Ad abolendam haeresim: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Pilot Pirx (dyskusja | edycje) dodana etymologia i link zewnętrzny |
Pilot Pirx (dyskusja | edycje) →Charakterystyka: dodane linki |
||
| Linia 9: | Linia 9: | ||
Zwraca się uwagę na to, że chociaż możliwym było uciekanie się do działań militarnych – papież wybrał aktywność o charakterze prawnym. I taka też jest przyczyna powstania [[Inkwizycja|inkwizycji]]<ref>J. Barrow, ''Religia'', [w:] ''Rozkwit średniowiecza'', red. D. Power, Warszawa 2011, s. 168.</ref>. |
Zwraca się uwagę na to, że chociaż możliwym było uciekanie się do działań militarnych – papież wybrał aktywność o charakterze prawnym. I taka też jest przyczyna powstania [[Inkwizycja|inkwizycji]]<ref>J. Barrow, ''Religia'', [w:] ''Rozkwit średniowiecza'', red. D. Power, Warszawa 2011, s. 168.</ref>. |
||
Zobacz też: |
|||
* ''[[Ad extirpanda]]'' |
|||
* ''[[Super illius specula]]'' |
|||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 14:11, 7 maj 2019
Ad abolendam haeresim (łac. Ku wykorzenieniu herezji) – dekret papieża Lucjusza III z 4 listopada 1184, wydany na synodzie w Weronie, gdzie był obecny również cesarz Fryderyk I Barbarossa. Dokument ten, przeznaczony dla biskupów, określał zasady prowadzenia inkwizycji w obliczu wzrostu ruchów heretyckich[1]; zapoczątkował tzw. inkwizycję biskupią[2].
Charakterystyka
W dekrecie zostały wymienione następujące ruchy heretyckie: katarzy, pataria, humiliaci, biedni z Lyonu, arnoldyści. Zobowiązano w nim biskupów do ścigania herezji[3]. Mieli oni w tym celu wizytować parafie. W razie potwierdzenia podejrzeń o herezję, miano przeprowadzić dochodzenie. Jeśli ono poświadczało ten fakt – odstępca od wiary miał być przekazywany władzy świeckiej w celu poniesienia należytej kary (animadversio debita). Władza świecka, pod groźbą ekskomuniki i nałożenia Interdyktu, musiała niezwłocznie zająć się sprawą[4][5].
Dokument nie wspomina nic o prześladowaniu o charakterze fizycznym czy o karze śmierci[6].
O współpracy z władzą świecką świadczy fakt, że zapisy dokumentu papieskiego miały swój odpowiednik w statutach cesarskich, jakie wydał Fryderyk I[7].
Zwraca się uwagę na to, że chociaż możliwym było uciekanie się do działań militarnych – papież wybrał aktywność o charakterze prawnym. I taka też jest przyczyna powstania inkwizycji[8].
Zobacz też:
Przypisy
- ↑ M. Banaszak, Historia Kościoła katolickiego, t. 2: Średniowiecze, Warszawa 1989, s. 168
- ↑ S. Tylus, Lucjusz III, [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 11, Lublin 2006, kol. 102.
- ↑ M. Banaszak, Historia Kościoła katolickiego, t. 2: Średniowiecze, Warszawa 1989, s. 168
- ↑ K. Warecki, Inkwizycja, [w:] Encyklopedia Białych Plam, t. VIII, Radom 2002, s. 177.
- ↑ P. Pierrard, Historia Kościoła Katolickiego, Warszawa 1984, s. 112.
- ↑ A. Weiss, Inkwizycja, [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 7, Lublin 1997, kol. 240.
- ↑ D. Olszewski, Zagadnienie średniowiecznej tolerancji – inkwizycja, [w:] Problemy współczesnego Kościoła, red. M. Rusecki, Lublin 1996, s. 317.
- ↑ J. Barrow, Religia, [w:] Rozkwit średniowiecza, red. D. Power, Warszawa 2011, s. 168.
Bibliografia
- M. Banaszak, Historia Kościoła katolickiego, t. 2: Średniowiecze, Warszawa 1989, s. 168.
- T. Manteuffel, Historia powszechna. Średniowiecze, wyd. 10, Warszawa 1997, s. 270.
- Ad abolendam diversam haeresium pravitatem (łac.)