Cesarstwo Palmyry: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
drobne redakcyjne |
m Sprawdzanie nowych stron, w artykule należy dopracować: kategorie |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Dopracować|kategoria=2016-11}} |
|||
{{Państwo infobox |
{{Państwo infobox |
||
|nazwa_oryginalna = |
|nazwa_oryginalna = |
||
Wersja z 23:45, 4 lis 2016
 |
Ten artykuł od 2016-11 wymaga umieszczenia w odpowiedniej kategorii. |
| 270-273 | |
| Stolica | |
|---|---|
| Ustrój polityczny |
Monarchia absolutna |
| Głowa państwa |
Cesarz Waballat |
| odłączenie się od będącego w kryzysie Imperium Rzymskiego |
Septimia Zenobia |
| Wcielone do Imperium Rzymskiego po podboju militarnym | |
| Religia dominująca | |
| |
Cesarstwo Palmyry - samozwańcze i efemeryczne cesarstwo powołane w 270 roku we wschodniej części Cesarstwa Rzymskiego.
Geneza
Od lat 40. III wieku królem syryjskiego miasta Palmyry był Odenat. Rządzone przez niego państwo było silne militarnie, oraz ekonomicznie z powodu przebiegających przez nie szlaków handlowych. Odenat pozostawał wierny Rzymowi. Pomógł między innymi cesarzowi Walerianowi w walce z władcą Persji Szapurem I. W zamian został uhonorowany przez Waleriana. następnie cesarz Galien miał zamiar uczynić z Palmyry centrum rzymskiej polityki wojskowej na Wschodzie. W 263 Odenat przyjął tytuł imperator, oraz corrector totus Orientis ("nadzorca całego Wschodu"). Otrzymał także pozwolenia na noszenie cesarskiej korony laurowej[1]. Palmyra dwukrotnie pokonała Persów, ale w 267 Odenat został zasztyletowany, prawdopodobnie właśnie na polecenie Rzymian. Powodem mogło być dojście do zbyt dużej siły politycznej: w 263 Odenat przejął kontrolę nad Lewantem, Mezopotamią i wschodnimi regionami Anatolii.
Rządy Zenobii
Po śmierci Odenata władzę po nim objęła jego żona Septimia Zenobia w imieniu małoletniego syna Waballata[2]. Zenobia była ambitną regentką i kontynuowała ekspansywna politykę swego męża. Najpierw podbiła Egipt, a następnie ruszyła ku Azji Mniejszej. Celem Zenobii było przeniesienie stolicy kraju do Antiochii[3]. Cesarz Lucjusz Domicjusz Aurelian odbił te tereny, a Zenobia została opuszczona przez dotychczasowych stronników. Na zorganizowany opór cesarz natrafił w Antiochii, ale pokonał wrogie oddziały, w tym także żołnierzy rzyskich, którzy przeszli an stronę Palmyry. Następnie dokonał pozorowany odwrót, by później zająć Emesę. Jako ostatnia została zdobyta sama Palmyra w 272. Zenobia próbowała uciec, ale została pojmana[4]. Później doszlo jeszcze do buntu Palmyry, w wyniku którego Aurelian postanowił zniszczyć miasto i rozebrać jego mury, co stanowiło cios dla tamtejszego handlu.
Zobacz też
Bibliografia
- Timothy E. Gregory: Historia Bizancjum. przeł. Justyn Hunia. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008. ISBN 978-83-233-2588-8.
- Józef Wolski, Historia Powszechna. Starożytność, wydanie dziesiąte, Warszawa, 2002.