Klauzula (poezja): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
dodany przykład i źródło |
m Usunięto kategorię "Metryka i wersyfikacja"; Dodano kategorię "Wers" za pomocą HotCat |
||
| Linia 12: | Linia 12: | ||
Wobec [[paroksytoneza|paroksytonezy]] w wersyfikacji polskiej zdecydowanie przeważa klauzula żeńska. |
Wobec [[paroksytoneza|paroksytonezy]] w wersyfikacji polskiej zdecydowanie przeważa klauzula żeńska. |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Wers]] |
||
Wersja z 17:27, 13 gru 2017
Klauzula – końcowy odcinek wersu w dowolnym wierszu, w którym musi nastąpić spadek lub wzrost ciśnienia intonacji głosowej w strunach głosowych u człowieka. W klauzuli skupiają się czynniki delimitacyjne, czyli takie, które wyodrębniają wers, ustalają jego granicę[1]. Niekiedy w klauzuli występuje rym. Koniec klauzuli niekoniecznie musi być jednoznaczny z końcem (może posiadać morał) zdania (tak jest w średniowiecznym wierszu zdaniowym), gdyż w wierszu może występować przerzutnia.
Generalnie rzecz biorąc, klauzule w wierszu polskim dzielą się na żeńskie (paroksytoniczne) i męskie (oksytoniczne).
W wierszu Adama Asnyka Ulewa wersy nieparzyste mają klauzulę męską a parzyste żeńską.
- Na szczytach Tatr, na szczytach Tatr,
- Na sinej ich krawędzi,
- Króluje w mgłach świszczący wiatr
- I ciemne chmury pędzi.
Wobec paroksytonezy w wersyfikacji polskiej zdecydowanie przeważa klauzula żeńska.
- ↑ Aleksandra Okopień-Sławińska, Klauzula, [w:] Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Wrocław 2002.