Stanisław Doborzyński: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Biogram infobox}} |
|||
| Linia 16: | Linia 16: | ||
'''Stanisław Doborzyński''' (ur. [[1865]] w [[Lublin]]ie, zm. [[18 czerwca]] [[1922]] tamże) – polski inżynier-technolog górnictwa. |
'''Stanisław Doborzyński''' (ur. [[1865]] w [[Lublin]]ie, zm. [[18 czerwca]] [[1922]] tamże) – polski inżynier-technolog górnictwa. |
||
Po ukończeniu gimnazjum męskiego w rodzinnym mieście wyjechał do [[Warszawa|Warszawy]], gdzie kontynuował naukę w szkole realnej. Następnie udał się do [[Petersburg]]a, gdzie studiował w [[Sankt-Petersburski Państwowy Instytut Górniczy|Instytucie Górniczym]], dyplom ukończenia otrzymał w 1889. Pracę zawodową rozpoczął od dozorcy kopalnianego w [[Kopalnia Węgla Kamiennego Saturn|kopalni "Saturn"]] w [[Czeladź|Czeladzi]], następnie był sztygarem w kopalni "Joanna" w [[Poręba|Porębie]]. Pracował jako mechanik i zawiadowca w kopalni "Strzyżowice" w [[Strzyżowice|Strzyżowicach]], "Maria" w [[Grodziec (Będzin)|Grodźcu]] oraz "Wiktoria" w [[Milowice|Milowicach]]. Następnie został inżynierem górniczym gwarectwa węglowego [[Kopalnia Węgla Kamiennego Sosnowiec|"Hrabia Renard"]]. W 1897 brał udział w konkursie na kierującego katedrą górnictwa w [[Politechnika Lwowska|Szkole Politechnicznej we Lwowie]], niestety przegrał go z [[Leon Syroczyński|Leonem Syroczyńskim]]<ref>[http://yadda.icm.edu.pl/yadda/element/bwmeta1.element.element-mhp-c42716dc-1adf-4784-8e74-1adb307d7ab0/c/Brzozowski_Stanislaw_-_tematyka_naftow_89-98.pdf Stanisław Brzozowski "Tematyka naftowa w Szkole Politechnicznej we Lwowie do 1918 roku" Kwartalnik Historii Nauki i Techniki 36/4 (1991) s. 94]</ref>. W 1902 został wykładowcą w Szkole Górniczej w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie Górniczej]], nauczał mineralogii. Wkrótce wyjechał na [[Syberia|Syberię]], gdzie [[Czeremchów|Czeremchowie]] zorganizował od podstaw kopalnię węgla, a następnie pełnił funkcję dyrektora. Po wybuchu [[Wojna rosyjsko-japońska|wojny rosyjsko-japońskiej]] wrócił do [[Lublin]]a, został redaktorem czasopisma "Ziemia Lubelska" i uczestniczył w życiu miasta. W 1908 wyjechał ponownie na Syberię, gdzie uczestniczył w poszukiwaniach rud [[mangan]]owych, równocześnie wykładał górnictwo w [[tomsk]]im Instytucie Technologicznym. Brał udział w konspiracyjnej pomocy rodakom, zorganizował Komitet Polaków-Emigrantów, który pomagał zesłańcom na Syberię drogą przez [[Japonia|Japonię]] wracać do ojczyzny. Zadenuncjowany został skazany na szesnaście miesięcy aresztu i zakaz powrotu do Królestwa Polskiego. Zamieszkał w [[ |
Po ukończeniu gimnazjum męskiego w rodzinnym mieście wyjechał do [[Warszawa|Warszawy]], gdzie kontynuował naukę w szkole realnej. Następnie udał się do [[Petersburg]]a, gdzie studiował w [[Sankt-Petersburski Państwowy Instytut Górniczy|Instytucie Górniczym]], dyplom ukończenia otrzymał w 1889. Pracę zawodową rozpoczął od dozorcy kopalnianego w [[Kopalnia Węgla Kamiennego Saturn|kopalni "Saturn"]] w [[Czeladź (miasto)|Czeladzi]], następnie był sztygarem w kopalni "Joanna" w [[Poręba|Porębie]]. Pracował jako mechanik i zawiadowca w kopalni "Strzyżowice" w [[Strzyżowice (województwo śląskie)|Strzyżowicach]], "Maria" w [[Grodziec (Będzin)|Grodźcu]] oraz "Wiktoria" w [[Milowice|Milowicach]]. Następnie został inżynierem górniczym gwarectwa węglowego [[Kopalnia Węgla Kamiennego Sosnowiec|"Hrabia Renard"]]. W 1897 brał udział w konkursie na kierującego katedrą górnictwa w [[Politechnika Lwowska|Szkole Politechnicznej we Lwowie]], niestety przegrał go z [[Leon Syroczyński|Leonem