartbreaker", "I’m Gonna Be Strong", "Town Without Pity", "Every Breath I Take", "(The Man Who Shot) Liberty Valance", "Only Love Can Break a Heart", "True Love Never Runs Smooth", "24 Hours from Tulsa" oraz cover piosenki [[The Rolling Stones]] "That Girl Belongs to Yesterday". |
Do największych jego przebojów należały: "It Hurts to Be in Love", "A Heartbreaker", "I’m Gonna Be Strong", "Town Without Pity", "Every Breath I Take", "(The Man Who Shot) Liberty Valance", "Only Love Can Break a Heart", "True Love Never Runs Smooth", "24 Hours from Tulsa" oraz cover piosenki [[The Rolling Stones]] "That Girl Belongs to Yesterday". |
||
W [[2002]] Gene Pitney został wprowadzony do ''[[Rock and Roll Hall of Fame]]''<ref>{{cytuj stronę| url = |
W [[2002]] Gene Pitney został wprowadzony do ''[[Rock and Roll Hall of Fame]]''<ref>{{cytuj stronę| url = https://rockhall.com/inductees/gene-pitney/| tytuł = Gene Pitney: inducted in 2002| data dostępu = 2016-07-01|opublikowany = The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.| język =en}}</ref>. |
||
W 2006 r., w trakcie trasy koncertowej po [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] menedżer Pitneya znalazł zwłoki piosenkarza w hotelu Hilton w Cardiff, artysta zmarł na zawał serca w wieku 66 lat. Pitney od wielu lat cierpiał na chorobę serca, nie zaprzestał jednak koncertowania. Jego ostatnia trasa została uznana za najlepszą w karierze. |
W 2006 r., w trakcie trasy koncertowej po [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] menedżer Pitneya znalazł zwłoki piosenkarza w hotelu Hilton w Cardiff, artysta zmarł na zawał serca w wieku 66 lat. Pitney od wielu lat cierpiał na chorobę serca, nie zaprzestał jednak koncertowania. Jego ostatnia trasa została uznana za najlepszą w karierze. |
||
Wersja z 18:58, 1 lip 2016
| |
| Imię i nazwisko |
Gene Francis Alan Pitney |
|---|---|
| Pseudonim |
Billy Bryan |
| Data i miejsce urodzenia |
17 lutego 1941 |
| Pochodzenie |
Rockville, Connecticut |
| Data i miejsce śmierci |
5 kwietnia 2006 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
piosenkarz, autor piosenek, muzyk |
| Strona internetowa | |
Gene Francis Alan Pitney (ur. 17 lutego 1941 w Hartford, zm. 5 kwietnia 2006 w Cardiff)[1] – amerykański piosenkarz poprockowy i kompozytor pochodzenia polskiego, miał charakterystyczny, wysoki tembr głosu.
Pochodził z regionu Nowa Anglia w stanie Connecticut, jego matka Anna Orlowski była Polką. Karierę muzyczną rozpoczął w połowie lat pięćdziesiątych jako nastolatek, lecz jej szczyt przypadł na lata sześćdziesiąte XX wieku, kiedy to zdobył olbrzymią popularność po obu stronach Atlantyku. Choć muzyką interesował się od dziecka, z wykształcenia był inżynierem elektrykiem. Ostatecznie wybrał jednak karierę muzyka. Początkowo dużo komponował dla innych artystów. Jego piosenki znalazły się w repertuarze takich gwiazd jak Del Shannon, Roy Orbison, Kalin Twins i Bobby Vee. Z początkiem lat sześćdziesiątych zaczął także nagrywać jako solista i koncertować. Pitney był niezwykle płodnym muzykiem i nagrywał po kilka albumów rocznie. Wszystkie jego albumy charakteryzowały się starannością nagraniową. Był pionierem overdubbingu, czyli dogrywania ścieżek.
W 1989, po latach nieobecności, nagrał nową wersję swojego przeboju z 1967 r. "Something’s Gotten Hold of My Heart" w duecie z Markiem Almondem, który na krótko zajął pierwsze miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii.
Do największych jego przebojów należały: "It Hurts to Be in Love", "A Heartbreaker", "I’m Gonna Be Strong", "Town Without Pity", "Every Breath I Take", "(The Man Who Shot) Liberty Valance", "Only Love Can Break a Heart", "True Love Never Runs Smooth", "24 Hours from Tulsa" oraz cover piosenki The Rolling Stones "That Girl Belongs to Yesterday".
W 2002 Gene Pitney został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[2].
W 2006 r., w trakcie trasy koncertowej po Wielkiej Brytanii menedżer Pitneya znalazł zwłoki piosenkarza w hotelu Hilton w Cardiff, artysta zmarł na zawał serca w wieku 66 lat. Pitney od wielu lat cierpiał na chorobę serca, nie zaprzestał jednak koncertowania. Jego ostatnia trasa została uznana za najlepszą w karierze.
Dyskografia
- 1961 Heartbreaker
- 1962 The Many Sides of Gene Pitney
- 1963 Gene Pitney Sings Just for You
- 1963 Only Love Can Break a Heart
- 1964 Blue Gene
- 1964 Gene Italiano
- 1964 It Hurts to Be in Love
- 1964 Meets the Fair Young Ladies of Folkland
- 1964 Together
- 1965 For the First Time! Two Great Singers
- 1965 I Must Be Seeing Things
- 1965 I'm Gonna Be Strong
- 1965 It's Country Time Again!
- 1965 Sings the Great Songs of Our Time
- 1966 Backstage I'm Lonely
- 1966 Being Together
- 1966 Looking Through the Eyes of Love
- 1966 Nessumo Mi Puo Giudicare
- 1966 Pitney Español
- 1966 The Country Side of Gene Pitney
- 1966 The Gene Pitney Show
- 1967 Gene Pitney Sings Bacharach & Others
- 1967 Just One Smile
- 1967 Young and Warm and Wonderful
- 1968 She's a Heartbreaker
- 1969 Baby, I Need Your Lovin'
- 1969 Liberty Valance
- 1969 Twenty Four Hours from Tulsa
- 1971 Ten Years Later
- 1972 New Sounds of Gene Pitney
- 1975 Pitney '75
- 1982 Love My Life Away
- 1982 Pitney Español
- 1984 Gene Pitney
- 2002 The Great Pretender
- ↑ Richie Unterberger: Gene Pitney. allmusic.com. [dostęp 2009-12-11]. (ang.).
- ↑ Gene Pitney: inducted in 2002. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).