Szpital Przemienienia (film): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m dr. |
dodanie ilustracji |
||
Linia 39: | Linia 39: | ||
Nadchodzi moment likwidacji szpitala. Bezradny dyrektor Pajączkowski nie może wyprosić u Rygiera, Kautersa i Marglewskiego zgody na spontaniczną akcję ratowania pacjentów. Wspiera go tylko Stefan, który rozdaje pozostałe lekarstwa pacjentom i na prośbę Sekułowskiego dosypuje mu [[Cyjanki|cyjanku]]; palone są też akta. Gdy naziści wkraczają na teren szpitala, aresztują część kadry; Nosilewska zostaje aresztowana jako Żydówka, a Pajączkowski dzieli jej los. Sekułowski przy próbie zatrzymania połyka cyjanek i popełnia [[samobójstwo]]. Naziści wyprowadzają kadrę i pacjentów szpitala z budynku, celem przeprowadzenia na nich egzekucji. Stefan, ukrywszy się przed nazistami, próbuje wyprowadzić młodego chłopca skrytego pod fartuchami szpitalnymi, ten jednak umiera na jego rękach. Dostrzegłszy w lesie patrol SS, Stefan próbuje uciec i rozpływa się we mgle, podczas gdy [[pluton egzekucyjny]] rozstrzeliwuje pacjentów i pozostałych członków kadry, zasypanych następnie ziemią<ref name=":0" /><ref name=":1" />. |
Nadchodzi moment likwidacji szpitala. Bezradny dyrektor Pajączkowski nie może wyprosić u Rygiera, Kautersa i Marglewskiego zgody na spontaniczną akcję ratowania pacjentów. Wspiera go tylko Stefan, który rozdaje pozostałe lekarstwa pacjentom i na prośbę Sekułowskiego dosypuje mu [[Cyjanki|cyjanku]]; palone są też akta. Gdy naziści wkraczają na teren szpitala, aresztują część kadry; Nosilewska zostaje aresztowana jako Żydówka, a Pajączkowski dzieli jej los. Sekułowski przy próbie zatrzymania połyka cyjanek i popełnia [[samobójstwo]]. Naziści wyprowadzają kadrę i pacjentów szpitala z budynku, celem przeprowadzenia na nich egzekucji. Stefan, ukrywszy się przed nazistami, próbuje wyprowadzić młodego chłopca skrytego pod fartuchami szpitalnymi, ten jednak umiera na jego rękach. Dostrzegłszy w lesie patrol SS, Stefan próbuje uciec i rozpływa się we mgle, podczas gdy [[pluton egzekucyjny]] rozstrzeliwuje pacjentów i pozostałych członków kadry, zasypanych następnie ziemią<ref name=":0" /><ref name=":1" />. |
||
[[Plik:Zbigniew Zapasiewicz.jpg|mały|[[Zbigniew Zapasiewicz]], odtwórca roli doktora Rygiera]] |
|||
== Obsada == |
== Obsada == |
Wersja z 20:34, 24 lut 2021
Ten artykuł od 2020-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji | |
Data premiery |
28 marca 1979 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
90 min |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Michał Komar |
Główne role |
Piotr Dejmek |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Kostiumy | |
Montaż |
Urszula Śliwińska |
Wytwórnia |
Szpital Przemienienia – polski psychologiczny film wojenny z 1978 w reżyserii Edwarda Żebrowskiego, powstały na podstawie powieści Stanisława Lema z 1955 pod tym samym tytułem. Film ukazuje zagładę pacjentów szpitala psychiatrycznego wkrótce po wybuchu II wojny światowej (akcja T4).
Podczas realizacji wykorzystano zabytkowe wnętrza i plenery Szpitala im. Prof. Jana Mazurkiewicza (Szpitala Tworkowskiego) pod Warszawą, chociaż tak naprawdę ów obiekt był jedynym dużym polskim szpitalem psychiatrycznym, w którym Niemcy nie realizowali akcji T4.
Fabuła
Akcja filmu rozpoczyna się pod koniec 1939 roku, kiedy młody doktor Stefan przybywa do zamkniętego szpitala psychiatrycznego celem otrzymania pracy w zakładzie. Wyznający humanitarne zasady postępowania, aczkolwiek niekonkretny w swych poglądach Stefan zostaje przyjęty przez dyrektora szpitala, doktora Pajączkowskiego, a następnie zdobywa doświadczenie pod opieką cynicznego doktora Rygiera, nieukrywającego swych poglądów pronazistowskich. Stefan z dezaprobatą obserwuje zachowanie Rygiera, który poddaje pacjentów poniżającym eksperymentalnym metodom leczenia, między innymi elektrowstrząsom. Wspomnianą operację Rygier przeprowadza na chorym na raka mózgu inżynierze Andrzeju, w wyniku czego pacjent traci niemal władzę umysłową. Stefan dostrzega również obsesje innych lekarzy: doktor Kauters preferuje wyłącznie chirurgiczne metody leczenia pacjentów, podczas gdy doktor Marglewski postrzega chorobę psychiczną wyłącznie jako przejaw nawiedzenia[1][2].
