Dziennik Telewizyjny (program informacyjny)

Dziennik Telewizyjny

Czołówka z lat 80.
Rodzaj programu	program informacyjny
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Data premiery	1 stycznia 1958
Lata emisji	1 stycznia 1958 – 17 listopada 1989 od 20 kwietnia 2020
Czas trwania odcinka	ok. 30 minut ok. 60 minut (stan wojenny)
Format nadawania	4:3
Produkcja
Stacja telewizyjna	TVP1

{{Program telewizyjny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | nazwa formatu = | alt grafiki = | nazwa oryginalna = Nieznane pola: "oryginalna nazwa" oraz "od lat".

Dziennik Telewizyjny (DT, do końca lat 70. DTV) – główny program informacyjny TVP1 w czasach PRL. W 1958 roku zastąpił Wiadomości Dnia, a w 1989 roku został zastąpiony przez Wiadomości TVP1. W latach 70. i 80. był głównym ośrodkiem propagandy władz PRL i PZPR, mogącym oddziaływać na całe społeczeństwo.

Historia wydań

Pierwsze wydanie Dziennika Telewizyjnego zostało wyemitowane 1 stycznia 1958, zastępując istniejące od 30 kwietnia 1956 Wiadomości Dnia. Pierwsze wydanie poprowadził Jerzy Tepli. Pierwsze Dzienniki Telewizyjne nadawane były tylko raz na dobę, o godzinie 20.00, od 1965 – o 19.30. W latach 1965–1976 w soboty nie było wydania wieczornego Dziennika Telewizyjnego, lecz Monitor, który prowadzili – na zmianę – Karol Małcużyński i Edmund Męclewski. W miarę rozwijania się w Polsce telewizji, wydłużania się czasu emisji programu telewizyjnego, wreszcie po uruchomieniu Programu II Telewizji Polskiej pojawiały się kolejno dodatkowe wydania – późnowieczorne, popołudniowe, poranne i w południe. Pod koniec swojego istnienia Dziennik Telewizyjny nadawany był w następujących – w przybliżeniu – godzinach:

• 10.00 – wydanie poranne (poniedziałek-piątek, od 3.01.1984 Dziennik-Wiadomości)
• 10.10 – Dziennik Dodatek Gospodarczy (wcześniej Reforma Gospodarcza) (poniedziałek, środa, piątek w latach 1988–1989)
• 10.30 – wydanie poranne (sobota, od 1985 do 3.02.1990, Dziennik-Wiadomości)
• 10.35 – wydanie poranne (niedziela)
• 12.00 – wydanie w południe Dziennik Telewizyjny (codziennie, lecz nie w latach 80. – do 1982 nadawane w niedziele, po nim – Magazyn Świat, redagowany i prowadzony przez Grzegorza Woźniaka)
• 15.00 – wydanie popołudniowe Dziennik Telewizyjny (poniedziałek–piątek, lata 70.)
• 16.30 – wydanie popołudniowe Dziennik Telewizyjny (poniedziałek–piątek) (w dni wolne od nauki szkolnej od 1.07.1983 do 30.12.1983)
• 17.00 – wydanie popołudniowe Dziennik Telewizyjny (poniedziałek–piątek) (w dni robocze, w roku 1983 jedynie w dni nauki szkolnej - do 23.12.1983)
• 17.20 – Dziennik-Wiadomości, wydanie to zastąpił 26.06.1986 Teleexpress, a w okresie 02.01.1984–29.06.1984 nadawane było o 16.30
• 19.30 – główne wydanie Dziennik Telewizji Polskiej (codziennie, w okresie 1976–20.12.1979 i w dniu 31.12.1979 pod nazwą Wieczór z Dziennikiem, a następnie – od 21.12.1979 do 17.11.1989 Dziennik Telewizyjny).
• 22.00 – Dziennik Komentarze (codziennie w latach 1984–1988,, orientacyjna godzina emisji, np. 26.01.1984 nadany już o 20:45)
• 22.50 – Dziennik Echa Dnia (od poniedziałku do piątku od lata 1988 do 2.02.1990, godzina emisji również orientacyjna - zdarzały wydania nadawane nawet ok. 0:20).
• 23.30 – Dziennik 24 godziny (od poniedziałku do piątku w latach 1982–1984).

W niedziele wyborcze lat 80. układ wydań Dziennika był następujący: 7.00, 7.55, 8.50, 10.30, 12.00, 15.15, 17.20, 22.05 – wydania specjalne 19.30 – główne wydanie

Dziennik z okna nadawany był w latach 1988–1990, zastąpił wydanie poranne nadawane od poniedziałku do soboty.

