Wikipedysta:Lukasz2/Rewolucja kwietniowa: Różnice pomiędzy wersjami
Nowa strona: {{Protest infobox |nazwa = Rewolucja Kwietniowa |grafika = |opis grafiki = |państwo = Korea Południowa… |
(Brak różnic)
|
Wersja z 19:38, 8 lis 2020
| Państwo | |
|---|---|
| Miejsca wystąpień |
Masan, Seul |
| Początek wystąpień |
11 kwietnia 1960 |
| Koniec wystąpień |
26 kwietnia 1960 |
| Ofiary śmiertelne |
186 osób |
| Ranni |
tysiące |
Rewolucja kwietniowa znana też jako Rewolucja 19 kwietnia lub Ruch 19 Kwietnia, masowe protesty przeciwko prezydentowi kraju Rhee Syng-manowi trwające od 11 do 26 kwietnia 1960 roku i zakończone rezygnacją prezydenta Rhee.
Protesty przeciwko Rhee zostały rozpoczęte przez grupy studentów i pracowników w południowo-wschodnim mieście portowym Masan 11 kwietnia. Protesty zostały wywołane odkryciem ciała miejscowego licealisty, który został zabity przez policję podczas demonstracji przeciwko sfałszowanym wyborom w marcu. . Powszechne niezadowolenie powstało z powodu autokratycznych rządów Rhee, korupcji, użycia przemocy wobec opozycji politycznej i nierównomiernego rozwoju Korei Południowej. Odkrycie Masana doprowadziło do wielkich protestów studenckich w Seulu, które zostały brutalnie stłumione; w sumie w ciągu dwóch tygodni protestu zginęło 186 osób. Rhee zrezygnował 26 kwietnia przed ucieczką na wygnanie do Stanów Zjednoczonych i został zastąpiony przez Yun Posuna. Wydarzenie to zapoczątkowało Drugą Republikę Korei Południowej[1].
Tło wydarzeń
Rhee Syng-man był pierwszym prezydentem Korei Południowej od wyborów prezydenckich w 1948. Nadzorował przekazanie władzy Rządowi Wojskowemu Armii Stanów Zjednoczonych w Korei. Rząd Korei Południowej ustanowił Pierwszą Republikę Korei i rządził Koreą Południową w trakcie trwania wojny koreańskiej. Z amerykańskim poparciem podczas zimnej wojny, prezydent Rhee przyjął kurs zdecydowanie antykomunistyczny i proamerykański, a groźba komunizmu została wykorzystana jako wymówka dla surowych represji politycznych przeciwko jakimkolwiek domniemanej opozycji politycznej. Opinia publiczna Korei Południowej powszechnie postrzegała Rhee jako skorumpowanego poltycznie, dyktatora, który nadużył swoich autokratycznych uprawnień, by utrzymać swoje rządy. Było to tolerowane w imię jedności politycznej i strachu przed odwetem, ale Rhee stanął w obliczu rosnącego niezadowolenia wewnętrznego po zakończeniu działaŃ wojennych podczas wojny koreańskiej w 1953 r., Ponieważ jego rządy przyniosły ograniczony rozwój gospodarczy i społeczny, jednocześnie burząc opinię publiczną, zmienił konstytucję aby przedłużyć swoją władzę[2].W grudniu 1958 r. Rhee wymusił na Zgromadzeniu Narodowym zmianę ustawy o bezpieczeństwie narodowym, przyznającą rządowi szerokie nowe uprawnienia do ograniczenia wolności prasy i uniemożliwienia członkom opozycji udziału w głosowaniu. W 1959 r. Rhee był zszokowany i zagrożony, gdy Stany Zjednoczone zmniejszyły pomoc gospodarczą dla Korei Południowej z 382 893 000 dolarów w 1957 roku do 222 204 000 dolarów, i zaczął podejmować desperackie kroki, aby zapewnić sobie przetrwanie polityczne[3].
