Kalokagatia: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
dr |
dr |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
Pierwszym filozofem, który w swej refleksji dotyczącej [[paideia|paidei]] i [[etyka|etyki]] używał tego sformułowania, był [[Arystoteles]]. Według niego oznaczała ona życie [[cnota|cnotliwe]], a nawet najwyższą z cnót (podobieństwo do teorii [[Platon]]a), którą osiąga się po zdobyciu wcześniejszych, niższych w hierarchii przymiotów - staje się więc ona umiejętnością czynienia [[dobro|dobra]] dla niego samego. Skierowuje ona ku refleksji i kontemplacji [[Bóg|Bytu Najwyższego]] i podporządkowuje wszystkie inne dziedziny życia temu aktowi. Ma ona również wymiar kulturowy, społeczny i polityczny. Kalokagathii poświęcona jest ostatnia część ''Etyki eudemejskiej'' Stagiryty (1248 b – 1249 b). |
Pierwszym filozofem, który w swej refleksji dotyczącej [[paideia|paidei]] i [[etyka|etyki]] używał tego sformułowania, był [[Arystoteles]]. Według niego oznaczała ona życie [[cnota|cnotliwe]], a nawet najwyższą z cnót (podobieństwo do teorii [[Platon]]a), którą osiąga się po zdobyciu wcześniejszych, niższych w hierarchii przymiotów - staje się więc ona umiejętnością czynienia [[dobro|dobra]] dla niego samego. Skierowuje ona ku refleksji i kontemplacji [[Bóg|Bytu Najwyższego]] i podporządkowuje wszystkie inne dziedziny życia temu aktowi. Ma ona również wymiar kulturowy, społeczny i polityczny. Kalokagathii poświęcona jest ostatnia część ''Etyki eudemejskiej'' Stagiryty (1248 b – 1249 b). |
||
Dla Greków [[wartość(filozofia)|wartości |
Dla Greków [[wartość (filozofia)|wartości]] piękna i dobra były nierozerwalnie ze sobą złączone (por. [[Platon]]). Również w [[chrześcijaństwo|chrześcijaństwie]] piękno jest cechą dobra, choć w innym sensie. Od [[Historia nowożytna|czasów nowożytnych]] dobro i piękno uważa się za odrębne wartości, czego rezultatem jest rozdzielenie [[etyka|etyki]] i [[estetyka|estetyki]]. Istotna część osiągania najwyższego dostępnego człowiekowi dobra, czyli szczęścia. |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
Wersja z 17:34, 22 maj 2021
Kalokagatia (stgr. καλοκαγαθία[1][2] kalokagathia, od καλὸς κἀγαθός kalos kagathos – dosł. „piękny i dobry”), właściwa forma kalokagathia – greckie pojęcie oznaczające połączenie dobra z pięknem. W tym samym znaczeniu, lecz jako καλὸς καὶ ἀγαθός lub καλὸς κἀγαθός występowało w dziełach Homera, Solona i Tukidydesa. Było ono odzwierciedleniem szlachetnego i etycznego postępowania. Pierwszą znaną z imienia osobą, która użyła tego pojęcia, był Ksenofont.
Pierwszym filozofem, który w swej refleksji dotyczącej paidei i etyki używał tego sformułowania, był Arystoteles. Według niego oznaczała ona życie cnotliwe, a nawet najwyższą z cnót (podobieństwo do teorii Platona), którą osiąga się po zdobyciu wcześniejszych, niższych w hierarchii przymiotów - staje się więc ona umiejętnością czynienia dobra dla niego samego. Skierowuje ona ku refleksji i kontemplacji Bytu Najwyższego i podporządkowuje wszystkie inne dziedziny życia temu aktowi. Ma ona również wymiar kulturowy, społeczny i polityczny. Kalokagathii poświęcona jest ostatnia część Etyki eudemejskiej Stagiryty (1248 b – 1249 b).
Dla Greków wartości piękna i dobra były nierozerwalnie ze sobą złączone (por. Platon). Również w chrześcijaństwie piękno jest cechą dobra, choć w innym sensie. Od czasów nowożytnych dobro i piękno uważa się za odrębne wartości, czego rezultatem jest rozdzielenie etyki i estetyki. Istotna część osiągania najwyższego dostępnego człowiekowi dobra, czyli szczęścia.
Przypisy
- ↑ Anthony Preus, Historical Dictionary of Ancient Greek Philosophy, Rowman & Littlefield, 12 lutego 2015, ISBN 978-1-4422-4639-3 [dostęp 2021-05-22] (ang.).
- ↑ Benjamin Wrigglesworth BEATSON, Progressive Exercises on the Composition of Greek Prose, with a treatise on accentuation ... For the use of the King's School, Canterbury, W. P. Grant, 1837 [dostęp 2021-05-22] (ang.).
Bibliografia
- W. Jaeger, Paideia. Formowanie człowieka greckiego, Fundacja Aletheia, Warszawa 2001
- W. Jaeger, Wczesne chrześcijaństwo i grecka Paideia Homini, 2002
- I. Marrou, Historia wychowania w starożytności. Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1969
