Urosz I (car): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Blaise Niepascal przeniósł stronę Stefan Urosz V Nijaki do Urosz I (car): forma nieznana polskiej historiografii |
Urosz I |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Władca infobox |
{{Władca infobox |
||
|władca = |
|władca = Urosz I |
||
|imiona = |
|imiona = |
||
|tytulatura = Car Rzymian i Serbów |
|tytulatura = Car Rzymian i Serbów |
||
Linia 42: | Linia 42: | ||
}} |
}} |
||
''' |
'''Urosz I''' [[język serbski|srb.]] ''Стефан Урош V Нејаки'' (ur. [[1336]], zm. [[2 grudnia|2]] lub [[4 grudnia]] [[1371]] r.) [[władcy Serbii i Jugosławii|król Serbii]] jako '''Stefan Urosz V''' jako koregent wraz ze swym ojcem [[Stefan Urosz IV Duszan|Stefanem Uroszem IV Duszanem]] w l. [[1346]]-[[1355]], w l. [[1355]]-[[1371]] samodzielny car; [[święci prawosławni|święty prawosławny]]. |
||
== Biografia == |
== Biografia == |
||
Urosz I był jedynym synem Stefana Urosza IV Duszana i [[Helena Bułgarska|Heleny Bułgarskiej]], siostry [[Iwan Aleksander|Iwana Aleksandra]]. Został koronowany na króla, jako w pełni uprawniony do sprawowania koregencji wraz z Duszanem, który został carem Serbii w [[1346]] r. Mimo, że w okresie swej sukcesji przyszły władca był już w pełni dojrzały, jeszcze w czasie samodzielnych rządów pozostawał on pod ciągłym wpływem dostojników dworskich (zwłaszcza [[Rada Carska|Rady Carskiej]]), a w szczególności swojej matki. |
|||
Nieudolnie próbował podtrzymywać wielkie imperium stworzone przez jego ojca. |
Nieudolnie próbował podtrzymywać wielkie imperium stworzone przez jego ojca. Urosz I nie mógł odeprzeć wzmożonych ataków nieprzyjaciół, zagrażających mu ze wszystkich stron kraju. Także zwalczanie coraz to ostrzej zarysowującej się emancypacji politycznej serbskiej szlachty nie mieściło się w jego możliwościach militarnych, ponieważ armia była uzależniona od decyzji Rady Carskiej. W krótkim czasie [[Carstwo Serbskie]] Duszana przekształciło się w konfederację niewielkiej ilości księstw, której jedynie część potwierdzała jego panowanie wyłącznie nominalnie. Na pierwsze wielkie wyzwanie polityczne Urosza I wyzwał jego stryj, [[Symeon Sinisza|Symeon Urosz Paleolog]], który ogłosił się prawowitym ''carem Rzymian i Serbów''. Choć Urosz I odparł jego bezpośrednią próbę przejęcia władzy, nie zdołał przejąć rządzonego przez niego dotąd, jako namiestnik cara Stefana Urosza IV, Epiru. |
||
Silna pozycja |
Silna pozycja Urosza nie była wspierana przez jego matkę, Helenę, która zaczęła samodzielnie sprawować władzę, popieraną przez [[Jovan Uglješa|Jovana Uglješy]]. Podobne, autonomiczne dążności zostały przyjęte przez innych możnowładców serbskich, takich jak: [[Dejankowić]], [[Balšić]], [[Nikola Altomanović]] i [[Uglieša]], brat [[Vukašin Mrnjavčević|Wukaszyna Mrnjawcewicia]]. Ten ostatni w [[1365]] r. osadził się na tronie jako następca Urosza. Pod koniec swego panowania Urosz bezpośrednio kontrolował jedynie terytorium pomiędzy [[Szar Płanina|Szarską Planiną]] a [[Dunaj]]em. |
||
⚫ | |||
