Szpital Przemienienia (film): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m dr.
dodanie ilustracji
Linia 39: Linia 39:


Nadchodzi moment likwidacji szpitala. Bezradny dyrektor Pajączkowski nie może wyprosić u Rygiera, Kautersa i Marglewskiego zgody na spontaniczną akcję ratowania pacjentów. Wspiera go tylko Stefan, który rozdaje pozostałe lekarstwa pacjentom i na prośbę Sekułowskiego dosypuje mu [[Cyjanki|cyjanku]]; palone są też akta. Gdy naziści wkraczają na teren szpitala, aresztują część kadry; Nosilewska zostaje aresztowana jako Żydówka, a Pajączkowski dzieli jej los. Sekułowski przy próbie zatrzymania połyka cyjanek i popełnia [[samobójstwo]]. Naziści wyprowadzają kadrę i pacjentów szpitala z budynku, celem przeprowadzenia na nich egzekucji. Stefan, ukrywszy się przed nazistami, próbuje wyprowadzić młodego chłopca skrytego pod fartuchami szpitalnymi, ten jednak umiera na jego rękach. Dostrzegłszy w lesie patrol SS, Stefan próbuje uciec i rozpływa się we mgle, podczas gdy [[pluton egzekucyjny]] rozstrzeliwuje pacjentów i pozostałych członków kadry, zasypanych następnie ziemią<ref name=":0" /><ref name=":1" />.
Nadchodzi moment likwidacji szpitala. Bezradny dyrektor Pajączkowski nie może wyprosić u Rygiera, Kautersa i Marglewskiego zgody na spontaniczną akcję ratowania pacjentów. Wspiera go tylko Stefan, który rozdaje pozostałe lekarstwa pacjentom i na prośbę Sekułowskiego dosypuje mu [[Cyjanki|cyjanku]]; palone są też akta. Gdy naziści wkraczają na teren szpitala, aresztują część kadry; Nosilewska zostaje aresztowana jako Żydówka, a Pajączkowski dzieli jej los. Sekułowski przy próbie zatrzymania połyka cyjanek i popełnia [[samobójstwo]]. Naziści wyprowadzają kadrę i pacjentów szpitala z budynku, celem przeprowadzenia na nich egzekucji. Stefan, ukrywszy się przed nazistami, próbuje wyprowadzić młodego chłopca skrytego pod fartuchami szpitalnymi, ten jednak umiera na jego rękach. Dostrzegłszy w lesie patrol SS, Stefan próbuje uciec i rozpływa się we mgle, podczas gdy [[pluton egzekucyjny]] rozstrzeliwuje pacjentów i pozostałych członków kadry, zasypanych następnie ziemią<ref name=":0" /><ref name=":1" />.
[[Plik:Zbigniew Zapasiewicz.jpg|mały|[[Zbigniew Zapasiewicz]], odtwórca roli doktora Rygiera]]


== Obsada ==
== Obsada ==

Wersja z 20:34, 24 lut 2021

Szpital Przemienienia
Gatunek

dramat psychologiczny, wojenny

Rok produkcji

1978

Data premiery

28 marca 1979

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

90 min

Reżyseria

Edward Żebrowski

Scenariusz

Michał Komar
Edward Żebrowski
(na podstawie powieści Stanisława Lema Szpital Przemienienia)

Główne role

Piotr Dejmek
Jerzy Bińczycki
Henryk Bista
Ewa Dałkowska
Gustaw Holoubek
Zygmunt Hübner
Ryszard Kotys
Wojciech Pszoniak
Zbigniew Zapasiewicz

Muzyka

Stanisław Radwan

Zdjęcia

Witold Sobociński

Scenografia

Tadeusz Wybult

Kostiumy

Ewa Braun

Montaż

Urszula Śliwińska

Wytwórnia

Studio Filmowe „Tor”

Szpital Przemienienia – polski psychologiczny film wojenny z 1978 w reżyserii Edwarda Żebrowskiego, powstały na podstawie powieści Stanisława Lema z 1955 pod tym samym tytułem. Film ukazuje zagładę pacjentów szpitala psychiatrycznego wkrótce po wybuchu II wojny światowej (akcja T4).

Podczas realizacji wykorzystano zabytkowe wnętrza i plenery Szpitala im. Prof. Jana Mazurkiewicza (Szpitala Tworkowskiego) pod Warszawą, chociaż tak naprawdę ów obiekt był jedynym dużym polskim szpitalem psychiatrycznym, w którym Niemcy nie realizowali akcji T4.

