Tadeusz Błotnicki

Tadeusz Błotnicki

Tadeusz Błotnicki herbu Doliwa (ur. 8 października 1858 we Lwowie, zm. 31 marca 1928 w Krakowie) – polski rzeźbiarz, kostiumolog, profesor Politechniki Lwowskiej.

Życiorys

Był synem Edwarda Błotnickiego (ur. 9 stycznia 1830 r. w Tarnowie, zm. 28 maja 1880 r. we Lwowie) dziennikarza i rysownika oraz Laury Zofii z Hurkiewiczów (ur. w 1832 r. we Lwowie), córki Jana (1798-1861) i Franciszki z Böhmów (1806-1864). Dzieciństwo i lata szkolne spędził we Lwowie. Pierwsze nauki rysunku pobierał u Jędrzeja Grabowskiego i rzeźbiarza Parysa Filippiego. W latach 1875-1877 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Marcelego Guyskiego, a następnie w latach 1877-1879 w Akademii Sztuk Pieknych w Wiedniu pod kierunkiem Kaspara Zambuscha. Po otrzymaniu stypendium w 1879 wiedzę uzupełniał w Paryżu i Monachium. Na wieść o śmierci ojca w 1880 wrócił do Lwowa. Dla cerkwi św. Jura rzeźbił posąg papieża Piusa IX. Za namową Karola Lanckorońskiego w 1881 wyjeżdża do Włoch na dalsze studia. We Florencji zaprzyjaźnił się z Teofilem Lenartowiczem w jego pracowni tworzy popiersia Adama Mickiewicza oraz głowę Chrystusa w marmurze chwaloną przez Wojciecha Gersona dziś znaną reprodukcji terakotowej. W 1893 wykonuje popiersie w brązie św. Ignacego Loyoli nagrodzone srebrnym medalem na wystawie we Lwowie w 1894. W latach 1907-1910 mieszka we Lwowie będąc profesorem modelunku na Politechnice Lwowskiej. W 1910 wraca do Krakowa i przez kolejnych 6 lat wykłada kostiumologię w szkole dramatycznej w Krakowie. Z braku podręcznika opracowuje Historię kostiumów i haftów zachowaną w rękopisie, natomiast w 1930 na jej podstawie zostaje wydany w Krakowie Zarys historii ubiorów z uwzględnieniem haftów.

Był autorem wielu rzeźb i popiersi w Krakowie:

• pomnika Michała Bałuckiego stojący na Plantach z 1911

  

  Pomnik Michała Bałuckiego

• popiersia Stanisława Konarskiego na bramce kościoła Pijarów oraz wewnątrz kościoła
• popiersie Feliksa Księżarskiego na Pałacu Sztuki od strony Plant z 1901
• alegoria Poezji, Dramatu i Komedii na Teatrze Słowackiego
• popiersie upamiętniające Mariana Raciborskiego w Ogrodzie Botanicznym w Krakowie
• pomników nagrobnych Mikołaja Zyblikiewicza, Marcelego Guyskiego, Antoniny Rożniatowskiej, Oskara Kolberga oraz plakiety (autopotretu) na grobowcu własnym (rodziny Błotnickich) na Cmentarzu Rakowickim
• figura świętego Józefa w kościele Kapucynów

oraz

• pomnika Adama Mickiewicza w Stanisławowie (1898)
• pomnika Adama Mickiewicza w Tarnowie (1900)
• pomnika Adama Mickiewicza w Wieliczce (1903)
• pomnika Tadeusza Kościuszki w Jaśle (1906)
• pomnika Franciszka Smolki we Lwowie (1913)
• pomnika św. Elżbiety na fasadzie kościoła św. Elżbiety we Lwowie
• ostatnią pracą był pomnik Marszałka Józefa Piłsudskiego dla Przemyśla.

Obracał się w kręgach artystycznych przedwojennego Krakowa, znał się z Gabrielą Zapolską, która uwieczniła go jako rzeźbiarza Wodnickiego w swojej powieści Kaśka Kariatyda i z Jackiem Malczewskim. Był dwukrotnie żonaty: z aktorką Walerią Solecką (zm. 1889) oraz Marią Parvi, kuzynką Stanisława Wyspiańskiego. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim, w kwaterze W, na grobowcu znajduje się medalion z autoportretem artysty.

Bibliografia

• Helena d'Abancourt Tadeusz Błotnicki, [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. II, Kraków 1936, s. 141-142.
• Adam Boniecki, Herbarz polski, t. VII, s. 13.