Adopcja: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m →W polskim prawie współczesnym: drobne merytoryczne |
→W polskim prawie współczesnym: szablon |
||
| Linia 10: | Linia 10: | ||
== W polskim prawie współczesnym == |
== W polskim prawie współczesnym == |
||
Współcześnie w polskim prawie adopcja występuje pod nazwą przysposobienie i rozumiana jest jako prawne uznanie obcego biologicznie dziecka za własne. Proces adopcji regulują przepisy [[kodeks rodzinny i opiekuńczy|kodeksu rodzinnego i opiekuńczego]] (art. 114-127). Pomocnicze przepisy znajdują się w ustawie z 9 czerwca 2011 o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej ( |
Współcześnie w polskim prawie adopcja występuje pod nazwą przysposobienie i rozumiana jest jako prawne uznanie obcego biologicznie dziecka za własne. Proces adopcji regulują przepisy [[kodeks rodzinny i opiekuńczy|kodeksu rodzinnego i opiekuńczego]] (art. 114-127). Pomocnicze przepisy znajdują się w ustawie z 9 czerwca 2011 o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej ({{Dziennik Ustaw|2017|697}}). |
||
Głównym i nadrzędnym celem adopcji jest dobro dziecka. Adoptować można jedynie osobę [[małoletni]]ą, czyli osobę, która nie ukończyła jeszcze 18. roku życia i nie wstąpiła w związek [[małżeństwo|małżeński]]. Jeśli dziecko ukończyło 13 lat, wymagana jest jego zgoda do orzeczenia adopcji. |
Głównym i nadrzędnym celem adopcji jest dobro dziecka. Adoptować można jedynie osobę [[małoletni]]ą, czyli osobę, która nie ukończyła jeszcze 18. roku życia i nie wstąpiła w związek [[małżeństwo|małżeński]]. Jeśli dziecko ukończyło 13 lat, wymagana jest jego zgoda do orzeczenia adopcji. |
||
Wersja z 16:44, 31 gru 2017
Adopcja (łac. adoptio), przysposobienie, usynowienie – forma przyjęcia do rodziny osoby obcej, stwarzająca stosunek podobny do pokrewieństwa. Jest to przybranie dziecka (często w wieku dziecięcym) za swoje.
Historia
W starożytnym Rzymie polegała na przejęciu pod władzę ojcowską syna lub córki z innej rodziny. Adopcja przeprowadzana była w obecności pretora lub namiestnika. Nie była wymagana zgoda adoptowanego. Powodem przeprowadzania adopcji była najczęściej potrzeba utrzymania ciągłości rodu[1].
Polskie prawo zna adopcję od XIII w. Szczególnymi rodzajami przysposobienia były adopcja braterska i adopcja do herbu.
W polskim prawie współczesnym
Współcześnie w polskim prawie adopcja występuje pod nazwą przysposobienie i rozumiana jest jako prawne uznanie obcego biologicznie dziecka za własne. Proces adopcji regulują przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (art. 114-127). Pomocnicze przepisy znajdują się w ustawie z 9 czerwca 2011 o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz.U. z 2017 r. poz. 697).
Głównym i nadrzędnym celem adopcji jest dobro dziecka. Adoptować można jedynie osobę małoletnią, czyli osobę, która nie ukończyła jeszcze 18. roku życia i nie wstąpiła w związek małżeński. Jeśli dziecko ukończyło 13 lat, wymagana jest jego zgoda do orzeczenia adopcji.
Adopcja muzułmańska
UWAGA: sugestia rozszerzonej treści w nieistniejącym artykule - trzeba poprawić link
W prawie międzynarodowym
- Europejska Konwencja o przysposobieniu dzieci sporządzona w Strasburgu 24 kwietnia 1967 r.[2]
- Konwencja o ochronie dzieci i współpracy w dziedzinie przysposobienia międzynarodowego, sporządzona w Hadze 29 maja 1993 r.[3]
- Konwencja o prawach dziecka (1989) w art. 20 i 21
Zobacz też
- pokrewieństwo, stopień pokrewieństwa
- rodzina zastępcza, rodzina zaprzyjaźniona
- matka zastępcza
- adopcja na odległość
- adopcja duchowa
- wioska dziecięca
- ↑ Jean-Claude Fredouille, 2004, Słownik cywilizacji rzymskiej, ss. 29, Wydawnictwo "Książnica", ISBN 83-7132-853-2
- ↑ Dz.U. 1999 nr 99 poz. 1157
- ↑ Dz.U. 2000 nr 39 poz. 448