Po Sierpniu 1980 Dziennik Telewizyjny był jednym z najzacieklej krytykowanych przez „Solidarność” i środowiska opozycyjne bastionów władzy i równie zaciekle przez władzę PRL broniony i sterowany. Był często narzędziem manipulacji i dezinformacji, przy czym nie wzdragano się przed stosowaniem metod powszechnie uznawanych w dziennikarstwie za nieuczciwe i godne potępienia.

Bezpośrednio po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce w 1981 r. prezenterzy występowali w mundurach wojskowych.

29 marca 1987 po raz ostatni Dziennik Telewizyjny był równolegle emitowany na obu antenach Telewizji Polskiej. Następnego dnia, 30 marca 1987 na antenie TP2 powstał program informacyjny Panorama dnia.

W 1988 pojawiły się dwa bloki programowe podczas głównego wydania Dziennika Telewizyjnego:

• w soboty – „Kronika kulturalna”, prowadzona przez Irenę Jagielską,
• w niedzielę – „Magazyn międzynarodowy”, prowadzony przez Grzegorza Woźniaka.

28 października 1989 na koniec wywiadu w głównym wydaniu Dziennika Telewizyjnego, aktorka Joanna Szczepkowska słowami „proszę Państwa, 4 czerwca 1989 skończył się w Polsce komunizm” symbolicznie zakończyła „erę komunizmu” w Polsce. Trzy tygodnie później – 18 listopada – Dziennik Telewizyjny został zastąpiony przez Wiadomości TV.

Na temat kulisów wypowiedzi Szczepkowskiej krążą co najmniej trzy wersje wydarzeń:

• najmniej wiarygodna: wypowiedź tę nadano „na żywo”,
• głoszona przez Joannę Szczepkowską: wypowiedź nagrano tuż przed Dziennikiem, a kasetę z nagraniem dostarczono na antenę w ostatniej chwili,
• głoszona przez związanego z PRL-owską ekipą DTV, publicystę byłej „Trybuny” Marka Barańskiego: nagrania wywiadu ze Szczepkowską dokonano mniej więcej sześć-siedem godzin przed programem, a sama wypowiedź została zakwalifikowana do emisji przez Barańskiego w związku z nieformalnymi porozumieniami ówczesnej ekipy DTV z nowymi władzami kraju.

W latach 1982–1984 nadawano dziennik 24 godziny – jako podsumowanie dnia, a w czwartek 26 stycznia 1984 o 20.45 ruszył Dziennik Komentarze – nadawany do 1988; w nim prowadzący dokonywali „analizy” wydarzeń dnia, było to również miejsce spotkań prowadzących ten dziennik z politykami i ekonomistami w celu przeprowadzenia pozornie swobodnego wywiadu. Pierwsze wydanie prowadził Adam Bronikowski. Dziennik Komentarze został zastąpiony programem Dziennik Echa Dnia pod koniec 1988. Czołówka z mapami również nie oparła się upływowi czasu i 2 stycznia 1984 miała miejsce inauguracja jej odświeżonej wersji – z napisem WIADOMOŚCI w krótkich wydaniach (wcześniej wszystkie były opatrzone napisem DZIENNIK) i troszkę inną skalą map oraz wielkością logo.W 1989 poranny Dziennik o godzinie 10.00 zmienił formułę na Dziennik z okna – nadawany był z tego miejsca, skąd później (w połowie lat 90.) nadawano Prognozę pogody – z okna budynku redakcji. Zmieniona czołówka pokazywała pracę ekipy technicznej przygotowującej dzienniki, a logo otrzymało żółty jednolity kolor. Wyjątek stanowiło poranne wydanie w dniu 10 sierpnia 1989 o 10.00 – wyjątkowo ze studia znanego głównego wydania i rozpoczętego „tradycyjną” czołówką ze „skaczącym” logo z napisem WIADOMOŚCI prowadził Andrzej Racławicki (stałym prowadzącym Dziennik z okna latem 1989 był Edward Kozak z OTV Katowice).

15 i 16 marca 1988 główne wydania było prowadzone ze studia w Koszalinie, a prezenterem był Krzysztof Bartnicki.