⚫ | Urosz I zmarł bezdzietnie w grudniu [[1371]] r., po tym jak rok wcześniej ogromna część serbskiego rycerstwa została wybita w bitwie z [[Turcy|Turkami]] [[Bitwa nad Maricą|nad Maricą]]. Wilkomir, syn [[Marko|Marka]] odziedziczył po ojcu prawo do korony, jednak realna władza w północnej Serbii była sprawowana przez [[Łazarz I Hrebeljanowić|Łazarza I Hrebeljanowicia]]. Ten ostatni nie przyjął tytułu cara po należnym mu zmarłym krewnym. Jednak w [[1377]] r. uznał Trwtka Bośniackiego (wnuka Stefana Dragutina po kądzieli), jako właściwego władcę Serbii. Wedle konsekwentnej polityki tureckiej Serbia stawała się poddaną [[Imperium Osmańskie|Porcie]]. Seria klęsk militarnych [[Serbowie|Serbów]] zmusiła ich do złożenia hołdu lennego sułtanowi. Mimo to państwowość serbska przetrwała aż do [[1459]] r. |
||
⚫ | Po wielkich podbojach swego ojca, car stał się ofiarą nowowzbogaconej szlachty serbskiej, która do swego majątku doszła w wyniku błyskotliwej, w wielu przypadkach, kariery wojskowej. Utrzymywanie w takich warunkach dotychczasowego porządku instrumentów władzy państwowej było niemożliwe. Miało to swoją przyczynę w słabo rozwiniętej sieci dróg pomiędzy starym państwem a nabytkami |
||
⚫ | Po wielkich podbojach swego ojca, car stał się ofiarą nowowzbogaconej szlachty serbskiej, która do swego majątku doszła w wyniku błyskotliwej, w wielu przypadkach, kariery wojskowej. Utrzymywanie w takich warunkach dotychczasowego porządku instrumentów władzy państwowej było niemożliwe. Miało to swoją przyczynę w słabo rozwiniętej sieci dróg pomiędzy starym państwem a nabytkami. |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
== Genealogia == |
== Genealogia == |
||
Linia 68: | Linia 68: | ||
|boxstyle_3=background-color: #ddd; |
|boxstyle_3=background-color: #ddd; |
||
|boxstyle_4=background-color: #eee; |
|boxstyle_4=background-color: #eee; |
||
|1=''' |
|1='''Urosz I''' |
||
|2= [[Stefan Urosz IV Duszan|Stefan Duszan]] |
|2= [[Stefan Urosz IV Duszan|Stefan Duszan]] |
||
|3= [[Helena Bułgarska]] |
|3= [[Helena Bułgarska]] |
||
Linia 87: | Linia 87: | ||
== Linki zewnętrzne == |
== Linki zewnętrzne == |
||
* [http://www.findagrave.com/cgi-bin/fg.cgi?page=gr&GScid=1977904&GRid=9428195&pt=Stefan%20Uros%20Nemanjic& Biografia na findagrave.com] |
* [http://www.findagrave.com/cgi-bin/fg.cgi?page=gr&GScid=1977904&GRid=9428195&pt=Stefan%20Uros%20Nemanjic& Biografia na findagrave.com] |
||
Wersja z 19:51, 31 lip 2016
Król Serbii (koregent) | |
Okres | |
---|---|
Poprzednik | |
Następca |
- |
Car Rzymian i Serbów | |
Okres | |
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data urodzenia | |
Data śmierci | |
Ojciec | |
Matka | |
Urosz I srb. Стефан Урош V Нејаки (ur. 1336, zm. 2 lub 4 grudnia 1371 r.) król Serbii jako Stefan Urosz V jako koregent wraz ze swym ojcem Stefanem Uroszem IV Duszanem w l. 1346-1355, w l. 1355-1371 samodzielny car; święty prawosławny.
Biografia
Urosz I był jedynym synem Stefana Urosza IV Duszana i Heleny Bułgarskiej, siostry Iwana Aleksandra. Został koronowany na króla, jako w pełni uprawniony do sprawowania koregencji wraz z Duszanem, który został carem Serbii w 1346 r. Mimo, że w okresie swej sukcesji przyszły władca był już w pełni dojrzały, jeszcze w czasie samodzielnych rządów pozostawał on pod ciągłym wpływem dostojników dworskich (zwłaszcza Rady Carskiej), a w szczególności swojej matki.
