Nikołaj Makarow (konstruktor): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
uzupełnienia |
m linki |
||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
Rozpędzona machina wojenna wymagała każdej ilości broni, a to – dużej intensywności produkcji. Talent Nikołaja Makarowa został dostrzeżony przez Szpagina, po czym szybko awansował on od nadzoru produkcji do stanowiska konstruktora wiodącego zakładu. W [[1944]] roku w końcu formalnie zakończył naukę w Tulskim Instytucie, otrzymując dyplom inżyniera z wyróżnieniem. |
Rozpędzona machina wojenna wymagała każdej ilości broni, a to – dużej intensywności produkcji. Talent Nikołaja Makarowa został dostrzeżony przez Szpagina, po czym szybko awansował on od nadzoru produkcji do stanowiska konstruktora wiodącego zakładu. W [[1944]] roku w końcu formalnie zakończył naukę w Tulskim Instytucie, otrzymując dyplom inżyniera z wyróżnieniem. |
||
W [[1945]] roku Makarow wziął udział w konkursie na nową broń osobistą dla oficerów wojska i służb państwowych – następcę pistoletu [[ |
W [[1945]] roku Makarow wziął udział w konkursie na nową broń osobistą dla oficerów wojska i służb państwowych – następcę pistoletu [[Pistolet TT|TT]] ([[Fiodor Tokariew|F.W. Tokariew]], „ojciec” TT, także podjął wyzwanie). Nowa konstrukcja miała mieć mniejsze gabaryty i wagę od „tetetki”, mieć też lepszą od niej celność i być bardziej niezawodną w walce. Do wyboru dano konstruktorom [[nabój]] [[Nabój 7,62 x 25 mm TT|7,62 mm]] (taki jak w TT) oraz nowy nabój [[Nabój 9 x 18 mm Makarowa|9 x 18 mm]] ze zmniejszoną ilością [[Proch|prochu]] w łusce, skonstruowany przez W.W. Siemina. Makarow przygotował w [[1947]] roku dwa projekty: TKB-412 z nabojem 7,62 mm i TKB-429 kalibru 9 mm, wzorowane na niemieckim pistolecie [[Walther PP]]. Projekt na nabój 9 mm zwyciężył w konkursie i po trwających od [[1949]] roku intensywnych testach serii doświadczalnej, od [[1951]] roku wszedł na uzbrojenie [[Armia Radziecka|Armii Radzieckiej]] jako przepisowy pistolet pod oznaczeniem PM ([[Pistolet Makarowa]]) - ПМ (Пистолет Макарова). Przez kolejne 50 lat wyprodukowano w ZSRR ponad 5 milionów tych pistoletów. |
||
Drugim znanym projektem Makarowa było skonstruowane wspólnie z [[Nikołaj Afanasjew|N. M. Afanasjewem]] [[działko lotnicze]] kaliber 23 mm AM-23 (''Afanasjewa-Makarowa 23mm''), używane od [[1953]] w wielu typach radzieckich samolotów (m.in. transportowe [[An-12]] i [[Ił-76]], strategiczny bombowiec [[Tu-95]]). W późniejszych latach Makarow m.in. kierował pracami nad [[przeciwpancerny pocisk kierowany|przeciwpancernymi zestawami rakietowymi]] [[9M111 Fagot]] i [[9M113 Konkurs]]. Na koncie Makarowa znajduje 36 patentów z zakresu konstrukcji broni. |
Drugim znanym projektem Makarowa było skonstruowane wspólnie z [[Nikołaj Afanasjew|N. M. Afanasjewem]] [[działko lotnicze]] kaliber 23 mm AM-23 (''Afanasjewa-Makarowa 23mm''), używane od [[1953]] w wielu typach radzieckich samolotów (m.in. transportowe [[An-12]] i [[Ił-76]], strategiczny bombowiec [[Tu-95]]). W późniejszych latach Makarow m.in. kierował pracami nad [[przeciwpancerny pocisk kierowany|przeciwpancernymi zestawami rakietowymi]] [[9M111 Fagot]] i [[9M113 Konkurs]]. Na koncie Makarowa znajduje 36 patentów z zakresu konstrukcji broni. |
||
Wersja z 10:16, 5 cze 2005
Nikołaj Fiedorowicz Makarow, Николай Федорович Макаров (ur. 22 maja 1914, zm. 14 maja 1988) - Rosjanin, radziecki konstruktor broni strzeleckiej.
