Bolesław Baranowski (generał)

Bolesław Baranowski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	16 października 1943 Wojnarowa
Przebieg służby
Lata służby	1965 - 2002
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	zastępca dowódcy Grupy Organizacyjno-Przygotowawczej KOW
Odznaczenia

Bolesław Baranowski (ur. 16 października 1943 w Wojnarowej) – generał brygady Wojska Polskiego.

Absolwent Technikum Kolejowego w Nowym Sączu (1962), podchorąży Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych w Poznaniu (1962–1965), potem dowódca plutonu czołgów w 20 pułku czołgów w Stargardzie Szczecińskim. Od 1968 dowódca kompanii w stopniu porucznika. Reprezentant Pomorskiego Okręgu Wojskowego w „Zlocie Gwiaździstym” w grudniu 1969. W latach 1972–1975 studiował w Akademii Sztabu Generalnego, po czym został oficerem wydziału operacyjnego sztabu 20 Dywizji Pancernej. Od 1976 do 1978 szef sztabu – zastępca dowódcy 68 pułku czołgów (od 1977 w stopniu majora), a 1978–1982 dowódca 5 pułku zmechanizowanego w Szczecinie (od 1981 podpułkownik). 1982–1984 szef sztabu - zastępca dowódcy 12 Dywizji Zmechanizowanej. W 1984 przez kilka miesięcy p.o. dowódcy tej dywizji. 1984–1986 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie (od jesieni 1985 pułkownik), następnie dowódca 4 Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim. 1989 i 1990 dywizja ta uzyskiwała tytuł „Przodującego Związku Taktycznego WP”. W maju 1990 mianowany przez gen. Wojciecha Jaruzelskiego generałem brygady. 1991–1992 zastępca dowódcy Grupy Organizacyjno-Przygotowawczej Krakowskiego Okręgu Wojskowego, następnie zastępca dowódcy tego okręgu ds. liniowych, a 1993–1998 zastępca dowódcy – szef szkolenia tego okręgu. 1998–2002 zastępca dowódcy Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego, w 2001 przemianowanego na 2 Korpus Zmechanizowany w Krakowie. W kwietniu 2002 pożegnany przez ministra obrony Jerzego Szmajdzińskiego i przeniesiony do rezerwy, następnie w stan spoczynku. Mieszka w Krośnie Odrzańskim.

We wrześniu 1969 forsował rzekę Odrę k. Krosna Odrzańskiego (w ramach ćwiczenia „Odra-Nysa 69"), pokonując ją po dnie całą kompanią w rekordowym wówczas czasie 10 minut.

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1990)
• Złoty Krzyż Zasługi (1982)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1969)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1981)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju (1985)
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Wpis do Honorowej Księgi Ministerstwa Obrony Narodowej (2001)

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I:A-H, Toruń 2010, s. 95-97.