Spółgłoska szczelinowa krtaniowa dźwięczna: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
|||
| Linia 19: | Linia 19: | ||
== Przykłady == |
== Przykłady == |
||
* w [[język białoruski|języku białoruskim]]: гара [{{IPA|ɦaˈra}}] „góra” |
* w [[język białoruski|języku białoruskim]]: {{j|be|гара}} [{{IPA|ɦaˈra}}] „góra” |
||
* w [[język czeski|języku czeskim]]: hora [{{IPA|ˈɦɔra}}] „góra” |
* w [[język czeski|języku czeskim]]: {{j|cs|hora}} [{{IPA|ˈɦɔra}}] „góra” |
||
* w [[język fiński|języku fińskim]]: raha [{{IPA|'rɑɦɑ}}] „pieniądze” |
* w [[język fiński|języku fińskim]]: {{j|fi|raha}} [{{IPA|'rɑɦɑ}}] „pieniądze” |
||
* w [[język ukraiński|języku ukraińskim]]: багато [{{IPA|bä'ɦätɔ}}] „wiele” |
* w [[język ukraiński|języku ukraińskim]]: {{j|uk|багато}} [{{IPA|bä'ɦätɔ}}] „wiele” |
||
* w [[język zulu|języku zulu]]: ihhashi [{{IPA|iːˈɦaːʃi}}] „koń” |
* w [[język zulu|języku zulu]]: {{j|zu|ihhashi}} [{{IPA|iːˈɦaːʃi}}] „koń” |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
Wersja z 18:26, 21 mar 2020
| Numer IPA | 147 | |||
|---|---|---|---|---|
| ɦ | ||||
| Jednostka znakowa |
ɦ | |||
| Unikod |
U+0266 | |||
| UTF-8 (hex) |
c9 a6 | |||
| Inne systemy | ||||
| X-SAMPA | h\ | |||
| Kirshenbaum | h<?> | |||
| IPA Braille↗ | ⠦⠓ | |||
| Przykład | ||||
| informacje • pomoc | ||||
| ||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | ||||
Spółgłoska szczelinowa krtaniowa dźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczana jest symbolem: [ɦ]. W niektórych językach słowiańskich zastępuje ona spółgłoskę [ɡ]. Również niektórzy użytkownicy języka polskiego, zwłaszcza z pogranicza białoruskiego, ukraińskiego i czeskiego, wymawiają nadal <h> jako /ɦ/, w przeciwieństwie do <ch> wymawianego /x/. Jest to wymowa tradycyjna, która obowiązywała jeszcze w XVII wieku i później[1].
Artykulacja
W czasie artykulacji podstawowego wariantu [ɦ]:
- modulowany jest prąd powietrza wydychanego z płuc, czyli jest to spółgłoska płucna egresywna
- tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
- prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
- jest to spółgłoska krtaniowa – masy powietrza wydychanego z płuc przechodzą między więzadłami głosowymi, ale właściwie nie jest to spółgłoska szczelinowa.
- spółgłoska ta jest dysząco dźwięczna – w tym miejscu artykulacji dźwięczność sensu stricto jest niemożliwa.
Przykłady
- w języku białoruskim: гара [ɦaˈra] „góra”
- w języku czeskim: hora [ˈɦɔra] „góra”
- w języku fińskim: raha ['rɑɦɑ] „pieniądze”
- w języku ukraińskim: багато [bä'ɦätɔ] „wiele”
- w języku zulu: ihhashi [iːˈɦaːʃi] „koń”
Przypisy
- ↑ Mirosława Siuciak: Skąd wzięła się różnica w pisowni głosek ch i h?. Uniwersytet Śląski Instytut Języka Polskiego Poradnia językowa, 2004-10-11. [dostęp 2014-05-04]. (pol.).