Doradca ds. bezpieczeństwa narodowego (Stany Zjednoczone): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne |
|||
Linia 5: | Linia 5: | ||
== Rola i władza == |
== Rola i władza == |
||
Rola i faktyczne wpływy doradców były w historii bardzo różne, co było niejako kwestią indywidualną w każdym przypadku. [[Henry Kissinger]], który pełnił tę funkcję w okresie prezydentury [[Richard Nixon|Richarda Nixona]] i [[Gerald Ford|Geralda Forda]] ([[1969]]-[[1974]]), uchodził, w opinii zdecydowanej większości zarówno „wtajemniczonych”, jak i opinii publicznej, za faktycznego architekta i kierownika amerykańskiej polityki zagranicznej (przyznawał to potem sam Nixon), podczas gdy [[ |
Rola i faktyczne wpływy doradców były w historii bardzo różne, co było niejako kwestią indywidualną w każdym przypadku. [[Henry Kissinger]], który pełnił tę funkcję w okresie prezydentury [[Richard Nixon|Richarda Nixona]] i [[Gerald Ford|Geralda Forda]] ([[1969]]-[[1974]]), uchodził, w opinii zdecydowanej większości zarówno „wtajemniczonych”, jak i opinii publicznej, za faktycznego architekta i kierownika amerykańskiej polityki zagranicznej (przyznawał to potem sam Nixon), podczas gdy [[Sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych|sekretarz stanu]] [[William P. Rogers]] był pozbawionym wpływów figurantem. Zresztą w okresie od [[1973]] do [[1974]] łączył to stanowisko z urzędem sekretarza stanu. |
||
Innym bardzo wpływowym doradcą był [[Zbigniew Brzeziński (politolog)|Zbigniew Brzeziński]] za rządów [[Jimmy Carter|Jimmy’ego Cartera]] ([[1977]]-[[1981]]), który był ustawicznie skonfliktowany z dwoma sekretarzami stanu w tym okresie: [[Cyrus Vance|Cyrusem Vance’em]] i [[Edmund Muskie|Edmundem Muskiem]] na tle tego, do kogo należeć ma prymat w kształtowaniu polityki (jednak w przypadku Brzezińskiego nie uważano jednoznacznie, aby to któraś ze stron miała wyłącznie ów prymat). |
Innym bardzo wpływowym doradcą był [[Zbigniew Brzeziński (politolog)|Zbigniew Brzeziński]] za rządów [[Jimmy Carter|Jimmy’ego Cartera]] ([[1977]]-[[1981]]), który był ustawicznie skonfliktowany z dwoma sekretarzami stanu w tym okresie: [[Cyrus Vance|Cyrusem Vance’em]] i [[Edmund Muskie|Edmundem Muskiem]] na tle tego, do kogo należeć ma prymat w kształtowaniu polityki (jednak w przypadku Brzezińskiego nie uważano jednoznacznie, aby to któraś ze stron miała wyłącznie ów prymat). |
||
Linia 57: | Linia 57: | ||
| [[Stephen Hadley]] || 2005–2009 || [[George W. Bush]] |
| [[Stephen Hadley]] || 2005–2009 || [[George W. Bush]] |
||
|- |
|- |
||
| [[James L. Jones]] || |
| [[James L. Jones]] || 2009–2010 |
||
| [[Barack Obama]] |
|||
|- |
|- |
||
| [[Tom Donilon]] || |
| [[Tom Donilon]] || 2010–2013 |
||
| [[Barack Obama]] |
|||
|- |
|- |
||
| [[Susan Rice]] || |
| [[Susan Rice]] || 2013–2017 |
||
| [[Barack Obama]] |
|||
|- |
|- |
||
| [[Michael T. Flynn]] || |
| [[Michael T. Flynn]] || 2017 |
||
| [[Donald Trump]] |
|||
|- |
|||
|''[[Keith Kellogg]]'' |
|||
|2017 |
|||
|[[Donald Trump]] |
|||
|- |
|||
|[[H. R. McMaster]] |
|||
|2017 |
|||
|[[Donald Trump]] |
|||
|- |
|- |
||
|} |
|} |
Wersja z 18:12, 22 lut 2017
Asystent prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego (ang. Assistant to the President for National Security Affairs), potocznie znany jako doradca ds. bezpieczeństwa narodowego (National Security Advisor) – główny doradca prezydenta Stanów Zjednoczonych w szeroko rozumianych sprawach bezpieczeństwa narodowego.
W odróżnieniu np. od ambasadora przy ONZ czy szefa sztabu Białego Domu, nie posiada rangi członka gabinetu, więc jego nominacja nie musi być zatwierdzana przez Senat. Zasiada za to w Krajowej Radzie Bezpieczeństwa oraz należy do pracowników kancelarii prezydenta. W okresie kryzysów jego rola polega na informowaniu prezydenta na bieżąco o wydarzeniach z nim związanych.
Rola i władza
Rola i faktyczne wpływy doradców były w historii bardzo różne, co było niejako kwestią indywidualną w każdym przypadku. Henry Kissinger, który pełnił tę funkcję w okresie prezydentury Richarda Nixona i Geralda Forda (1969-1974), uchodził, w opinii zdecydowanej większości zarówno „wtajemniczonych”, jak i opinii publicznej, za faktycznego architekta i kierownika amerykańskiej polityki zagranicznej (przyznawał to potem sam Nixon), podczas gdy sekretarz stanu William P. Rogers był pozbawionym wpływów figurantem. Zresztą w okresie od 1973 do 1974 łączył to stanowisko z urzędem sekretarza stanu.
Innym bardzo wpływowym doradcą był Zbigniew Brzeziński za rządów Jimmy’ego Cartera (1977-1981), który był ustawicznie skonfliktowany z dwoma sekretarzami stanu w tym okresie: Cyrusem Vance’em i Edmundem Muskiem na tle tego, do kogo należeć ma prymat w kształtowaniu polityki (jednak w przypadku Brzezińskiego nie uważano jednoznacznie, aby to któraś ze stron miała wyłącznie ów prymat).
Condoleezza Rice, pełniąca tę funkcję podczas pierwszej kadencji (2001-2005) George’a W. Busha, również uchodziła za jedną z najbardziej wpływowych osób w administracji w tym zakresie (obok wiceprezydenta Dicka Cheneya i sekretarza obrony Donalda Rumsfelda). W opinii wielu sekretarz stanu Colin Powell nie odgrywał w związku z tym faktycznej roli.