Umlaut: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
m przenoszę Kategoria:Fonetyka i fonologia z Szablon:Znaki diakrytyczne do artykułów |
||
Linia 99: | Linia 99: | ||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
[[Kategoria:Fonetyka i fonologia]] |
|||
[[Kategoria:Język niemiecki]] |
[[Kategoria:Język niemiecki]] |
Wersja z 14:06, 28 kwi 2017
|
Zasugerowano, aby ten artykuł podzielić na różne artykuły – o znaku diakrytycznym i przegłosie germańskim. |
Ten artykuł od 2014-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Umlaut (dosłownie: przegłos) – zmiana brzmienia samogłoski spotykana w językach germańskich.
Ä ä |
Ë ë |
Ï ï |
L̈ l̈ |
Ö ö |
Ü ü |
Ẅ ẅ |
Ÿ ÿ |
Ё ё |
Ї ї |
Ӝ ӝ |
Wymowa
W alfabecie niemieckim samogłoski z umlautem mają następujące znaczenie:
- ä oznacza tzw. "e nienapięte", czyli głoskę [ε] (polskie e, niemieckie e krótkie) lub [ε:], przy czym ta druga raczej zastępowana jest przez długie "e napięte" [e:] (dźwięk pośredni między e i i, jak polskie e między spółgłoskami miękkimi, identyczny z niemieckim e długim) – zastępowanie [ε:] przez [e:], mimo że częste, nie jest dopuszczalne w wymowie wzorcowej.
- ö – może oznaczać głoski [ø:] lub [œ], rzadziej [ø] (stanowiące zasadniczo dźwięki pośrednie między polskimi o i e)
- ü – może oznaczać głoski [y:] lub [ʏ] (stanowiące zasadniczo dźwięki pośrednie między polskimi u i i)
Także w innych językach ö i ü oznaczają zwykle odpowiednio [ø] lub [œ] i [y] lub [ʏ]. Znak ä może natomiast oznaczać [æ] (dźwięk pośredni między polskimi a i e), tak jak dawniej również w niemieckim.
Transkrypcja
W języku niemieckim przy niedostępności odpowiednich czcionek umlauty są zastępowane przez dodanie litery "e" po literze ze znakiem diakrytycznym oznaczającym umlaut, czyli:
Przykłady: Franz Neuländtner → Franz Neulaendtner, Gerhard Schröder → Gerhard Schroeder, Müller → Mueller, für → fuer
Równolegle do pisowni z wykorzystaniem liter ä, ü, ö występują słowa zawsze pisane przez ae, ue, oe – dotyczy to przede wszystkim niektórych nazwisk (np. Goethe, równoległe postacie Schröder i Schroeder). Zapis ä, ö i ü jako ae, oe i ue pochodzi stąd, że dawniej nie stosowano kropek, ale nadpisywano małą literkę e nad odpowiednią samogłoską. W odręcznym piśmie gotyckim pisana litera e przypomina dwie pionowe kreski, które po skróceniu przekształciły się w dwie kropki.
Zastępowanie takie nie jest dopuszczalne w innych językach wykorzystujących litery ä itp., np. w języku estońskim, fińskim, szwedzkim.
Przy m.in. polskiej transkrypcji także z innych języków ä, ö (i ø), ü można oddać przez ae, oe, ue, jednak wyłącznie wtedy, gdy niemożliwe jest oddanie liter ze znakami diakrytycznymi – zasadniczo te litery należy podawać w oryginalnej pisowni z zachowaniem swoistych znaków diakrytycznych niestosowanych w polskiej ortografii.[1].
W Unikodzie diereza/umlaut występuje w wersjach:
Znak | Unikod | Kod HTML | Nazwa unikodowa | Nazwa polska |
---|---|---|---|---|
¨ | U+00A8 | ¨ lub ¨ lub ¨
|
DIAERESIS | diereza |
̈ | U+0308 | ̈ lub ̈
|
COMBINING DIAERESIS | diereza dostawna |
Wprowadzanie znaków
Dla osób korzystających z popularnych edytorów tekstów w systemie operacyjnym Windows przyda się prosta metoda wpisywania liter z umlautem:
- Alt + 142 = Ä
- Alt + 132 = ä
- Alt + 153 = Ö
- Alt + 148 = ö
- Alt + 154 lub Alt + 0220 = Ü
- Alt + 129 lub Alt + 0252 = ü
W systemie Linux w środowisku graficznym umlauty wprowadza się wciskając kolejno AltGr+[ (prawy alt z klawiszem lewego nawiasu prostokątnego), a następnie właściwą samogłoskę, np:
- AltGr + [, ⇧ Shift + A = Ä
- AltGr + [, A = ä
- AltGr + [, ⇧ Shift + E = Ë
- AltGr + [, E = ë
itp.
W przypadku korzystania z klawiatury maszynistki w systemach Windows i Linux umlauty wprowadza się wciskając kolejno AltGr++ (alt z klawiszem bezpośrednio na prawo od zera), a następnie właściwą samogłoskę, np:
- AltGr + +, ⇧ Shift + A = Ä
- AltGr + +, A = ä
- AltGr + +, ⇧ Shift + E = Ë
- AltGr + +, E = ë
itp.
Zobacz też
- przegłos
- alternacja (oboczność)
- diereza (inne użycie tego znaku diakrytycznego)
- heavymetalowy umlaut
- ↑ Niepolskie znaki w alfabetach łacińskich. Poradnia językowa PWN. [dostęp 2014-01-25].