Urodził się w mieście Sasowo, w ówczesnej Guberni Riazańskiej, w rodzinie mechanika kolejowego 22 maja 1914 (9 maja w kalendarzu juliańskim). Po skończeniu szkoły zawodowej pracował jako ślusarz w parowozowni. Wykształcenie uzupełnił na specjalnych fakultetach robotniczych i w 1936 roku wstąpił na Tulski Instytut Mechaniczny.
Po napaści III Rzeszy na ZSRR (w czerwcu 1941, Rosjanie określają to jako początek Wielkiej Wojny Ojczyźnianej), Makarowa odwołano z praktyki zawodowej, odbywanej przed obroną dyplomu i zaocznie przyznano mu uprawnienia inżyniera. Skierowano go do Zagorska, do fabryki produkującej pistolety maszynowe Szpagina (słynne „pepesze”).
Rozpędzona machina wojenna wymagała każdej ilości broni, a to – dużej intensywności produkcji. Talent Nikołaja Makarowa został dostrzeżony przez Szpagina, po czym szybko awansował on od nadzoru produkcji do stanowiska konstruktora wiodącego zakładu. W 1944 roku w końcu formalnie zakończył naukę w Tulskim Instytucie, otrzymując dyplom inżyniera z wyróżnieniem.
W 1945 roku Makarow wziął udział w konkursie na nową broń osobistą dla oficerów wojska i służb państwowych – następcę pistoletu TT (F.W. Tokariew, „ojciec” TT, także podjął wyzwanie). Nowa konstrukcja miała mieć mniejsze gabaryty i wagę od „tetetki”, mieć też lepszą od niej celność i być bardziej niezawodną w walce. Do wyboru dano konstruktorom nabój 7,62 mm (taki jak w TT) oraz nowy nabój 9 x 18 mm ze zmniejszoną ilością prochu w łusce, skonstruowany przez W.W. Siemina. Makarow przygotował w 1947 roku dwa projekty: TKB-412 z nabojem 7,62 mm i TKB-429 kalibru 9 mm, wzorowane na niemieckim pistolecie Walther PP. Projekt na nabój 9 mm zwyciężył w konkursie i po trwających od 1949 roku intensywnych testach serii doświadczalnej, od 1951 roku wszedł na uzbrojenie Armii Radzieckiej jako przepisowy pistolet pod oznaczeniem PM (Pistolet Makarowa) - ПМ (Пистолет Макарова). Przez kolejne 50 lat wyprodukowano w ZSRR ponad 5 milionów tych pistoletów.
Drugim znanym projektem Makarowa było skonstruowane wspólnie z N. M. Afanasjewem działko lotnicze kaliber 23 mm AM-23 (Afanasjewa-Makarowa 23mm), używane od 1953 w wielu typach radzieckich samolotów (m.in. transportowe An-12 i Ił-76, strategiczny bombowiec Tu-95). W późniejszych latach Makarow m.in. kierował pracami nad przeciwpancernymi zestawami rakietowymi 9M111 Fagot i 9M113 Konkurs. Na koncie Makarowa znajduje 36 patentów z zakresu konstrukcji broni.
Był laureatem najbardziej prestiżowych odznaczeń i wyróżnień ZSRR: m.in. dwukrotnie Nagrody Państwowej, dwukrotnie orderu Lenina; od 1974 r. był Bohaterem Pracy Socjalistycznej.
W 1974 roku przeszedł na emerytyrę. Zmarł 14 maja 1988 w wieku 74 lat, po ciężkiej chorobie.