Pałac Szustra: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m Usunięto kategorię "Mokotów"; Dodano kategorię "Stary Mokotów" za pomocą HotCat
uzupełnienie
Linia 37: Linia 37:
W latach 1772–1774 [[Efraim Szreger]] na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł [[klasycyzm|klasycystyczny]] pałacyk-piętrową willę na planie kwadratu dla marszałkowej księżnej [[Izabela Lubomirska|Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej]]<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Chrościcki | imię = Juliusz A. | tytuł = Atlas architektury Warszawy | wydawca = Wydawnictwo Arkady | miejsce = Warszawa | data = 1977 | strony = 184 | nazwisko2 = Rottermund | imię2 = Andrzej}}</ref>. Był to główny budynek założenia ogrodowego zaprojektowanego przez [[Szymon Bogumił Zug|Szymona Bogumiła Zuga]]<ref name="Jaroszewski81"/>. Posiadłość nosiła nazwę ''Mon coteau'' (z [[franc.]] „moje zbocze wzgórza”). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się. Ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i bramą oraz [[glorieta]] flamandzka (tzw. Domek Mauretański), znajdujące się przy [[Ulica Puławska w Warszawie|ulicy Puławskiej]]<ref name="Chróścicki"/>.
W latach 1772–1774 [[Efraim Szreger]] na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł [[klasycyzm|klasycystyczny]] pałacyk-piętrową willę na planie kwadratu dla marszałkowej księżnej [[Izabela Lubomirska|Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej]]<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Chrościcki | imię = Juliusz A. | tytuł = Atlas architektury Warszawy | wydawca = Wydawnictwo Arkady | miejsce = Warszawa | data = 1977 | strony = 184 | nazwisko2 = Rottermund | imię2 = Andrzej}}</ref>. Był to główny budynek założenia ogrodowego zaprojektowanego przez [[Szymon Bogumił Zug|Szymona Bogumiła Zuga]]<ref name="Jaroszewski81"/>. Posiadłość nosiła nazwę ''Mon coteau'' (z [[franc.]] „moje zbocze wzgórza”). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się. Ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i bramą oraz [[glorieta]] flamandzka (tzw. Domek Mauretański), znajdujące się przy [[Ulica Puławska w Warszawie|ulicy Puławskiej]]<ref name="Chróścicki"/>.


W 1776 Zug przebudował wschodnią [[elewacja|elewację]] budynku, a w 1845, po zakupieniu posiadłości przez [[Franciszek Szuster|Franciszka Szustra]], zmian architektonicznych w stylu [[neogotyk|neogotyckim]] dokonał [[Henryk Marconi]]. Dobudowano wtedy dwupiętrową oficynę od strony zachodniej<ref name="Chróścicki"/>. Kolejna przebudowa, tym razem [[neorenesans]]owa, została przeprowadzona w 1852 według projektu [[Adam Idźkowski|Adama Idźkowskiego]].
W 1776 Zug przebudował wschodnią [[elewacja|elewację]] budynku, a w 1845, po zakupieniu posiadłości przez [[Franciszek Szuster|Franciszka Szustra]], zmian architektonicznych w stylu [[neogotyk|neogotyckim]] dokonał [[Henryk Marconi]]. Dobudowano wtedy dwupiętrową oficynę od strony zachodniej<ref name="Chróścicki"/>. Kolejna przebudowa, tym razem [[neorenesans]]owa, została przeprowadzona w 1852 według projektu [[Adam Idźkowski|Adama Idźkowskiego]]. W 1899 w pobliżu pałacu wzniesiono Mauzoleum Szustrów, w której spoczęli Franciszek Szuster i jego żona Rozalia (w 1973 Tadeusz Szuster przeniósł ich szczątki na [[Cmentarz Powązkowski w Warszawie|cmentarz Powązkowski]])<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko = Wierzbicki | imię = Piotr | tytuł = Miły Mokotowie! | czasopismo = Skarpa Warszawska | wolumin = 2 (130) | strony = 17 | data = luty 2020}}</ref>.