Fabuła

Akcja filmu rozpoczyna się pod koniec 1939 roku, kiedy młody doktor Stefan przybywa do zamkniętego szpitala psychiatrycznego celem otrzymania pracy w zakładzie. Wyznający humanitarne zasady postępowania, aczkolwiek niekonkretny w swych poglądach Stefan zostaje przyjęty przez dyrektora szpitala, doktora Pajączkowskiego, a następnie zdobywa doświadczenie pod opieką cynicznego doktora Rygiera, nieukrywającego swych poglądów pronazistowskich. Stefan z dezaprobatą obserwuje zachowanie Rygiera, który poddaje pacjentów poniżającym eksperymentalnym metodom leczenia, między innymi elektrowstrząsom. Wspomnianą operację Rygier przeprowadza na chorym na raka mózgu inżynierze Andrzeju, w wyniku czego pacjent traci niemal władzę umysłową. Stefan dostrzega również obsesje innych lekarzy: doktor Kauters preferuje wyłącznie chirurgiczne metody leczenia pacjentów, podczas gdy doktor Marglewski postrzega chorobę psychiczną wyłącznie jako przejaw nawiedzenia[1][2].

Niebawem do szpitala przybywa esesman Thiesdorf, który zapowiada likwidację szpitala psychiatrycznego. Wizyta Thiesdorfa prowokuje wielość różnych postaw kadry szpitala. Z czasem Stefan coraz bardziej się buntuje przeciwko Rygierowi, jednak nie może liczyć na wstawiennictwo Pajączkowskiego, którego Rygier pomawia o „masońską” twórczość naukową sprzed okresu okupacji. Pajączkowski poucza Stefana, że ten musi stawiać nieszkodzenie pacjentom nad litość wobec nich. Z kolei narkotyzujący się literat Sekułowski, poszukujący schronienia w szpitalu, z goryczą oskarża młodego lekarza o brak znajomości życia. Tymczasem doktor Nosilewska wyznaje skrycie Stefanowi, że uciekła z Austrii po zajęciu jej przez hitlerowców. Stefan orientuje się co do swego płonnego idealizmu, ale staje się też świadkiem błędów lekarskich swoich starszych kolegów: nieudanej operacji Kautersa, szarlatanerii Marglewskiego[1][2].

Nadchodzi moment likwidacji szpitala. Bezradny dyrektor Pajączkowski nie może wyprosić u Rygiera, Kautersa i Marglewskiego zgody na spontaniczną akcję ratowania pacjentów. Wspiera go tylko Stefan, który rozdaje pozostałe lekarstwa pacjentom i na prośbę Sekułowskiego dosypuje mu cyjanku; palone są też akta. Gdy naziści wkraczają na teren szpitala, aresztują część kadry; Nosilewska zostaje aresztowana jako Żydówka, a Pajączkowski dzieli jej los. Sekułowski przy próbie zatrzymania połyka cyjanek i popełnia samobójstwo. Naziści wyprowadzają kadrę i pacjentów szpitala z budynku, celem przeprowadzenia na nich egzekucji. Stefan, ukrywszy się przed nazistami, próbuje wyprowadzić młodego chłopca skrytego pod fartuchami szpitalnymi, ten jednak umiera na jego rękach. Dostrzegłszy w lesie patrol SS, Stefan próbuje uciec i rozpływa się we mgle, podczas gdy pluton egzekucyjny rozstrzeliwuje pacjentów i pozostałych członków kadry, zasypanych następnie ziemią[1][2].

Zbigniew Zapasiewicz, odtwórca roli doktora Rygiera

Obsada

Nagrody

Rok Instytucja Nagroda Odbiorca[2]
1979 Festiwal Polskich Filmów Fabularnych Nagroda Główna „Srebrne Lwy Gdańskie” Edward Żebrowski
Nagroda za dźwięk Małgorzata Jaworska
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Locarno I wyróżnienie Edward Żebrowski
1981 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Brukseli Kryształowa Gwiazda Piotr Dejmek
Międzynarodowy Festiwal Filmów Czerwonego Krzyża i Ochrony Zdrowia w Warnie nagroda specjalna jury Edward Żebrowski

Przypisy

  1. a b c Edward Żebrowski, Szpital przemienienia [online], Studio Filmowe „Tor”, 1978 [dostęp 2021-02-24].
  2. a b c d Szpital Przemienienia w bazie filmpolski.pl

Linki zewnętrzne