Jakob Sievers: Różnice pomiędzy wersjami

Jakob Sievers
Яков Ефимович Сиверс
	generał
Data i miejsce urodzenia	19 sierpnia 1731 ; Rakvere
Data śmierci	23 lipca 1808
	Przebieg służby
Lata służby	1759 - 1764
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Główne wojny i bitwy	Wojna siedmioletnia

Jakob Sievers
	; Portret z lat 1790-1795 pędzla Józefa Grassi
Data i miejsce urodzenia	30 sierpnia 1731 ; Rakvere
Data i miejsce śmierci	23 lipca 1808 ; Valmiera
	gubernator guberni nowogrodzkiej
Okres	od 1764; do 1776
Poprzednik	Stiepan Uszakow
Następca	Frantz Kliczka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 17:10, 24 gru 2020

Jakob Johann Sievers (ros. Яков Ефимович Сиверс; ur. 19 września 1731 w Wesenbergu, ob. Rakvere w Estonii, zm. 23 lipca 1808 w Bauenhofie w Liwonii, obecnie Bauņu muiža na Łotwie) – generał rosyjski, dyplomata, wolnomularz^[1]. 5 grudnia 1792 r. mianowany posłem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym Katarzyny II w Rzeczypospolitej, misję tę pełnił od 16 lutego do 28 grudnia 1793 roku.

Był bałtyckim Niemcem, pochodził ze zubożałej rodziny szlachty inflanckiej. W latach 1756-1763 brał udział w wojnie siedmioletniej. W latach 1759-1760 stał na czele komisji zajmującej się wymianą jeńców z Prusami. W 1764 został gubernatorem nowogrodzkim, w 1776 mianowany generał-gubernatorem nowogrodzkim, twerskim i pskowskim. Przeprowadził pomyślnie dla Rosji II rozbiór Polski, zatwierdzony na zwołanym w asyście rosyjskich armat sejmie grodzieńskim. Doprowadził do rozwiązania konfederacji targowickiej i zawiązania konfederacji grodzieńskiej^[2]. W uznaniu zasług dla imperium rosyjskiego car Paweł I nadał mu w 1798 tytuł hrabiego. W 1800 opuścił służbę państwową.

Był odznaczony Orderem Orła Białego (1793) i Orderem Świętego Stanisława (1793)^[1].

Pozostawił po sobie pamiętniki pt. Jak doprowadziłem do drugiego rozbioru Polski (Warszawa, 1992, ISBN 83-85083-25-1).

Przypisy

↑ ^a ^b Marta Męclewska, Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, Zamek Królewski, Warszawa 2008, s. 271.
↑ Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792-1793, Warszawa 1993, s. 204-216.

Literatura

Drugi rozbiór Polski : z pamiętników Sieversa t. 1 - 3, Drukarnia Józefa Sikorskiego, Warszawa 1906
Karl Ludwig Blum: Ein russischer Staatsmann, Denkwürdigkeiten des Grafen von Sievers, Leipzig 1857-1858, 4 Bände
Karl Ludwig Blum: Graf Jacob Johann von Sievers und Russland zu dessen Zeit. Leipzig; Heidelberg: Winter, 1864
Jones, Robert E: Provincial Development in Russia. Catherine II and Jacob Sievers. Rutgers University Press 1984

Zobacz w Wikiźródłach tekst
Traktat rozbiorowy pomiędzy Rzecząpospolitą a Imperium Rosyjskim 1793

Szablon:Władca

[Marta_Męclewska_2008-1] Marta Męclewska, Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, Zamek Królewski, Warszawa 2008, s. 271.

[2] Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792-1793, Warszawa 1993, s. 204-216.

[1]

[2]

@@ Linia 45: / Linia 45: @@
 }}
-'''Jakob Johann Sievers''' ([[język rosyjski|ros.]] Яков Ефимович Сиверс; ur. [[19 września]] [[1731]] w [[Rakvere|Wesenbergu]], ob. [[Rakvere]] w [[Estonia|Estonii]], zm. [[23 lipca]] [[1808]] w [[Bauenhof]]ie w [[Liwonia|Liwonii]]) – generał [[Rosja|rosyjski]], dyplomata, [[wolnomularstwo|wolnomularz]]<ref name="Marta Męclewska 2008">Marta Męclewska, ''Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008'', Zamek Królewski, Warszawa 2008, s. 271.</ref>. 5 grudnia 1792 r. mianowany [[Ambasadorowie i posłowie rosyjscy w Rzeczypospolitej 1763–1794|posłem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym]] [[Katarzyna II Wielka|Katarzyny II]] w [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej]], misję tę pełnił od 16 lutego do 28 grudnia 1793 roku.
+'''Jakob Johann Sievers''' ([[język rosyjski|ros.]] Яков Ефимович Сиверс; ur. [[19 września]] [[1731]] w [[Rakvere|Wesenbergu]], ob. [[Rakvere]] w [[Estonia|Estonii]], zm. [[23 lipca]] [[1808]] w [[Bauenhof]]ie w [[Liwonia|Liwonii]], obecnie Bauņu muiža na Łotwie) – generał [[Rosja|rosyjski]], dyplomata, [[wolnomularstwo|wolnomularz]]<ref name="Marta Męclewska 2008">Marta Męclewska, ''Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008'', Zamek Królewski, Warszawa 2008, s. 271.</ref>. 5 grudnia 1792 r. mianowany [[Ambasadorowie i posłowie rosyjscy w Rzeczypospolitej 1763–1794|posłem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym]] [[Katarzyna II Wielka|Katarzyny II]] w [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej]], misję tę pełnił od 16 lutego do 28 grudnia 1793 roku.
 Był [[Niemcy bałtyccy|bałtyckim Niemcem]], pochodził ze zubożałej rodziny szlachty [[Inflanty|inflanckiej]]. W latach 1756-1763 brał udział w [[wojna siedmioletnia|wojnie siedmioletniej]]. W latach 1759-1760 stał na czele komisji zajmującej się wymianą jeńców z [[Prusy (państwo)|Prusami]]. W 1764 został gubernatorem [[Nowogród Wielki|nowogrodzkim]], w 1776 mianowany generał-gubernatorem nowogrodzkim, [[twer]]skim i [[Psków|pskowskim]]. Przeprowadził pomyślnie dla Rosji [[II rozbiór Polski]], zatwierdzony na zwołanym w asyście rosyjskich armat [[Sejm grodzieński (1793)|sejmie grodzieńskim]]. Doprowadził do rozwiązania [[konfederacja targowicka|konfederacji targowickiej]] i zawiązania [[konfederacja grodzieńska|konfederacji grodzieńskiej]]<ref>Łukasz Kądziela, ''Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792-1793'', Warszawa 1993, s. 204-216.</ref>. W uznaniu zasług dla imperium rosyjskiego [[car]] [[Paweł I Romanow|Paweł I]] nadał mu w 1798 tytuł hrabiego. W 1800 opuścił służbę państwową.