Ostatnie główne wydanie Dziennika Telewizyjnego nadano w piątek, 17 listopada 1989 o 19.30 i zaczęło się skróconą czołówką (tylko mapa świata – tak było w tym wydaniu od października 1989), natomiast ostatni Dziennik przed całkowitym „zejściem z anteny” na rzecz Wiadomości nadano na koniec ferii zimowych 1990 i najprawdopodobniej (na podstawie umieszczonych na stronie o historycznych ramówkach programów telewizyjnych programów dnia z okresu 18.11.1989-10.02.1990) było to wydanie poranne w dniu 9 lutego 1990 r. (ramówka na ten dzień wskazuje nadanie o 9:15 "Wiadomości", przy czym ramówka na dzień następny podaje nadanie o 10:30 "Wiadomości Porannych", co wobec wskazania "Wiadomości Wieczornych" w ramówce na 9.02.1990 sugeruje, że o 9:15 po raz ostatni nadano DT-Wiadomości. W przeciwnym razie ostatnim wydanie Dziennika Telewizyjnego był DT-Echa Dnia nadany tydzień wcześniej, czyli w piątek, 2 lutego 1990 r. na zakończenie programu).

W latach 2010–2014 na kanale TVP Historia emitowane były archiwalne główne wydania Dziennika Telewizyjnego z lat 1984–1989.

Prezenterzy Dziennika Telewizyjnego

• Eugeniusz Pach (lata 60.)
• Stanisław Cześnin (lata 60.)
• Jerzy Tepli (lata 60.)
• Irena Dziedzic (1965–1968)
• Jan Suzin (początek lat 70.)
• Andrzej Nowaliński (lata 70.)
• Wojciech Zyms (lata 70.)
• Jerzy Boćkowski (lata 70. i 80.)
• Andrzej Kozera (lata 70.)
• Adam Bronikowski (1967–1989)
• Irena Falska (lata 70. i początek lat 80.)
• Andrzej Bilik (lata 70. i 80., ostatni dyrektor Dyrekcji Programów Informacyjnych Telewizji Polskiej i zarazem ostatni szef redakcji Dziennika Telewizyjnego)
• Jerzy Rosołowski (lata 70. i 80.)
• Roman Beeger (lata 70. i 80.)
• Andrzej Racławicki (lata 70. i 80.)
• Witold Stefanowicz (lata 70. i 80.)
• Gwidon Syczewski (lata 70. i 80.)
• Marek Tumanowicz (lata 70. i 80.)
• Marcin Willman (lata 70. i 80.)
• Grzegorz Woźniak (lata 70. i 80.)
• Magdalena Rolska (początek lat 80.)
• Marek Barański (stan wojenny)
• Barbara Grad (od 1988 Barbara Grad-Woźniak, lata 80. – w DPI od 1974, od 1985 prowadziła niektóre wydania, zwłaszcza popołudniowe, wcześniej jako felietonista i redaktor wydań)
• Jolanta Klepacka (od ok. 1984, prowadziła główne wydanie razem z Krzysztofem Bartnickim)
• Grażyna Kowalska (lata 80., w 1984 prowadziła główne wydanie razem z Aleksandrem Gerynem, a od 1985 – z Januszem Świerczyńskim)
• Grażyna Szcześniak (w latach 1984–1985 prowadziła główne wydanie razem z Januszem Świerczyńskim)
• Sławomira Śliwińska (w 1985 prowadziła główne wydanie razem z Mieczysławem Marciniakiem)
• Irena Jagielska (lata 80.)
• Krzysztof Bartnicki (1979–1989)
• Aleksander Geryn (lata 80.)
• Janusz Jóźwiak (od 1.07.1985, wcześniej w redakcji sportowej Telewizji Polskiej)
• Mieczysław Marciniak (1985)
• Janusz Świerczyński (lata 80.)
• Marek Szelewicki (II połowa lat 80.)
• Waldemar Milewicz (1984–1989, serwis zagraniczny)
• Aleksandra Jakubowska (1987–1989, serwis parlamentarny)
• Henryk Suchar (1984–1987)
• Zygmunt Chajzer (1984–1989)
• Sławomir Malinowski (1989)

Zagraniczni korespondenci Dziennika Telewizyjnego

• Berlin i Berlin Zachodni:
  • Henryk Kollat (1980–1984)
  • Zbigniew Kustosik (1984–1988)
  • Zdzisław Urbanek (1988–1989)

• Bejrut:
  • Boleslaw Nencki

• Belgrad:
  • Boleslaw Nencki

• Bonn:
  • Zygmunt Sawicki (1969–1973)
  • Jerzy Tepli (1984–1989)

• Bruksela:
  • Andrzej Bilik (1973–1979)
  • Maria Wągrowska (Rzeczpospolita) (1988–1989)

