Bereza: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Kalamarnica (dyskusja | edycje)
wikizacja, ilustracja, drobne merytoryczne
→‎top: dodanie endonimów
Linia 2: Linia 2:
{{Miejscowość infobox
{{Miejscowość infobox
|nazwa = Bereza
|nazwa = Bereza
|nazwa oryginalna =
|nazwa oryginalna = Бяроза (горад)<br />Берёза (город)
|zdjęcie = Бяроза (кляштар картэзіянцаў).jpg
|zdjęcie = Бяроза (кляштар картэзіянцаў).jpg
|opis zdjęcia = Ruiny klasztoru kartuzów
|opis zdjęcia = Ruiny klasztoru kartuzów

Wersja z 13:42, 19 gru 2018

Bereza
Бяроза (горад)
Берёза (город)
Ilustracja
Ruiny klasztoru kartuzów
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Białoruś

Obwód

brzeski

Rejon

bereski

Populacja (2010)
• liczba ludności


29 400

Nr kierunkowy

+375 01643

Kod pocztowy

225210

Tablice rejestracyjne

1

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bereza”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Bereza”
Ziemia52°33′N 24°58′E/52,550000 24,966667
Strona internetowa

Bereza, Bereza Kartuska (biał. Бяроза, Biaroza; ros. Берёза, Bierioza) – miasto na Białorusi, w obwodzie brzeskim, siedziba rejonu bereskiego. Miejscowość leży nad rzeką Jasiołdą, przy linii kolejowej BłudeńBaranowicze. W 2010 roku liczyła ok. 29,4 tys. mieszkańców[1].

Historia

I Rzeczpospolita

Klasztor kartuzów w XVIII w.

Klasztor kartuzów ufundował podkanclerzy litewski Kazimierz Leon Sapieha w roku 1648. Kamień węgielny pod budowę klasztoru poświęcił nuncjusz apostolski Jan de Torres (abp adrianopolitański). Kartuzja budowana była przez architekta sprowadzonego z Włoch. Uposażenie klasztoru (okoliczne miasteczka, wsie, wody i lasy) zatwierdził sejm w 1653. Po zakończeniu budowy kościoła klasztornego konsekrował go biskup wileński Aleksander Kazimierz Sapieha dnia 6 czerwca 1666. Kościół wraz z eremami otoczony został wałami tak, że całość miała kształt sześciokątnej twierdzy. W 1706 car Piotr I Wielki wraz z Augustem II zajęli klasztor z wojskiem. W klasztorze pozostał garnizon 1500 dragonów. Klasztor został zdobyty przez wojska króla Szwecji Karola XII w dniu 28 kwietnia 1706. Karol XII w klasztorze spędził dzień 30 kwietnia.

Bereza Kartuska przynależała administracyjnie do powiatu brzeskolitewskiego województwa brzeskolitewskiego.

Pod zaborami

Napoleon Orda, Klasztor obronny Kartuzów (XIX w.)

Miejscowość zajęta w III rozbiorze Polski przez carską Rosję. Administracyjnie leżała w powiecie prużańskim guberni grodzieńskiej. Po powstaniu listopadowym w 1831 nastąpiła kasata klasztoru. Później kościół klasztorny służył jako kościół parafialny dekanatu prużańskiego[potrzebny przypis].

Stacja kolejowa drogi żelaznej moskiewskobrzeskiej między Liniewem a Kosowem. Wcześniej, gdy funkcjonowała poczta konna, była tu stacja pocztowa między pobliskimi stacjami Swadbicze i Zapole. Poczta konna obsługiwała trasę aż do Moskwy.

II Rzeczpospolita

Rynek za czasów II RP
 Osobny artykuł: Bój pod Berezą Kartuską.

Na początku 1919 roku Berezę Kartuską zajęli bolszewicy. 14 lutego 1919 roku miejscowość została odbita przez grupę Wojska Polskiego pod dowództwem kpt. Piotra Mienickiego. Polacy zmusili bolszewicki garnizon do wycofania się na wschód, wzięli do niewoli 80 żołnierzy i zdobyli 2 karabiny maszynowe. Datę tę przyjmuje się jako początek wojny polsko-bolszewickiej[2].

Przed 1939 miasto znajdowało się w powiecie prużańskim w województwie poleskim. Burmistrzem miasta był Jan Downar (w 1945 pierwszy starosta powiatu kętrzyńskiego). W Berezie był jeden kościół katolicki i jedna cerkiew. Miasto było siedzibą wiejskiej gminy Bereza Kartuska (do 1932). 1 kwietnia 1939 roku do miasta włączono wieś Nowosiółki z gminy Sielec[3].

W latach 1934–1939 w Berezie Kartuskiej funkcjonował obóz zwany Miejscem Odosobnienia w Berezie Kartuskiej, przeznaczony głównie dla więźniów politycznych będących przeciwnikami rządów sanacyjnych. Przetrzymywano w nim m.in. działaczy endeckich, komunistycznych, ludowych i socjalistycznych oraz nacjonalistów ukraińskich[4].

Demografia

Liczba mieszkańców:

  • 1 stycznia 1878 – 2507 osób, w tym 1386 kobiet (w liczbie ogólnej 1113 Żydów)
  • przed 1939 – 3986 osób.

Ludzie związani z Berezą

Galeria

Przypisy

  1. Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года (ros.)
  2. Wstępna faza walk. W: Lech Wyszczelski: Wojna polsko-rosyjska 1919–1920. Wyd. 1. Warszawa: Bellona, 2010, s. 57. ISBN 978-83-11-11934-5.
  3. Dz.U. z 1939 r. nr 27, poz. 178
  4. Sławomir Koper, Afery i skandale Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 2015, s. 285.

Bibliografia

Linki zewnętrzne