Władysław Bojarski (prawnik): Różnice pomiędzy wersjami

Władysław Bojarski
Data i miejsce urodzenia	21 maja 1931 ; Wołochy, Polska (obecnie Ukraina)
Data i miejsce śmierci	27 marca 2000 ; Toruń, Polska
	profesor nauk prawnych
	Specjalność: prawo kanoniczne i prawo rzymskie
Alma Mater	Kolegium Filozoficzno – Teologiczne OO. Dominikanów; KUL; UJ
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	UW; UMK; UAM
Okres zatrudn.	1965–1966; 1966–2000; 1992–2000
	Odznaczenia

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 13:20, 27 lip 2018

Władysław Bojarski (ur. 21 maja 1931 we Wołochach; zm. 27 marca 2000 w Toruniu) – polski profesor nauk prawnych, zajmujący się prawem kanonicznym, prawem rzymskim i prawem rzeczowym.

Życiorys

W 1949 ukończył Gimnazjum i Liceum w Jarosławiu. Maturę zdał w 1959 roku w Krakowie. Studiował filozofię prawa w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym OO. Dominikanów w latach 1952–1959, a następnie prawo na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1959–1962) i Uniwersytecie Jagiellońskim. Stopień naukowy doktora otrzymał w 1964 za rozprawę zatytułowaną Podstawy prawne „in integrum restitutio” jako nadzwyczajnego środka odwoławczego od wyroków w prawie kanonicznym. W 1971 habilitował się pracą pt. Emfitenza według prawa rzymskiego. Tytuł profesora otrzymał w roku 1991.

Był członkiem Polskiej Akademii Nauk, Towarzystwa Naukowego w Toruniu, Polskiego Towarzystwa Historycznego i Polskiego Towarzystwa Filologicznego. Odbywał staże naukowe we Włoszech, na uniwersytetach w Rzymie, Padwie i Neapolu. W 1965 roku rozpoczął nauczanie prawa rzymskiego. Początkowo na Uniwersytecie Warszawskim, w którym pracował jedynie w roku akademickim 1965/1966. W latach 1966–2000 pracował na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie pełnił funkcję prorektora (1981–1982) i prodziekana Wydziału Prawa i Administracji (1975–1978). Kierował także Katedrą Prawa Rzymskiego w latach 1972–2000 i Katedrą Prawa Kanonicznego w latach 1991–2000. W latach 1992–2000 pracował również na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Jego imieniem nazwano ulicę na toruńskim kampusie przy której pod numerem 3 mieści się Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w budynku Collegium Iuridicum Novum.

Odznaczenia

Medal Komisji Edukacji Narodowej (1991)

Bibliografia

Sławomir Kalembka (red.): Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945–2004. Materiały do biografii. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2006, s. 106. ISBN 83-231-1988-0.
Wojciech Dajczak: Władyslaw Bojarski (1931–2000). bibliografie.wpia.uw.edu.pl. [dostęp 2015-09-01]. (pol.).
{{{osoba}}}, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) .^{[martwy link]}

@@ Linia 24: / Linia 24: @@
 == Życiorys ==
-W 1949 ukończył Gimnazjum i Liceum w [[Jarosław]]iu. Maturę zdał w 1959 roku w [[Kraków|Krakowie]]. Studiował filozofię prawa w [[Kolegium Filozoficzno – Teologiczne OO. Dominikanów|Kolegium Filozoficzno-Teologicznym OO. Dominikanów]] w latach 1952–1959, a następnie prawo na [[Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II|Katolickim Uniwersytecie Lubelskim]] (1959–1962) i [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytecie Jagiellońskim]]. [[doktor (stopień naukowy)|Stopień naukowy doktora]] otrzymał w 1964 za rozprawę zatytułowaną ''Podstawy prawne „in integrum restitutio” jako nadzwyczajnego środka odwoławczego od wyroków w prawie kanonicznym''. W 1971 [[habilitacja|habilitował]] się pracą pt. ''Emfitenza według prawa rzymskiego''. Tytuł [[tytuł naukowy|profesora]] otrzymał w roku 1991.
+W 1949 ukończył Gimnazjum i Liceum w [[Jarosław (województwo podkarpackie)|Jarosławiu]]. Maturę zdał w 1959 roku w [[Kraków|Krakowie]]. Studiował filozofię prawa w [[Kolegium Filozoficzno – Teologiczne OO. Dominikanów|Kolegium Filozoficzno-Teologicznym OO. Dominikanów]] w latach 1952–1959, a następnie prawo na [[Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II|Katolickim Uniwersytecie Lubelskim]] (1959–1962) i [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytecie Jagiellońskim]]. [[doktor (stopień naukowy)|Stopień naukowy doktora]] otrzymał w 1964 za rozprawę zatytułowaną ''Podstawy prawne „in integrum restitutio” jako nadzwyczajnego środka odwoławczego od wyroków w prawie kanonicznym''. W 1971 [[habilitacja|habilitował]] się pracą pt. ''Emfitenza według prawa rzymskiego''. Tytuł [[tytuł naukowy|profesora]] otrzymał w roku 1991.
 Był członkiem [[Polska Akademia Nauk|Polskiej Akademii Nauk]], [[Towarzystwo Naukowe w Toruniu|Towarzystwa Naukowego w Toruniu]], [[Polskie Towarzystwo Historyczne|Polskiego Towarzystwa Historycznego]] i [[Polskie Towarzystwo Filologiczne|Polskiego Towarzystwa Filologicznego]]. Odbywał staże naukowe we [[Włochy|Włoszech]], na uniwersytetach w [[Rzym]]ie, [[Padwa|Padwie]] i [[Neapol]]u. W 1965 roku rozpoczął nauczanie prawa rzymskiego. Początkowo na [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytecie Warszawskim]], w którym pracował jedynie w roku akademickim 1965/1966. W latach 1966–2000 pracował na [[Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu|Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu]], gdzie pełnił funkcję [[prorektor]]a (1981–1982) i [[prodziekan]]a Wydziału Prawa i Administracji (1975–1978). Kierował także Katedrą Prawa Rzymskiego w latach 1972–2000 i Katedrą Prawa Kanonicznego w latach 1991–2000. W latach 1992–2000 pracował również na [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu|Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza]] w Poznaniu.