Ferruccio Parri

Ferruccio Parri

Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1890 Pinerolo, Zjednoczone Królestwo Włoch
Data i miejsce śmierci	8 grudnia 1981 Rzym, Włochy
Premier Włoch
Okres	od 21 czerwca 1945 do 8 grudnia 1945
Przynależność polityczna	Partito d’Azione, Pd’A
Poprzednik	Ivanoe Bonomi
Następca	Alcide De Gasperi

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika", "miejsce śmierci" oraz "miejsce urodzenia".

Ferruccio Parri (ur. 19 stycznia 1890 w Pinerolo, zm. 8 grudnia 1981 w Rzymie) – włoski partyzant z czasów II wojny światowej i polityk. Przez kilka miesięcy roku 1945 sprawował funkcję premiera Włoch. W środowisku partyzanckim znany jako Maurizio.

Życiorys

Parri wziął udział w I wojnie światowej jako oficer piechoty i otrzymał trzy odznaczenia za zasługi wojenne. Po konflikcie był aktywnym organizatorem walczących i wkrótce zdecydowanie opowiedział się przeciwko faszyzmowi. Po zamordowaniu Giacomo Matteottiego poświęcił się tajnemu zorganizowaniu walki przeciwko reżimowi, szczególnie w Ligurii i Lombardii.

W 1927 roku był wśród tych, którzy przewieźli Filippo Turatiego z Savony na Korsykę, za co został skazany na 10 miesięcy więzienia w „procesie Savony” – pamiętnym w historii antyfaszyzmu również przez szlachetną i odważną samoobronę Parriego – a następnie zesłany do miejsca przymusowego pobytu, gdzie przebywał z przerwami do 1933 roku.

Uwolniony, natychmiast podjął walkę, utrzymując potajemne kontakty z ruchem Sprawiedliwość i Wyzwolenie, założonym przez Carlo Rossellego. W 1942 roku w trakcie tworzenia Partii Czynu został ponownie uwięziony na 6 miesięcy; uniewinniony przez specjalny trybunał uczestniczył w walce wyzwoleńczej przeciwko Niemcom i Włoskiej Republice Socjalnej – przybierając różne pseudonimy, wśród których najbardziej znanym był „Maurizio” – będąc czołowym uczestnikiem wydarzeń. Był bardzo aktywny w utrzymywaniu kontaktów z aliantami i w organizowaniu partyzantki jako członek Komitetu Wyzwolenia Narodowego na rzecz Północnych Włoch. Stał na czele przedstawicielstwa, które podpisało protokoły rzymskie 7 grudnia 1944 roku.

Aresztowany, a następnie uwolniony podczas wymiany więźniów, nie mógł osobiście uczestniczyć w wyzwoleniu, ale zaraz po nim został uznany, z racji swojego zrównoważonego stanowiska politycznego, za najbardziej reprezentatywnego przywódcę jedności włoskiego ruchu oporu. Dlatego w przeciwieństwie do De Gasperiego i Nenniego mógł zostać w okresie maja i czerwca 1945 roku przewodniczącym Rady pierwszego rządu wyzwolonych Włoch, utworzonego przez partie KWN. Wysiłek podjęty z powagą i uporem w stawieniu czoła ogromnym problemom okresu powojennego, został przerwany ponownym pojawieniem się, przy aprobacie aliantów, sił dążących do utrzymania ciągłości z przeszłością. Obawy wyrażane przez klasy przemysłowe na temat projektu wymiany monetarnej, połączone z wrogością wobec KWN, uznawanego za organ demokracji rewolucyjnej, spowodowały, zwłaszcza z powodu sztywnego stanowiska zajętego przez Partię Liberalną, upadek Parriego, który 24 listopada 1945 roku musiał ustąpić.

W roku 1946 kryzys Partii Czynu doprowadził ją do utworzenia demokratycznej Partii Republikańskiej, wraz z którą został wybrany na posła do Zgromadzenia Ustawodawczego. Po wstąpieniu do Włoskiej Partii Republikańskiej został w 1948 roku senatorem. Jego ukierunkowania, zmierzające do odważnego reformizmu, doprowadziły go do konfliktu z Chrześcijańską Demokracją, zwłaszcza poprzez formację polityczną, zwaną Jednością Ludową, z którą po zerwaniu z WPR rozegrał kampanię wyborczą w 1953 roku przeciwko prawu większościowemu. Po zbliżeniu się później do Włoskiej Partii Socjalistycznej usiłował skierować jej rozwój w kierunku autonomistycznym. W 1958 roku został wybrany na senatora z listy socjalistów. W roku 1963 założył czasopismo „Astrolabio” i był jego dyrektorem. Później przyjął, w czasie kryzysu formuły centrolewicowej, krytyczne stanowisko wobec Partii Socjalistycznej, dając początek ruchowi „niezależnej lewicy”, dążącej do sprzyjania tworzeniu „nowej lewicy” włoskiej.

Nominowany dożywotnio senatorem w 1963 roku, kontynuował polityczną walkę odnowienia na czele licznych włoskich i międzynarodowych organizacji antyfaszystowskich i w 1968 roku objął przewodnictwo grupy parlamentarnej niezależnej lewicy, prowadząc nieustającą działalność w senacie i w kraju, której celem były nowoczesne Włochy.

Założył w 1949 roku Instytut Narodowy Historii Ruchu Wyzwolenia we Włoszech, był jego rzeczywistym prezesem aż do 1972 roku i honorowym aż do śmierci, czyniąc z niego jeden z głównych ośrodków dokumentacji i badań historii współczesnych Włoch.