Kordyt: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Uwagi |
lit. |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
Główne składniki kordytu to [[nitroceluloza]] o wysokiej zawartości [[azot]]u (12,9–13,3%) oraz [[nitrogliceryna]], która rozpuszcza nitrocelulozę i ją żeluje. Dodatkowo dodaje się [[plastyfikator]]y, substancje flegmatyzujące, konserwujące i stabilizujące. Do zmiękczenia (dokończenia procesu żelatynizacji) tak powstałej dość twardej, mało plastycznej masy prochowej stosuje się lotny rozpuszczalnik – [[aceton]], co odróżnia prawdziwy kordyt od zwykłego prochu bezdymnego (nitrocelulozowego), gdzie stosuje się mieszaninę [[eter dietylowy|eteru]] z [[alkohole]]m. |
Główne składniki kordytu to [[nitroceluloza]] o wysokiej zawartości [[azot]]u (12,9–13,3%) oraz [[nitrogliceryna]], która rozpuszcza nitrocelulozę i ją żeluje. Dodatkowo dodaje się [[plastyfikator]]y, substancje flegmatyzujące, konserwujące i stabilizujące. Do zmiękczenia (dokończenia procesu żelatynizacji) tak powstałej dość twardej, mało plastycznej masy prochowej stosuje się lotny rozpuszczalnik – [[aceton]], co odróżnia prawdziwy kordyt od zwykłego prochu bezdymnego (nitrocelulozowego), gdzie stosuje się mieszaninę [[eter dietylowy|eteru]] z [[alkohole]]m. |
||
Kordyt produkowano i stosowano głównie w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], szczególnie podczas II wojny światowej, jako proch do broni artyleryjskiej. Typowy kordyt zawiera ok. 58% nitrocelulozy, ok. 30% nitrogliceryny, ok. 3% [[centralit]]u, ok. 5,5% [[dinitrotoluen]]u, ok. 2% [[wazelina|wazeliny]] i ok. 0,5% [[woda|wody]]. Do zmiękczania kordytu dodawano ok. 0,8%-1,5% [[aceton]]u, który po nadaniu odpowiedniego kształtu ziarnu prochowemu, |
Kordyt produkowano i stosowano głównie w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], szczególnie podczas II wojny światowej, jako proch do broni artyleryjskiej. Typowy kordyt zawiera ok. 58% nitrocelulozy, ok. 30% nitrogliceryny, ok. 3% [[centralit]]u, ok. 5,5% [[dinitrotoluen]]u, ok. 2% [[wazelina|wazeliny]] i ok. 0,5% [[woda|wody]]. Do zmiękczania kordytu dodawano ok. 0,8%-1,5% [[aceton]]u, który po nadaniu odpowiedniego kształtu ziarnu prochowemu, powoli usuwano - utwardzając tym samym proch i utrwalając jego strukturę. Obecnie jego znaczenie jako materiału miotającego znacznie zmalało na rzecz [[balistyt]]ów. |
||
== Uwagi == |
== Uwagi == |
||
Wersja z 22:22, 31 maj 2018
Kordyt – rodzaj prochu bezdymnego, stosowany jako materiał miotający[a]. Został wynaleziony przez Fredericka Abla oraz Jamesa Dewara w 1889 roku.
Główne składniki kordytu to nitroceluloza o wysokiej zawartości azotu (12,9–13,3%) oraz nitrogliceryna, która rozpuszcza nitrocelulozę i ją żeluje. Dodatkowo dodaje się plastyfikatory, substancje flegmatyzujące, konserwujące i stabilizujące. Do zmiękczenia (dokończenia procesu żelatynizacji) tak powstałej dość twardej, mało plastycznej masy prochowej stosuje się lotny rozpuszczalnik – aceton, co odróżnia prawdziwy kordyt od zwykłego prochu bezdymnego (nitrocelulozowego), gdzie stosuje się mieszaninę eteru z alkoholem.
Kordyt produkowano i stosowano głównie w Wielkiej Brytanii, szczególnie podczas II wojny światowej, jako proch do broni artyleryjskiej. Typowy kordyt zawiera ok. 58% nitrocelulozy, ok. 30% nitrogliceryny, ok. 3% centralitu, ok. 5,5% dinitrotoluenu, ok. 2% wazeliny i ok. 0,5% wody. Do zmiękczania kordytu dodawano ok. 0,8%-1,5% acetonu, który po nadaniu odpowiedniego kształtu ziarnu prochowemu, powoli usuwano - utwardzając tym samym proch i utrwalając jego strukturę. Obecnie jego znaczenie jako materiału miotającego znacznie zmalało na rzecz balistytów.
Uwagi
- ↑ W Polsce kordytami nazywa się całą grupę prochów koloidalnych, opartych na rozpuszczalnikach mieszanych.
Bibliografia
1. "Chemia Stosowana, materiały wybuchowe - teoria, technologia, zastosowanie", A. Maranda, J. Nowaczewski, J. Statuch, M. Syczewski, B. Zygmunt, WAT-Warszawa 1985.
2. Richard Rhodes, Jak powstała bomba atomowa, Warszawa 2000, ISBN 83-7255-131-6 ;