Jednoroczny ochotnik: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
drobne redakcyjne |
drobne merytoryczne |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Jednoroczny ochotnik''' - pojęcie funkcjonujące w [[armia austro-węgierska|armii austro-węgierskiej]]. Osoba, która zgłosiła się samodzielnie do służby wojskowej. Później, gdy nasiliło się (szczególnie w [[Galicja|Galicji]]) uchylanie od służby wojskowej, w charakterze jednorocznych ochotników wcielano także przymusowo. |
'''Jednoroczny ochotnik''' - pojęcie funkcjonujące w [[armia austro-węgierska|armii austro-węgierskiej]]. Osoba, posiadająca wykształcenie średnie lub wyższe, która zgłosiła się samodzielnie do służby wojskowej. Służba trwała jeden rok i mogła być przedłużona, zarówno przez ochotnika jak i przez armię. Później, gdy nasiliło się (szczególnie w [[Galicja|Galicji]]) uchylanie od służby wojskowej, w charakterze jednorocznych ochotników wcielano także przymusowo. |
||
Zgłoszenie się do służby wojskowej w charakterze jednorocznego ochotnika dawało wiele możliwości – między innymi: wybór rodzaju broni, miejsca służby, a także stanowiło szansę szybkiego uzyskania awansu, ponieważ roczna służba zakończona była egzaminem na stopień podoficerski. Przykładem awansu jednorocznego ochotnika jest kariera w [[armia austro-węgierska|armii austro-węgierskiej]] [[Władysław Sikorski|Władysława Sikorskiego]]. |
Zgłoszenie się do służby wojskowej w charakterze jednorocznego ochotnika dawało wiele możliwości – między innymi: wybór rodzaju broni, miejsca służby, a także stanowiło szansę szybkiego uzyskania awansu, ponieważ roczna służba zakończona była egzaminem na stopień podoficerski. Przykładem awansu jednorocznego ochotnika jest kariera w [[armia austro-węgierska|armii austro-węgierskiej]] [[Władysław Sikorski|Władysława Sikorskiego]]. |
||
Wersja z 20:07, 5 sie 2007
Jednoroczny ochotnik - pojęcie funkcjonujące w armii austro-węgierskiej. Osoba, posiadająca wykształcenie średnie lub wyższe, która zgłosiła się samodzielnie do służby wojskowej. Służba trwała jeden rok i mogła być przedłużona, zarówno przez ochotnika jak i przez armię. Później, gdy nasiliło się (szczególnie w Galicji) uchylanie od służby wojskowej, w charakterze jednorocznych ochotników wcielano także przymusowo.
Zgłoszenie się do służby wojskowej w charakterze jednorocznego ochotnika dawało wiele możliwości – między innymi: wybór rodzaju broni, miejsca służby, a także stanowiło szansę szybkiego uzyskania awansu, ponieważ roczna służba zakończona była egzaminem na stopień podoficerski. Przykładem awansu jednorocznego ochotnika jest kariera w armii austro-węgierskiej Władysława Sikorskiego.
W Cesarstwie Austro-Węgierskim powszechny obowiązek służby wojskowej nakładała na obywateli „Ustawa o powszechnym obowiązku wojskowym” (Wehrgesetz) wprowadzona w życie w 1868 roku. Ustawa ta określiła czas trwania służby w różnych formacjach:
w armii lądowej: 2 lata w służbie czynnej, 10 lat w rezerwie uzupełniającej, 3 lata w linii i 7 lat w kawalerii i artylerii konnej;
w marynarce wojennej: 4 lata w linii, 5 lat w rezerwie i 3 lata w obronie morskiej;
w rezerwie uzupełniającej: 12 lat.
Ustawa ta regulowała również uprawnienia jednorocznych ochotników.