O zarządzaniu państwem: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m →Struktura dzieła: int. |
m drobne redakcyjne |
||
| Linia 25: | Linia 25: | ||
== Struktura dzieła == |
== Struktura dzieła == |
||
Na czteroczęściowe dzieło składają się 53 rozdziały, przy czym największa jest część trzecia. Poszczególne rozdziały pochodziły z różnych źródeł. Konstantyn opracował dzieło na podstawie przekazów ustnych, sprawozdań poselskich, [[hodoeporikon|itinerariów geograficznych]] oraz dzieł [[Teofan Wyznawca|Teofana Wyznawcy]], [[Jerzy Mnich|Jerzego Monachosa]], [[Stefanos z Bizancjum|Stefanosa z Bizancjum]] i Maurycjusza{{odn|Jurewicz|171}}. |
Na czteroczęściowe dzieło składają się 53 rozdziały, przy czym największa jest część trzecia. Poszczególne rozdziały pochodziły z różnych źródeł. Konstantyn opracował dzieło na podstawie przekazów ustnych, sprawozdań poselskich, [[hodoeporikon|itinerariów geograficznych]] oraz dzieł [[Teofan Wyznawca|Teofana Wyznawcy]], [[Jerzy Mnich|Jerzego Monachosa]], [[Stefanos z Bizancjum|Stefanosa z Bizancjum]] i Maurycjusza{{odn|Jurewicz|171}}. |
||
* Część I składa się z 12 rozdziałów opisujących stosunki pomiędzy [[Bułgarzy|Bułgarami]], [[Chazarowie|Chazarami]], [[Pieczyngowie|Pieczyngami]], [[Rusini|Rusami]], [[Uzowie|Uzami]] i [[Węgrzy|Węgrami]], a |
* Część I składa się z 12 rozdziałów opisujących stosunki pomiędzy [[Bułgarzy|Bułgarami]], [[Chazarowie|Chazarami]], [[Pieczyngowie|Pieczyngami]], [[Rusini|Rusami]], [[Uzowie|Uzami]] i [[Węgrzy|Węgrami]], a także ich relacje z [[Cesarstwo Bizantyńskie|Cesarstwem Bizantyńskim]]. |
||
* Część II stanowi jeden rozdział dotyczący dyplomacji z tymi ludami, a także ich żądzy dóbr posiadanych przez cesarstwo (władzy, zawierania małżeństw z księżniczkami bizantyńskimi i dostępu do technologii – [[ogień grecki|ognia greckiego]]). |
* Część II stanowi jeden rozdział dotyczący dyplomacji z tymi ludami, a także ich żądzy dóbr posiadanych przez cesarstwo (władzy, zawierania małżeństw z księżniczkami bizantyńskimi i dostępu do technologii – [[ogień grecki|ognia greckiego]]). |
||
* W części III, liczącej 35 rozdziałów, opisywana jest historia, etnografia i geografia obcych ludów. Składa się ona z trzech partii. Dwie pierwsze z tych partii poświęcone są opisowi poszczególnych ludów i obszarów, a trzecia dyplomacji międzynarodowej Bizancjum. |
* W części III, liczącej 35 rozdziałów, opisywana jest historia, etnografia i geografia obcych ludów. Składa się ona z trzech partii. Dwie pierwsze z tych partii poświęcone są opisowi poszczególnych ludów i obszarów, a trzecia dyplomacji międzynarodowej Bizancjum. |
||
Wersja z 22:14, 1 mar 2018
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.
| Autor | |
|---|---|
| Tematyka |
historia, geografia, dyplomacja |
| Typ utworu |
podręcznik ad usum delphini |
| Data powstania |
951 / 952 |
| Wydanie oryginalne | |
| Język |
grecki |
O zarządzaniu państwem – składające się z czterech części dzieło Konstantyna VII o charakterze dydaktycznym i informacyjnym, dotyczące polityki zewnętrznej, dyplomacji i spraw wewnętrznych Cesarstwa Bizantyńskiego, stanowiące źródło do historii Bizancjum X wieku.
Dzieło dedykowane było synowi Konstantyna Romanowi na jego czternaste urodziny. Tworzone było w różnym czasie, na co wskazują wewnętrzne sprzeczności w datowaniu wydarzeń. Ukończone zostało w latach 951/952. Prawdopodobnie materiały przygotowywane były do stworzenia dwóch różnych dzieł, dotyczących obcych ludów i temów. Zachowane zostało w manuskrypcie z XI wieku, a jego tytuł nadany został przez Meursiusa, który wydał je w XVII wieku[1].
Struktura dzieła
Na czteroczęściowe dzieło składają się 53 rozdziały, przy czym największa jest część trzecia. Poszczególne rozdziały pochodziły z różnych źródeł. Konstantyn opracował dzieło na podstawie przekazów ustnych, sprawozdań poselskich, itinerariów geograficznych oraz dzieł Teofana Wyznawcy, Jerzego Monachosa, Stefanosa z Bizancjum i Maurycjusza[2].
- Część I składa się z 12 rozdziałów opisujących stosunki pomiędzy Bułgarami, Chazarami, Pieczyngami, Rusami, Uzami i Węgrami, a także ich relacje z Cesarstwem Bizantyńskim.
- Część II stanowi jeden rozdział dotyczący dyplomacji z tymi ludami, a także ich żądzy dóbr posiadanych przez cesarstwo (władzy, zawierania małżeństw z księżniczkami bizantyńskimi i dostępu do technologii – ognia greckiego).
- W części III, liczącej 35 rozdziałów, opisywana jest historia, etnografia i geografia obcych ludów. Składa się ona z trzech partii. Dwie pierwsze z tych partii poświęcone są opisowi poszczególnych ludów i obszarów, a trzecia dyplomacji międzynarodowej Bizancjum.
- Ostania, IV część opisuje sprawy wewnętrzne w cesarstwie, wzmiankując kwestię osiedlenia się Słowian w temie Morei. Stanowi uzupełnienie innego dzieła Konstantyna O temach[3].
Przypisy
Bibliografia
- Oktawiusz Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1984. ISBN 83-04-01422-X.