• Budapeszt:
  • Tadeusz Samitowski (1984–1988)
  • Zdzisław Uberman (1988–1989)

• Londyn:
  • Wojciech Zyms (1981–1984)
  • Jerzy Boćkowski (1984–1985)
  • Bogusław Wołoszański (1985–1988)
  • Zbigniew Napierała (1988–1989)

• Moskwa:
  • Tadeusz Haluch (1972–1979)
  • Lesław Nowak (1984–1989)
  • Jerzy Wajszczuk (1984–1989)
  • Witold Stefanowicz (1984–1988)
  • Witold Laskowski (1988–1989)
  • Erazm Fethke (1984–1987)
  • Zdzisław Stankiewicz (1984)
  • Jadwiga Wolska (1984)
  • Jacek Głuski (1989)

• Nowy Jork:
  • Bartosz Janiszewski (1960–1969)
  • Maksymilian Berezowski (1984–1985)
  • Grzegorz Woźniak (1985–1987)
  • Zbigniew Bożyczko (1987–1989)

• Paryż:
  • Mirosław Azembski (1967–1971)
  • Bartosz Janiszewski (1977–1981)
  • Andrzej Bilik (1981–1986)
  • Michał Walczak (1986–1989)

• Pekin:
  • Jerzy Bayer (PAP) (1989)

• Praga:
  • Czesław Berenda (1980–1984)
  • Aleksander Lubański (1984–1988)
  • Stanisław Kaczmarski (1988–1989)

• Rzym:
  • Paweł Wasilewski (1984)
  • Sławomir Szof (1984–1988)
  • Jerzy Amroziewicz (1988–1989)

• Sofia:
  • Karol Bielecki (1984–1985)
  • Marek Sieczkowski (1985–1989)

• Sztokholm:
  • Zygmunt Broniarek (1980–1984)
  • Aleksandra Kedaj (1984–1986)
  • Tomasz Walat (PAP) (1988–1989)

• Nairobi:
  • Bohdan Sienkiewicz (1977–1981)

Czołówki

Lata	Opis
1 stycznia 1958 – 30 kwietnia 1972	Napis „DZIENNIK TELEWIZYJNY” na tle animacji przedstawiającej maszt anteny nadawczej z emitowanymi przez niego falami.
1 maja 1972 – 9 października 1976	Napis DTV umieszczony wewnątrz koła, na jego górnym brzegu znajdował się napis „DZIENNIK”, a na dolnym brzegu napis „TELEWIZYJNY”. Autorem oprawy muzycznej czołówki, która towarzyszyła także kolejnym czołówkom do 1989, był Wojciech Kilar.
10 października 1976 – 31 grudnia 1980	Wstęga Möbiusa na niebieskim tle, w środku ujawniały się białe napisy „TELEWIZJA POLSKA”, „zaprasza na”, „DZIENNIK” lub „WIECZÓR Z DZIENNIKIEM” i biało-czerwone logo TP z małym napisem „Dziennik” na górze.
1 stycznia 1981 – 1 stycznia 1984	Mapy konturowe kolejno Polski, Europy i świata, na ich tle pojawiała się biała litera „d”, potem czerwona litera „t”, potem obie jednocześnie. Pod koniec czołówki pojawiał się pod literami napis „DZIENNIK”.
2 stycznia 1984 – 17 listopada 1989	Zmodernizowana wersja poprzedniej czołówki ze zmienioną kolorystyką, poprawionymi konturami mapy Polski oraz Europy (z uwzględnieniem Afryki Północnej), zmienioną tonacją muzyki (podwyższoną i przyspieszoną) oraz ponownym ukazaniem się liter razem z napisem „DZIENNIK”. W głównym wydaniu o 19:30 między 10 stycznia 1984 a 2 lutego 1986 jednak była używana poprzednia czołówka.

Osobną czołówkę, będącą znacznie nowocześniejszą wersją ostatniej czołówki z użyciem animacji 3D i ze zmienioną oprawą muzyczną miało w 1989 wieczorne wydanie o tytule „Echa dnia”. Nie została ona zastosowana w pozostałych wydaniach z uwagi na zakończenie emisji „Dziennika” i wprowadzenie „Wiadomości TVP1".

Zobacz też

• Dziennik Telewizyjny (program rozrywkowy)
• Spacery świdnickie

Linki zewnętrzne

• Zapisy dźwiękowe – programy radiowe i telewizyjne w Internetowym Muzeum Polski Ludowej – Internet Archive
• Dziennik telewizyjny tłumaczony na język migowy na signlangtv.org