Oszczep (broń): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m drobne techniczne |
mNie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{inne znaczenia|broni|[[Oszczep|inne znaczenia tego słowa]]}} |
{{inne znaczenia|broni|[[Oszczep|inne znaczenia tego słowa]]}} |
||
[[plik:Head of a Hunting Spear MET DP101953.jpg|thumb|Ostrze XV-wiecznego oszczepu myśliwskiego z charakterystyczną poprzeczką]] |
[[plik:Head of a Hunting Spear MET DP101953.jpg|thumb|Ostrze XV-wiecznego oszczepu myśliwskiego z charakterystyczną poprzeczką]] |
||
'''Oszczep''' – [[broń drzewcowa]], myśliwska i bojowa, służąca głównie do miotania. Jest to jedna z najstarszych broni, pierwotnie mająca postać prostego, zaostrzonego pręta drewnianego, w późniejszych czasach |
'''Oszczep''' – [[broń drzewcowa]], myśliwska i bojowa, służąca głównie do miotania. Jest to jedna z najstarszych broni, pierwotnie mająca postać prostego, zaostrzonego pręta drewnianego, w późniejszych czasach wyposażonego w grot z kości, kamienia lub metalu{{r|kwasniewicz}}. |
||
W starożytności miotane oszczepy były najprawdopodobniej używane w okresie [[Mykeny|mykeńskim]], na co wskazują znaleziska niewielkich grotów |
W starożytności miotane oszczepy były najprawdopodobniej używane w okresie [[Mykeny|mykeńskim]], na co wskazują znaleziska niewielkich grotów tego typu{{odn|Warry|1995|s=21}}; w Grecji w okresie klasycznym różne rodzaje oszczepów były wykorzystywane w walkach na morzu{{odn|Warry|1995|s=31}}, przez kawalerię i przez lekką piechotę, pełniącą funkcję harcowników, np. przez [[Peltasta|peltastów]]{{odn|Warry|1995|s=37}}. [[Tracja|Traccy]] peltaści wyposażeni byli zazwyczaj w kilka oszczepów o długości od 1,1 do 1,6 m, które przy chwycie miały pętlę, ułatwiającą daleki i celny rzut{{odn|Warry|1995|s=50-51}}. Perska lekka piechota też wyposażona była w oszczepy, w odróżnieniu od elitarnych oddziałów [[Nieśmiertelni|nieśmiertelnych]], którzy mieli cięższe włócznie do walki wręcz{{odn|Warry|1995|s=38}}. Specyficzną bronią miotaną ciężkiej [[legion|piechoty rzymskiej]] było [[pilum]]{{odn|Warry|1995|s=112-113}}, ale pierwsza linia wojsk wczesnej republiki używała typowych oszczepów{{odn|Warry|1995|s=109-110}}. |
||
W Europie |
W Europie w [[średniowiecze|średniowieczu]] oszczep jako broń miotana wyszedł praktycznie z użycia wobec dużo większej skuteczności [[Łuk (broń)|łuków]] i [[kusza|kusz]]{{r|waldman}}. Pozostał natomiast w użyciu jako [[broń myśliwska]] o szerokim, liściastym ostrzu, wyposażonym w specjalną poprzeczkę, która uniemożliwiała zbyt głębokie wbicie się broni w ciało ofiary{{r|kwasniewicz}}. |
||
Istnieje bardzo wiele lokalnych wariantów miotanych broni drzewcowych jak np. [[angon]], [[assagaj]], [[solliferum]], [[dziryt]] itp. |
Istnieje bardzo wiele lokalnych wariantów miotanych broni drzewcowych jak np. [[angon]], [[assagaj]], [[solliferum]], [[dziryt]] itp. |
||
Wersja z 03:56, 17 kwi 2021
Oszczep – broń drzewcowa, myśliwska i bojowa, służąca głównie do miotania. Jest to jedna z najstarszych broni, pierwotnie mająca postać prostego, zaostrzonego pręta drewnianego, w późniejszych czasach wyposażonego w grot z kości, kamienia lub metalu[1].
W starożytności miotane oszczepy były najprawdopodobniej używane w okresie mykeńskim, na co wskazują znaleziska niewielkich grotów tego typu[2]; w Grecji w okresie klasycznym różne rodzaje oszczepów były wykorzystywane w walkach na morzu[3], przez kawalerię i przez lekką piechotę, pełniącą funkcję harcowników, np. przez peltastów[4]. Traccy peltaści wyposażeni byli zazwyczaj w kilka oszczepów o długości od 1,1 do 1,6 m, które przy chwycie miały pętlę, ułatwiającą daleki i celny rzut[5]. Perska lekka piechota też wyposażona była w oszczepy, w odróżnieniu od elitarnych oddziałów nieśmiertelnych, którzy mieli cięższe włócznie do walki wręcz[6]. Specyficzną bronią miotaną ciężkiej piechoty rzymskiej było pilum[7], ale pierwsza linia wojsk wczesnej republiki używała typowych oszczepów[8].
W Europie w średniowieczu oszczep jako broń miotana wyszedł praktycznie z użycia wobec dużo większej skuteczności łuków i kusz[9]. Pozostał natomiast w użyciu jako broń myśliwska o szerokim, liściastym ostrzu, wyposażonym w specjalną poprzeczkę, która uniemożliwiała zbyt głębokie wbicie się broni w ciało ofiary[1].
Istnieje bardzo wiele lokalnych wariantów miotanych broni drzewcowych jak np. angon, assagaj, solliferum, dziryt itp.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Nabiodrek. W: Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronym. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1981, s. 130-131. ISBN 83-11-06559-4.
- ↑ Warry 1995 ↓, s. 21.
- ↑ Warry 1995 ↓, s. 31.
- ↑ Warry 1995 ↓, s. 37.
- ↑ Warry 1995 ↓, s. 50-51.
- ↑ Warry 1995 ↓, s. 38.
- ↑ Warry 1995 ↓, s. 112-113.
- ↑ Warry 1995 ↓, s. 109-110.
- ↑ John Waldman: Hafted weapons in medieval and Renaissance Europe: the evolution of European staff weapons between 1200 and 1650. Boston: Brill, 2005, s. 7. ISBN 90-04-14409-9. (ang.).
Bibliografia
- John Warry: Warfare in the classical world : an illustrated encyclopedia of weapons, warriors, and warfare in the ancient civilisations of Greece and Rome. Norman: University of Oklahoma Press, 1995. ISBN 0-8061-2794-5. (ang.).