Tadeusz Jankowski (lekarz)

Tadeusz Jankowski

kapitan
Data i miejsce urodzenia	20 grudnia 1914 Sokołówka na Podolu
Data i miejsce śmierci	16 listopada 1990 Ostrów Wielkopolski
Przebieg służby
Lata służby	1939 - 1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	103 Kompanii Sanitarnej 28 Dywizji Piechoty pułk AK „Baszta”
Późniejsza praca	ordynator szpitala miejskiego
Odznaczenia

Tadeusz Jankowski (ur. 20 grudnia 1914 w Sokołówce na Podolu, zm. 16 listopada 1990 w Ostrowie Wielkopolskim) – polski lekarz, działacz polityczny, wojskowy.

Absolwent szkół warszawskich: Gimnazjum im. Władysława IV (matura 1933), Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu im. Józefa Piłsudskiego (dyplom lekarza w 1939) i Szkoły Podchorążych Sanitarnych (XII promocja 1938–1939 z tytułem podporucznika). 28 sierpnia 1939 mianowany został dowódcą plutonu w 103 Kompanii Sanitarnej 28 Dywizji Piechoty Armii „Łódź”.

Od początku wojny działał konspiracyjnie. Należał do inicjatorów konspiracyjnego plutonu zw. Plutonem Śmierci, a który w toku wojny przekształcił się w pułk AK „Baszta”. Podczas powstania warszawskiego pułk walczył na Mokotowie, a Tadeusz Jankowski był w nim lekarzem i szefem służby zdrowia. W schyłkowej fazie powstania wchodził w skład grupy, która z rozkazu dowództwa miała pertraktować o kapitulacji. Aresztowany przez Gestapo, resztę wojny spędził w obozach (Bergen-Belsen oraz jenieckie, z obozu koncentracyjnego do jenieckiego został przeniesiony po interwencji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża).

W 1945 zamieszkał w Ostrowie Wielkopolskim gdzie do 1975 roku pracował jako lekarz w Szpitalu Miejskim (ordynatura Oddziału Wewnętrznego w latach 1951–1963) oraz na kolei. Był przewodniczącym ostrowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Lekarskiego.

Udzielał się politycznie w podziemnej Solidarności, działał w Komitecie Obywatelskim w 1989, później w Unii Demokratycznej.

Pochowano go na cmentarzu na Wenecji w Ostrowie Wielkopolskim, w którym to mieście uhonorowano go ulicą jego imienia oraz tablicą pamiątkową. Otrzymał wiele odznaczeń wojskowych i państwowych: Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Armii Krajowej, Warszawski Krzyż Powstańczy. Wyróżniany także za pracę lekarską, otrzymał: odznakę Za wzorową pracę w służbie zdrowia, Zasłużonemu Polskiemu Towarzystwu Lekarskiemu, Honorową Odznakę Zasługi dla ZNTK w Ostrowie Wielkopolskim.

Bibliografia

• Juliusz L. Englert, Aleksander Domar Domaradzki, Szkoła Podchorążych Sanitarnych 1922-1939, Polska Fundacja Kulturalna, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego, Londyn 1997, wyd. I, ISBN 0-85065-322-3.