W wyborach prezydenckich w marcu 1960 r. Wystąpiły dwie główne partie walczące przeciwko Rhee: mała Partia Postępowa (która otrzymała milion głosów w wyborach prezydenckich w 1956 roku ) reprezentowana przez Cho Bong-am i Partia Demokratyczna reprezentowaną przez Cho Pyong-ok. W lipcu 1959 Rhee oskarżył Cho Bong-am o bycie komunistą, a lider Partii Postępowej został następnie uwięziony i szybko stracony[4]. Cho Pyong-ok wyjechał do Stanów Zjednoczonych na operację żołądka w Walter Reed Army Medical Center, ale tam zmarł na zawał serca[5]. Śmierć tych dwóch konkurentów wydawała się opinii publicznej w Korei Południowej zbyt dużym zbiegiem okoliczności i wielu uważało, że obydwa zgony były wynikiem korupcji.
Rhee był zdeterminowany, aby jego protegowany Lee Ki-poong został wybrany wiceprezydentem, wybory odbyły się niezależnie tego samego dnia. Rywalem Lee był kandydat Partii Demokratycznej Chang Myon, który był ambasadorem Korei Południowej w Stanach Zjednoczonych podczas wojny koreańskiej. 15 marca przykuty do łóżka Lee wygrał wybory wiceprezydenta z wyjątkowo dużym poparciem, zdobywając 8 225 000 głosów, podczas gdy Myon otrzymał zaledwie 1 850 000 głosów, dla obywateli stało się jasne, że głosowanie było sfałszowane[6]. Według raportów koreańskiego wiece Demokratów były zabronione w całym kraju, a setki wcześniej zaznaczonych kart do głosowania zostały wrzucone do urn w dniu wyborów[2].
Protesty w Masan i śmierć Kim Ju-Yula
15 marca w dniu ogłoszenia wyników wyborów członkowie Partii Demokratycznej w południowym mieście Masan rozpoczęli protest przeciwko korupcji wyborczej. Około tysiąca mieszkańców Masan zebrało się przed siedzibą Partii Demokratycznej w Masanie około 7:30 wieczorem, gdzie mieszkańcy stanęli naprzeciw policji, a miasto było zaciemnione. Policja zaczęła strzelać do ludzi, którzy w odpowiedzi rzucali kamieniami w policję[7].
11 kwietnia zwłoki Kim Ju-yula, ucznia liceum handlowego Masan, który zaginął podczas zamieszek 15 marca zostały znalezione przez rybaka. Władze ogłosiły, że autopsja potwierdziła, że przyczyną śmierci Kima było utonięcie, ale wiele osób nie wierzyło w to wyjaśnienie, a niektórzy protestujący wtargnęli do szpitala, w którym przetrzymywano jego ciało. Okazało się, że czaszka Kima została faktycznie przecięta granatem z gazem łzawiącym o długości 20 centymetrów, który przebił jego oczy z tyłu głowy. Oznaczało to, że policja wystrzeliła gaz łzawiący pod kątem mniejszym niż 45 stopni, co może okazać się śmiertelne, jeśli zostanie wystrzelone bezpośrednio w twarz osoby. Reżim Rhee próbował cenzurować wiadomości o tym incydencie, jednak prasa koreańska doniosła o tej historii wraz ze zdjęciem Kima, kiedy po raz pierwszy odnaleziono jego ciało informację przekazano światu za pośrednictwem Associated Press. Incydent ten zszokował naród i stał się przyczyną powstania narodowego ruchu przeciwko korupcji wyborczej 19 kwietnia. Masan wybuchły trzydniowe masowe spontaniczne protesty, które doprowadziły do kolejnych gwałtownych starć[8]. Rhee próbował zrzucić z siebie odpowiedzialność twierdząc, że za protestami Masan stoją komunistyczni agenci.
Protesty w Seulu
18 kwietnia protesty rozprzestrzeniły się na stolicę Seul, gdzie studenci z Korea University rozpoczęli pokojowy protest w Zgromadzeniu Narodowym przeciwko przemocy policji i żądaniu nowych wyborów, jednak zostali zaatakowani przez ludzi finansowanych przez zwolenników Rhee, kiedy wracali do swojego kampusu.
19 kwietnia (zwany „Krwawym wtorkiem”) tysiące studentów oraz uczniów szkół średnich przemaszerowało pod Błękitny Dom, liczba demonstrantów wzrosła do ponad 100 000. Po przybyciu pod Błękitny Dom protestujący wezwali Rhee do rezygnacji. Policja otworzyła ogień do protestujących, zabijając około 180 osób i raniąc tysiące. Tego dnia rząd Rhee ogłosił stan wojenny w celu stłumienia demonstracji[9].