Niebawem do szpitala przybywa esesman Thiesdorf, który zapowiada likwidację szpitala psychiatrycznego. Wizyta Thiesdorfa prowokuje wielość różnych postaw kadry szpitala. Z czasem Stefan coraz bardziej się buntuje przeciwko Rygierowi, jednak nie może liczyć na wstawiennictwo Pajączkowskiego, którego Rygier pomawia o „masońską” twórczość naukową sprzed okresu okupacji. Pajączkowski poucza Stefana, że ten musi stawiać nieszkodzenie pacjentom nad litość wobec nich. Z kolei narkotyzujący się literat Sekułowski, poszukujący schronienia w szpitalu, z goryczą oskarża młodego lekarza o brak znajomości życia. Tymczasem doktor Nosilewska wyznaje skrycie Stefanowi, że uciekła z Austrii po zajęciu jej przez hitlerowców. Stefan orientuje się co do swego płonnego idealizmu, ale staje się też świadkiem błędów lekarskich swoich starszych kolegów: nieudanej operacji Kautersa, szarlatanerii Marglewskiego[1][2].
Nadchodzi moment likwidacji szpitala. Bezradny dyrektor Pajączkowski nie może wyprosić u Rygiera, Kautersa i Marglewskiego zgody na spontaniczną akcję ratowania pacjentów. Wspiera go tylko Stefan, który rozdaje pozostałe lekarstwa pacjentom i na prośbę Sekułowskiego dosypuje mu cyjanku; palone są też akta. Gdy naziści wkraczają na teren szpitala, aresztują część kadry; Nosilewska zostaje aresztowana jako Żydówka, a Pajączkowski dzieli jej los. Sekułowski przy próbie zatrzymania połyka cyjanek i popełnia samobójstwo. Naziści wyprowadzają kadrę i pacjentów szpitala z budynku, celem przeprowadzenia na nich egzekucji. Stefan, ukrywszy się przed nazistami, próbuje wyprowadzić młodego chłopca skrytego pod fartuchami szpitalnymi, ten jednak umiera na jego rękach. Dostrzegłszy w lesie patrol SS, Stefan próbuje uciec i rozpływa się we mgle, podczas gdy pluton egzekucyjny rozstrzeliwuje pacjentów i pozostałych członków kadry, zasypanych następnie ziemią[1][2].
Obsada
- Piotr Dejmek − doktor Stefan
- Jerzy Bińczycki − inżynier Andrzej Nowacki, pacjent szpitala
- Henryk Bista − doktor Kauters
- Ewa Dałkowska − doktor Nosilewska
- Gustaw Holoubek − pisarz Zygmunt Sekułowski
- Zygmunt Hübner − doktor Pajączkowski, dyrektor szpitala
- Ryszard Kotys − pielęgniarz Józef
- Wojciech Pszoniak − doktor Marglewski
- Zbigniew Zapasiewicz − doktor Rygier
- Władysław Kowalski − pacjent szpitala
- Elżbieta Karkoszka − pacjentka szpitala
- Marcin Troński − doktor Kozłowski
Nagrody
Rok | Instytucja | Nagroda | Odbiorca[2] |
---|---|---|---|
1979 | Festiwal Polskich Filmów Fabularnych | Nagroda Główna „Srebrne Lwy Gdańskie” | Edward Żebrowski |
Nagroda za dźwięk | Małgorzata Jaworska | ||
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Locarno | I wyróżnienie | Edward Żebrowski | |
1981 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Brukseli | Kryształowa Gwiazda | Piotr Dejmek |
Międzynarodowy Festiwal Filmów Czerwonego Krzyża i Ochrony Zdrowia w Warnie | nagroda specjalna jury | Edward Żebrowski |
Przypisy
- ↑ a b c Edward Żebrowski , Szpital przemienienia [online], Studio Filmowe „Tor”, 1978 [dostęp 2021-02-24] .
- ↑ a b c d Szpital Przemienienia w bazie filmpolski.pl
Linki zewnętrzne
- Szpital Przemienienia w bazie filmpolski.pl
- Szpital Przemienienia w bazie IMDb (ang.)
- Szpital Przemienienia w bazie Filmweb
- Filmowe światy Stanisława Lema, Jerzy Koralewski, 13 lutego 2003, stopklatka.pl
- Zdjęcia z filmu Szpital Przemienienia w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Fragment filmu Szpital Przemienienia w bazie Repozytorium Cyfrowe Filmoteki Narodowej