Karloman (syn Karola Młota): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Szlachcic infobox}} |
drobne techniczne |
||
| Linia 29: | Linia 29: | ||
Po śmierci [[Karol Młot|Karola Młota]] w roku 741 jego dwaj synowie, Karloman i [[Pepin Krótki]], podzielili pomiędzy siebie królestwo Franków. Karloman otrzymał [[Austrazja|Austrazję]], [[Szwabia|Szwabię]] i [[Turyngia|Turyngię]]. Wraz z Pepinem osadzili swojego najmłodszego, przyrodniego brata [[Griffo]] w klasztorze{{odn|Riché|1997|s=53}}. Obaj bracia rządzili swoimi częściami zgodnie, wspierając się wzajemnie. Już w 742 roku [[Hunald I]], książę Akwitanii, zbuntował się i bracia razem stłumili bunt. W tym samym roku bunt podniósł także [[Odilo]], książę [[Bawarowie|Bawarów]] i tym razem bracia tłumili go wspólnie. |
Po śmierci [[Karol Młot|Karola Młota]] w roku 741 jego dwaj synowie, Karloman i [[Pepin Krótki]], podzielili pomiędzy siebie królestwo Franków. Karloman otrzymał [[Austrazja|Austrazję]], [[Szwabia|Szwabię]] i [[Turyngia|Turyngię]]. Wraz z Pepinem osadzili swojego najmłodszego, przyrodniego brata [[Griffo]] w klasztorze{{odn|Riché|1997|s=53}}. Obaj bracia rządzili swoimi częściami zgodnie, wspierając się wzajemnie. Już w 742 roku [[Hunald I]], książę Akwitanii, zbuntował się i bracia razem stłumili bunt. W tym samym roku bunt podniósł także [[Odilo]], książę [[Bawarowie|Bawarów]] i tym razem bracia tłumili go wspólnie. |
||
W 743 roku na tronie królestwa osadzili [[Childeryk III|Childeryka III]] z dynastii Merowingów. W tym samym roku Karloman wraz z Pepinem dokonali ataku na [[Sasi|Sasów]]. W latach 744 i 745 doszło do ponownych buntów w Akwitanii i Bawarii, które obaj bracia zdławili. W 744 roku Odilo bawarski poślubił siostrę obu Karolingów |
W 743 roku na tronie królestwa osadzili [[Childeryk III|Childeryka III]] z dynastii Merowingów. W tym samym roku Karloman wraz z Pepinem dokonali ataku na [[Sasi|Sasów]]. W latach 744 i 745 doszło do ponownych buntów w Akwitanii i Bawarii, które obaj bracia zdławili. W 744 roku Odilo bawarski poślubił siostrę obu Karolingów – Hiltrudę. Karloman silnie wspierał chrystianizację [[Germania|Germanii]] i popierał budowaną przez [[Bonifacy-Winfrid|świętego Bonifacego]] sieć kościołów i biskupstw. W 742 roku zwołał pierwszy synod kościoła na terenie Niemiec zw. ''[[Concilium Germanicum]]''. Fundował też klasztory, w tym jeden z najsłynniejszych w [[Fulda|Fuldzie]]. |
||
W 746 roku, gdy wybuchł bunt możnych [[Alamanowie|Alamanów]], Karloman zwołał ich na zjazd do Cannstatt (obecnie [[Stuttgart]]). Po ich przybyciu dokonał masowej egzekucji możnych alamańskich (tzw. [[Masakra w Cannstatt]]). |
W 746 roku, gdy wybuchł bunt możnych [[Alamanowie|Alamanów]], Karloman zwołał ich na zjazd do Cannstatt (obecnie [[Stuttgart]]). Po ich przybyciu dokonał masowej egzekucji możnych alamańskich (tzw. [[Masakra w Cannstatt]]). |
||
Wersja z 09:50, 13 lis 2021
| |
| majordom królestwa Franków | |
| Dynastia | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Dzieci | |
Karloman (ur. 715, zm. 754) – majordom królestwa Franków, faktyczny władca w latach 741–747 w Austrazji.
Po śmierci Karola Młota w roku 741 jego dwaj synowie, Karloman i Pepin Krótki, podzielili pomiędzy siebie królestwo Franków. Karloman otrzymał Austrazję, Szwabię i Turyngię. Wraz z Pepinem osadzili swojego najmłodszego, przyrodniego brata Griffo w klasztorze[1]. Obaj bracia rządzili swoimi częściami zgodnie, wspierając się wzajemnie. Już w 742 roku Hunald I, książę Akwitanii, zbuntował się i bracia razem stłumili bunt. W tym samym roku bunt podniósł także Odilo, książę Bawarów i tym razem bracia tłumili go wspólnie.
W 743 roku na tronie królestwa osadzili Childeryka III z dynastii Merowingów. W tym samym roku Karloman wraz z Pepinem dokonali ataku na Sasów. W latach 744 i 745 doszło do ponownych buntów w Akwitanii i Bawarii, które obaj bracia zdławili. W 744 roku Odilo bawarski poślubił siostrę obu Karolingów – Hiltrudę. Karloman silnie wspierał chrystianizację Germanii i popierał budowaną przez świętego Bonifacego sieć kościołów i biskupstw. W 742 roku zwołał pierwszy synod kościoła na terenie Niemiec zw. Concilium Germanicum. Fundował też klasztory, w tym jeden z najsłynniejszych w Fuldzie.
W 746 roku, gdy wybuchł bunt możnych Alamanów, Karloman zwołał ich na zjazd do Cannstatt (obecnie Stuttgart). Po ich przybyciu dokonał masowej egzekucji możnych alamańskich (tzw. Masakra w Cannstatt).
15 sierpnia 747 Karloman przekazał swoje władztwo bratu Pepinowi Krótkiemu, przyjął tonsurę zakonnika od papieża Zachariasza i osiadł w klasztorze na Monte Cassino. Przebywał tam do 754 roku, kiedy to udał się na dwór swego brata Pepina, by zapewnić wpływy swemu synowi Drogonowi i odwieść władcę Franków od walki z Aistulfem, królem Longobardów. Pepin odmówił i uwięził brata w Vienne, gdzie Karloman zmarł kilka tygodni później. Został pochowany na Monte Cassino.
Przypisy
- ↑ Riché 1997 ↓, s. 53.
Bibliografia
- Pierre Riché, Karolingowie: Ród który stworzył Europę, Warszawa: Dom Wydawniczy Volumen, 1997, ISBN 83-86857-13-7.