Nieudolnie próbował podtrzymywać wielkie imperium stworzone przez jego ojca. Urosz I nie mógł odeprzeć wzmożonych ataków nieprzyjaciół, zagrażających mu ze wszystkich stron kraju. Także zwalczanie coraz to ostrzej zarysowującej się emancypacji politycznej serbskiej szlachty nie mieściło się w jego możliwościach militarnych, ponieważ armia była uzależniona od decyzji Rady Carskiej. W krótkim czasie Carstwo Serbskie Duszana przekształciło się w konfederację niewielkiej ilości księstw, której jedynie część potwierdzała jego panowanie wyłącznie nominalnie. Na pierwsze wielkie wyzwanie polityczne Urosza I wyzwał jego stryj, Symeon Urosz Paleolog, który ogłosił się prawowitym carem Rzymian i Serbów. Choć Urosz I odparł jego bezpośrednią próbę przejęcia władzy, nie zdołał przejąć rządzonego przez niego dotąd, jako namiestnik cara Stefana Urosza IV, Epiru.
Silna pozycja Urosza nie była wspierana przez jego matkę, Helenę, która zaczęła samodzielnie sprawować władzę, popieraną przez Jovana Uglješy. Podobne, autonomiczne dążności zostały przyjęte przez innych możnowładców serbskich, takich jak: Dejankowić, Balšić, Nikola Altomanović i Uglieša, brat Wukaszyna Mrnjawcewicia. Ten ostatni w 1365 r. osadził się na tronie jako następca Urosza. Pod koniec swego panowania Urosz bezpośrednio kontrolował jedynie terytorium pomiędzy Szarską Planiną a Dunajem.
Urosz I zmarł bezdzietnie w grudniu 1371 r., po tym jak rok wcześniej ogromna część serbskiego rycerstwa została wybita w bitwie z Turkami nad Maricą. Wilkomir, syn Marka odziedziczył po ojcu prawo do korony, jednak realna władza w północnej Serbii była sprawowana przez Łazarza I Hrebeljanowicia. Ten ostatni nie przyjął tytułu cara po należnym mu zmarłym krewnym. Jednak w 1377 r. uznał Trwtka Bośniackiego (wnuka Stefana Dragutina po kądzieli), jako właściwego władcę Serbii. Wedle konsekwentnej polityki tureckiej Serbia stawała się poddaną Porcie. Seria klęsk militarnych Serbów zmusiła ich do złożenia hołdu lennego sułtanowi. Mimo to państwowość serbska przetrwała aż do 1459 r.
Po wielkich podbojach swego ojca, car stał się ofiarą nowowzbogaconej szlachty serbskiej, która do swego majątku doszła w wyniku błyskotliwej, w wielu przypadkach, kariery wojskowej. Utrzymywanie w takich warunkach dotychczasowego porządku instrumentów władzy państwowej było niemożliwe. Miało to swoją przyczynę w słabo rozwiniętej sieci dróg pomiędzy starym państwem a nabytkami.
Urosz I został kanonizowany przez Serbski Kościół Prawosławny. Jego ciało uznane za relikwię, wystawione jest dla kultu w monasterze Jazak w paśmie górskim Fruška Gora.
Genealogia
Stefan Milutin | |||||||||||||
Stefan III Deczański | |||||||||||||
Anna Terter | |||||||||||||
Stefan Duszan | |||||||||||||
Smilec | |||||||||||||
Teodora Smilec | |||||||||||||
Smilcena Paleologina | |||||||||||||
Urosz I | |||||||||||||
NN | |||||||||||||
Sradymir | |||||||||||||
NN | |||||||||||||
Helena Bułgarska | |||||||||||||
Szyszman | |||||||||||||
Kerica Petrica | |||||||||||||
NN | |||||||||||||
Linki zewnętrzne