25 kwietnia do protestów studenckich dołączyli profesorowie a obywatelskie w protesty znacznie przewyższały liczebnie policję i żołnierzy, którzy odmówili ataku na protestujących[10].
Rezygnacja Rhee Syngman
26 kwietnia 1960 r. Rhee ustąpił z urzędu prezydenta, a odpowiedzialnosć za korupcję spadła na Lee Ki-poonga.
27 kwietnia 1960 roku Lee i cała jego rodzina zostali zamordowani przez swojego najstarszego syna.
28 kwietnia Minister Spraw Wewnętrznych Choi In-Kyu i Szef Bezpieczeństwa zrezygnowali, biorąc odpowiedzialność za incydent w Masanie.
Następstwa
Po rezygnacji Rhee i śmierci Lee Ki-poonga rząd Partii Liberalnej dobiegł końca. Rhee został zesłany na Hawaje 29 maja 1960 r., Co początkowo miało być krótkim wygnaniem, ale nie mógł powrócić z powodu sprzeciwu ludzi. Pierwszą Republikę zastąpiła Druga Republika Korei Południowej, przyjmując system parlamentarny w celu usunięcia z urzędu prezydenta. Yun Bo-seon został wybrany na prezydenta 13 sierpnia 1960 r., ale realną władzę sprawował premier Chang Myon.
Komisja śledcza Zgromadzenia Narodowego stwierdziła, że strzelanie do tłumu przez policję nie miało na celu rozproszenia tłumów, ale raczej zabicie protestujących. Później ujawniono w procesie karnym, że Park Jong-pyo, szef bezpieczeństwa publicznego, który nakazał strzelanie do protestujących, przywiązał kamienie do martwego ciała Kim Ju-yul i wyrzucił go na brzeg Masan, aby uniemożliwić mu wypłynięcie na brzeg.
16 maja 1961 r., Po miesiącach niestabilności politycznej, generał Park Chung-hee dokonał zamachu stanu obalając Drugą Republikę Korei Południowej i zastąpienił ją rzadami junty wojskowej, a później autokratyczną Trzecią Republiką Korei Południowej[3][11].
19 lipca 1965 roku 91-letni Rhee zmarł o 19:35 czasu koreańskiego w Honolulu.
Przypisy
- ↑ Remembering the April 19 Revolution [online], www.donga.com [dostęp 2019-08-21] (ang.).
- ↑ a b C.I. Eugene Kim, Ke-soo Kim, The April 1960 Korean Student Movement, „The Western Political Quarterly”, 17 (1), 1964, s. 83-92, DOI: 10.2307/445373, JSTOR: 445373.
- ↑ a b (1995) KBS National Institute for International Education Development. "The History of Korea", Ministry of Education Korea Seoul
- ↑ Andrew C. Nahm and James E. Hoare, Historical Dictionary of the Republic of Korea (Scarecrow Press, 2004), p21
- ↑ Ⅱ. The Vice Presidency - The Death of Chough Pyong-ok and the Foul Play in the March 15 Election [online], www.changmyun.com [dostęp 2019-08-21].
- ↑ South Korea: a Country Study, United States Government Printing, 1992, s. 34, ISBN 978-0160403255.
- ↑ Quee-Young Kim, From Protest to Change of Regime: The 4-19 Revolt and the Fall of the Rhee Regime in South Korea, „Social Forces”, 4, 74, 1996, s. 1179–1208, DOI: 10.2307/2580348, ISSN 0037-7732, JSTOR: 2580348.
- ↑ 60 Years of the Republic: The End of Syngman Rhee's Rule, The Chosun Ilbo, 7 lipca 2008 [dostęp 2020-11-08].
- ↑ Moon Young Rhee, 4·19때 경찰이 계엄사령관에 총탄 10만발 빌려달라 요청, Hankyoreh, 2011 [dostęp 2013-05-05].
- ↑ Gregg Brazinsky, Nation Building in South Korea, The University of North Carolina Press, wrzesień 2009, ISBN 978-0807861813.
- ↑ Seuk-Ryule, Hong. 2002. "Reunification Issues and Civil Society in South Korea: The Debates and Social Movement for Reunification during the April Revolution Period, 1960–1961." Journal of Asian Studies 61, no. 4: 1237.
Źródła
- Mark Peterson, 2009, A Brief History Of Korea (Brief History), Facts on File. (ISBN 0-8160-5085-6)