W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] Niemcy wycięli niemal cały park, zaś sam pałac spłonął w 1944 roku. Po [[II wojna światowa|wojnie]] nieruchomość znacjonalizowano. Pałac został odbudowany w latach 1962–1965 według projektu Jerzego Brabandera<ref name="Chróścicki">{{Cytuj książkę | nazwisko = Chrościcki | imię = Juliusz A. | tytuł = Atlas architektury Warszawy | wydawca = Wydawnictwo Arkady | miejsce = Warszawa | data = 1977 | strony = 185 | nazwisko2 = Rottermund | imię2 = Andrzej}}</ref>.
W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] Niemcy wycięli niemal cały park, zaś sam pałac spłonął w 1944 roku. Po [[II wojna światowa|wojnie]] nieruchomość znacjonalizowano. Pałac został odbudowany w latach 1962–1965 według projektu Jerzego Brabandera<ref name="Chróścicki">{{Cytuj książkę | nazwisko = Chrościcki | imię = Juliusz A. | tytuł = Atlas architektury Warszawy | wydawca = Wydawnictwo Arkady | miejsce = Warszawa | data = 1977 | strony = 185 | nazwisko2 = Rottermund | imię2 = Andrzej}}</ref>.

Wersja z 20:31, 8 lut 2020

Pałac Szustra
Symbol zabytku nr rej. 454/2 z 1.07.1965
Ilustracja
Pałac Szustrów, elewacja zachodnia
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Adres

ul. Morskie Oko 2

Architekt

Efraim Szreger, Henryk Marconi przebudowa w stylu neogotyckim, Adam Idźkowski przebudowa w stylu neorensansowym

Rozpoczęcie budowy

1772

Ukończenie budowy

1775

Ważniejsze przebudowy

1845, 1852, odbudowa 1962–1965

Pierwszy właściciel

Izabela Lubomirska

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Pałac Szustra”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Pałac Szustra”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Szustra”
Ziemia52°12′14,98″N 21°01′32,81″E/52,204161 21,025781
Multimedia w Wikimedia Commons

Pałac Szustra, także pałacyk Szustra[1] lub pałacyk Lubomirskich[1] – pałac w Warszawie znajdujący się przy ul. Morskie Oko 2 w parku Morskie Oko w dzielnicy Mokotów. Siedziba Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki.

Historia

W latach 1772–1774 Efraim Szreger na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł klasycystyczny pałacyk-piętrową willę na planie kwadratu dla marszałkowej księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej[2]. Był to główny budynek założenia ogrodowego zaprojektowanego przez Szymona Bogumiła Zuga[1]. Posiadłość nosiła nazwę Mon coteau (z franc. „moje zbocze wzgórza”). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się. Ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i bramą oraz glorieta flamandzka (tzw. Domek Mauretański), znajdujące się przy ulicy Puławskiej[3].

W 1776 Zug przebudował wschodnią elewację budynku, a w 1845, po zakupieniu posiadłości przez Franciszka Szustra, zmian architektonicznych w stylu neogotyckim dokonał Henryk Marconi. Dobudowano wtedy dwupiętrową oficynę od strony zachodniej[3]. Kolejna przebudowa, tym razem neorenesansowa, została przeprowadzona w 1852 według projektu Adama Idźkowskiego. W 1899 w pobliżu pałacu wzniesiono Mauzoleum Szustrów, w której spoczęli Franciszek Szuster i jego żona Rozalia (w 1973 Tadeusz Szuster przeniósł ich szczątki na cmentarz Powązkowski)[4].

W czasie II wojny światowej Niemcy wycięli niemal cały park, zaś sam pałac spłonął w 1944 roku. Po wojnie nieruchomość znacjonalizowano. Pałac został odbudowany w latach 1962–1965 według projektu Jerzego Brabandera[3].

Galeria

  • Pałac ok. 1897
    Pałac ok. 1897
  • Elewacja północna
    Elewacja północna
  • Elewacja południowa
    Elewacja południowa
  • Korytarz
    Korytarz
  • Sala Gotycka
    Sala Gotycka
  • Sala Koncertowa
    Sala Koncertowa

Przypisy

  1. ↑ a b c Tadeusz Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 81. ISBN 83-223-2047-7.
  2. ↑ Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 184.
  3. ↑ a b c Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 185.
  4. ↑ Piotr Wierzbicki. Miły Mokotowie!. „Skarpa Warszawska”. 2 (130), s. 17, luty 2020. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pałac_Szustra&oldid=58739133”