Tadeusz Zygmunt Lorenz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
W kręgu zainteresowań prof. T.Z. Lorentza były badania nad schorzeniami nowotworowymi, problemy [[Kamica moczowa|kamicy moczowej]], wady rozwojowe [[Układ moczowo-płciowy|układu moczowo-płciowego]]. Uważany jest za polskiego prekursora leczenia zapalnych schorzeń [[Gruczoł krokowy|gruczołu krokowego]] za pomocą [[Borowina|borowiny]]<ref name=":0" />. |
W kręgu zainteresowań prof. T.Z. Lorentza były badania nad schorzeniami nowotworowymi, problemy [[Kamica moczowa|kamicy moczowej]], wady rozwojowe [[Układ moczowo-płciowy|układu moczowo-płciowego]]. Uważany jest za polskiego prekursora leczenia zapalnych schorzeń [[Gruczoł krokowy|gruczołu krokowego]] za pomocą [[Borowina|borowiny]]<ref name=":0" />. |
||
== Przynależność do organizacji == |
|||
* |
|||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
Wersja z 11:55, 21 lip 2021
Tadeusz Zygmunt Lorentz ( ur. 21 stycznia 1906 r. w Drohobyczu; zm. 3 stycznia 1986 r. Wrocławiu) - chirurg, urolog, profesor nauk medycznych.
Życiorys
W 1926 roku zdał egzamin dojrzałości w liceum w Stanisławowie, po którym podjął studia na kierunku lekarskim na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie. Po ukończeniu studiów, w 1933 roku, rozpoczął pracę w Szpitalu Państwowym Świętego Łazarza w Krakowie. Od 1934 r. zatrudniony był na stanowisku asystenta w uniwersyteckiej Klinice Ginekologii i Położnictwa we Lwowie. Rok później objął etat na Oddziale Urologicznym w Państwowym Szpitalu Powszechnym we Lwowie[1]. 26 marca 1938 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk medycznych[2]. W latach 1944-1946 roku pracował jako urolog i ordynator Szpitala Powiatowego w Dąbrowie Tarnowskiej. Przez kolejny rok był współorganizatorem Oddziału Urologicznego Szpitala Miejskiego w Gdyni oraz tamtejszej Przychodni Urologicznej w Pogotowiu Portowym. W 1947 roku został zatrudniony na stanowisku kierownika Oddziału Urologicznego w Klinice Chirurgicznej Akademii Lekarskiej w Gdańsku. W 1950 roku podjął pracę w I Klinice Chirurgicznej Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 Akademii Medycznej w Gdańsku, a w 1953 r. w III Katedrze i Klinice Chirurgicznej w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 3 AMG[1]. 22 października 1954 r. otrzymał tytuł naukowy docenta[2].
1 lutego 1958 roku T. Z. Lorentz został powołany na stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Urologii Akademii Medycznej we Wrocławiu, obejmując równocześnie funkcję ordynatora Oddziału Urologicznego Wojewódzkiego Szpitala im. Babińskiego. 30 października 1958 roku podniesiony został do rangi profesora nadzwyczajnego[2]. W latach 1962–1965 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Lekarskiego, a przez 2 kolejne lata był dziekanem tego Wydziału. W roku 1969 został profesorem zwyczajnym. W 1976 r. przeszedł na emeryturę[1].
W kręgu zainteresowań prof. T.Z. Lorentza były badania nad schorzeniami nowotworowymi, problemy kamicy moczowej, wady rozwojowe układu moczowo-płciowego. Uważany jest za polskiego prekursora leczenia zapalnych schorzeń gruczołu krokowego za pomocą borowiny[1].
Przynależność do organizacji
Przypisy
- ↑ a b c d LORENZ TADEUSZ ZYGMUNT – Encyklopedia Gdańska [online], www.gedanopedia.pl [dostęp 2021-07-20].
- ↑ a b c Urologia Polska 1986/39/3 - WSPOMNIENIE POŚMIERTNE Prof. dr med. Tadeusz Lorenz [online], www.urologiapolska.pl [dostęp 2021-07-20].