Syroczyńskim]]<ref>[http://yadda.icm.edu.pl/yadda/element/bwmeta1.element.element-mhp-c42716dc-1adf-4784-8e74-1adb307d7ab0/c/Brzozowski_Stanislaw_-_tematyka_naftow_89-98.pdf Stanisław Brzozowski "Tematyka naftowa w Szkole Politechnicznej we Lwowie do 1918 roku" Kwartalnik Historii Nauki i Techniki 36/4 (1991) s. 94]</ref>. W 1902 został wykładowcą w Szkole Górniczej w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie Górniczej]], nauczał mineralogii. Wkrótce wyjechał na [[Syberia|Syberię]], gdzie [[Czeremchów|Czeremchowie]] zorganizował od podstaw kopalnię węgla, a następnie pełnił funkcję dyrektora. Po wybuchu [[Wojna rosyjsko-japońska|wojny rosyjsko-japońskiej]] wrócił do [[Lublin]]a, został redaktorem czasopisma "Ziemia Lubelska" i uczestniczył w życiu miasta. W 1908 wyjechał ponownie na Syberię, gdzie uczestniczył w poszukiwaniach rud [[mangan]]owych, równocześnie wykładał górnictwo w [[tomsk]]im Instytucie Technologicznym. Brał udział w konspiracyjnej pomocy rodakom, zorganizował Komitet Polaków-Emigrantów, który pomagał zesłańcom na Syberię drogą przez [[Japonia|Japonię]] wracać do ojczyzny. Zadenuncjowany został skazany na szesnaście miesięcy aresztu i zakaz powrotu do Królestwa Polskiego. Zamieszkał w [[Dniepr (miasto)|Jekaterynosławiu]], gdzie wykładał mechanikę górniczą w Wyższej Szkole Górniczej. Uzyskawszy zezwolenie na powrót do wolnej Polski otrzymał propozycję objęcia katedry w krakowskiej [[Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie|Akademii Górniczej]], podczas podróży zaraził się [[Tyfus plamisty|tyfusem plamistym]] i zmarł, Spoczywa w [[Lublin]]ie. |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 21:45, 12 sty 2017
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
inżynier - technolog górnictwa |
Stanisław Doborzyński (ur. 1865 w Lublinie, zm. 18 czerwca 1922 tamże) – polski inżynier-technolog górnictwa.
Po ukończeniu gimnazjum męskiego w rodzinnym mieście wyjechał do Warszawy, gdzie kontynuował naukę w szkole realnej. Następnie udał się do Petersburga, gdzie studiował w Instytucie Górniczym, dyplom ukończenia otrzymał w 1889. Pracę zawodową rozpoczął od dozorcy kopalnianego w kopalni "Saturn" w Czeladzi, następnie był sztygarem w kopalni "Joanna" w Porębie. Pracował jako mechanik i zawiadowca w kopalni "Strzyżowice" w Strzyżowicach, "Maria" w Grodźcu oraz "Wiktoria" w Milowicach. Następnie został inżynierem górniczym gwarectwa węglowego "Hrabia Renard". W 1897 brał udział w konkursie na kierującego katedrą górnictwa w Szkole Politechnicznej we Lwowie, niestety przegrał go z Leonem Syroczyńskim[1]. W 1902 został wykładowcą w Szkole Górniczej w Dąbrowie Górniczej, nauczał mineralogii. Wkrótce wyjechał na Syberię, gdzie Czeremchowie zorganizował od podstaw kopalnię węgla, a następnie pełnił funkcję dyrektora. Po wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej wrócił do Lublina, został redaktorem czasopisma "Ziemia Lubelska" i uczestniczył w życiu miasta. W 1908 wyjechał ponownie na Syberię, gdzie uczestniczył w poszukiwaniach rud manganowych, równocześnie wykładał górnictwo w tomskim Instytucie Technologicznym. Brał udział w konspiracyjnej pomocy rodakom, zorganizował Komitet Polaków-Emigrantów, który pomagał zesłańcom na Syberię drogą przez Japonię wracać do ojczyzny. Zadenuncjowany został skazany na szesnaście miesięcy aresztu i zakaz powrotu do Królestwa Polskiego. Zamieszkał w Jekaterynosławiu, gdzie wykładał mechanikę górniczą w Wyższej Szkole Górniczej. Uzyskawszy zezwolenie na powrót do wolnej Polski otrzymał propozycję objęcia katedry w krakowskiej Akademii Górniczej, podczas podróży zaraził się tyfusem plamistym i zmarł, Spoczywa w Lublinie.