Ludolf (książę Saksonii): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
Córka
Znaczniki: VisualEditor Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
Linia 45: Linia 45:
Prawdopodobnie już, nieznani z imienia, dziad i ojciec Ludolfa pełnili urząd margrabiów gandersheimskich. Żoną była Oda, córka [[Frankonia|frankońskiego]] princepsa Billunga i Aedy. Ludolf z żoną byli fundatorami żeńskiego klasztoru w Gandersheim. W związku z tą fundacją odbyli oni w latach 845-846 podróż do Rzymu, gdzie u papieża [[Sergiusz II (papież)|Sergiusza II]] wystarali się o dyspensę dla swojej córki [[Hathemoda|Hathemody]], ze względu na jej niepełnoletniość, aby mogła zostać przeoryszą w tym klasztorze. Dodatkowo Ludolf z żoną otrzymali z rąk papieża relikwie [[Atanazy|Atanazego]] i [[Innocenty I|Innocentego I]] — dwóch świętych papieży. Kwestia, jaką rzeczywistą władzę i nad jakim obszarem miał Ludolf w Saksonii, pozostaje otwarta<ref>G. Althoff, ''Ottonowie: władza królewska bez państwa'', Warszawa 2009, s. 20 i 21.</ref>.
Prawdopodobnie już, nieznani z imienia, dziad i ojciec Ludolfa pełnili urząd margrabiów gandersheimskich. Żoną była Oda, córka [[Frankonia|frankońskiego]] princepsa Billunga i Aedy. Ludolf z żoną byli fundatorami żeńskiego klasztoru w Gandersheim. W związku z tą fundacją odbyli oni w latach 845-846 podróż do Rzymu, gdzie u papieża [[Sergiusz II (papież)|Sergiusza II]] wystarali się o dyspensę dla swojej córki [[Hathemoda|Hathemody]], ze względu na jej niepełnoletniość, aby mogła zostać przeoryszą w tym klasztorze. Dodatkowo Ludolf z żoną otrzymali z rąk papieża relikwie [[Atanazy|Atanazego]] i [[Innocenty I|Innocentego I]] — dwóch świętych papieży. Kwestia, jaką rzeczywistą władzę i nad jakim obszarem miał Ludolf w Saksonii, pozostaje otwarta<ref>G. Althoff, ''Ottonowie: władza królewska bez państwa'', Warszawa 2009, s. 20 i 21.</ref>.


Ludolf i Oda mieli 11 lub 12 dzieci{{fakt|data=2011-03}}:
Ludolf i Oda mieli 12 lub 13 dzieci{{fakt|data=2011-03}}:
* [[Bruno saski|Bruno]] (zm. 2 lutego 880) – książę saski
* [[Bruno saski|Bruno]] (zm. 2 lutego 880) – książę saski
* [[Otto Dostojny]] – książę saski
* [[Otto Dostojny]] – książę saski
Linia 54: Linia 54:
* [[Gerberga I (opatka w Gandersheim)|Gerberga]] – opatka Gandersheim
* [[Gerberga I (opatka w Gandersheim)|Gerberga]] – opatka Gandersheim
* Krystyna – opatka w Gandersheim
* Krystyna – opatka w Gandersheim
*Adelajda - żona księcia Polan [[Lestek|Lestka]], Matka [[Siemomysł (książę Polan)|Siemomysła]] i [[Ewraker|Ewrakera]]
* córka i dwóch lub trzech synów zmarłych w młodości.
* córka i dwóch lub trzech synów zmarłych w młodości.



Wersja z 23:09, 27 sty 2020

Ludolf
Ilustracja
hrabia Saksonii
Okres

od ok. 840

książę Saksonii Wschodniej
Okres

od ok. 850
do 864/866

Następca

Bruno saski

Dane biograficzne
Dynastia

Ludolfingowie

Data urodzenia

ok. 806

Data śmierci

864/866

Małżeństwo

Oda

Ludolf (ur. ok. 806[potrzebny przypis], zm. 864 lub 866[1]) – hrabia Saksonii od ok. 840 i książę Saksonii Wschodniej (dux orientalis Saxonum) od ok. 850[potrzebny przypis], założyciel dynastii Ludolfingów.

Prawdopodobnie już, nieznani z imienia, dziad i ojciec Ludolfa pełnili urząd margrabiów gandersheimskich. Żoną była Oda, córka frankońskiego princepsa Billunga i Aedy. Ludolf z żoną byli fundatorami żeńskiego klasztoru w Gandersheim. W związku z tą fundacją odbyli oni w latach 845-846 podróż do Rzymu, gdzie u papieża Sergiusza II wystarali się o dyspensę dla swojej córki Hathemody, ze względu na jej niepełnoletniość, aby mogła zostać przeoryszą w tym klasztorze. Dodatkowo Ludolf z żoną otrzymali z rąk papieża relikwie Atanazego i Innocentego I — dwóch świętych papieży. Kwestia, jaką rzeczywistą władzę i nad jakim obszarem miał Ludolf w Saksonii, pozostaje otwarta[2].

Ludolf i Oda mieli 12 lub 13 dzieci[potrzebny przypis]:

Przypisy

  1. G. Althoff, Ottonowie: władza królewska bez państwa, Warszawa 2009, s. 17.
  2. G. Althoff, Ottonowie: władza królewska bez państwa, Warszawa 2009, s. 20 i 21.

Bibliografia