Pałac Szustra: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Historia: por. https://en.wiktionary.org/wiki/coteau#French |
m Usunięto kategorię "Mokotów"; Dodano kategorię "Stary Mokotów" za pomocą HotCat |
||
Linia 54: | Linia 54: | ||
[[Kategoria:Pałace w Warszawie|Szustra]] |
[[Kategoria:Pałace w Warszawie|Szustra]] |
||
[[Kategoria:Mokotów]] |
[[Kategoria:Stary Mokotów]] |
||
[[Kategoria:Zamki i pałace Lubomirskich herbu Szreniawa bez Krzyża]] |
[[Kategoria:Zamki i pałace Lubomirskich herbu Szreniawa bez Krzyża]] |
Wersja z 11:10, 19 lis 2019
nr rej. 454/2 z 1.07.1965 | |
Pałac Szustrów, elewacja zachodnia | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres |
ul. Morskie Oko 2 |
Architekt |
Efraim Szreger, Henryk Marconi przebudowa w stylu neogotyckim, Adam Idźkowski przebudowa w stylu neorensansowym |
Rozpoczęcie budowy |
1772 |
Ukończenie budowy |
1775 |
Ważniejsze przebudowy |
1845, 1852, odbudowa 1962–1965 |
Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
52°12′14,98″N 21°01′32,81″E/52,204161 21,025781 |
Pałac Szustra, także pałacyk Szustra[1] lub pałacyk Lubomirskich[1] – pałac w Warszawie znajdujący się przy ul. Morskie Oko 2 w parku Morskie Oko w dzielnicy Mokotów. Siedziba Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki.
Historia
W latach 1772–1774 Efraim Szreger na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł klasycystyczny pałacyk-piętrową willę na planie kwadratu dla marszałkowej księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej[2]. Był to główny budynek założenia ogrodowego zaprojektowanego przez Szymona Bogumiła Zuga[1]. Posiadłość nosiła nazwę Mon coteau (z franc. „moje zbocze wzgórza”). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się. Ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i bramą oraz glorieta flamandzka (tzw. Domek Mauretański), znajdujące się przy ulicy Puławskiej[3].
W 1776 Zug przebudował wschodnią elewację budynku, a w 1845, po zakupieniu posiadłości przez Franciszka Szustra, zmian architektonicznych w stylu neogotyckim dokonał Henryk Marconi. Dobudowano wtedy dwupiętrową oficynę od strony zachodniej[3]. Kolejna przebudowa, tym razem neorenesansowa, została przeprowadzona w 1852 według projektu Adama Idźkowskiego.
W czasie II wojny światowej Niemcy wycięli niemal cały park, zaś sam pałac spłonął w 1944 roku. Po wojnie nieruchomość znacjonalizowano. Pałac został odbudowany w latach 1962–1965 według projektu Jerzego Brabandera[3].
Galeria
-
Pałac ok. 1897 -
Elewacja północna -
Elewacja południowa -
Korytarz -
Sala Gotycka -
Sala Koncertowa
Przypisy
- ↑ a b c Tadeusz Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 81. ISBN 83-223-2047-7.
- ↑ Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 184.
- ↑ a b c Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 185.