Spektrum autystyczne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

Spektrum autystyczne – szerokie pojęcie, obejmujące różne typy osób o cechach autystycznych, wykazujących odmienne mechanizmy lub przyczyny powodujące trudności rozwojowe i mające często odrębne wymagania wobec środowiska. Wszystkie one charakteryzują się znacznymi zaburzeniami interakcji społecznych i komunikacji, jak również znacznie ograniczonymi zainteresowaniami i bardzo powtarzalnym zachowaniem.

Spektrum autyzmu jest podgrupą szerszej jednostki: całościowe zaburzenie rozwoju – ang. PDD (Pervasive Developmental Disorder).

Autism awareness ribbon-20051114.png

Choroby spektrum autystycznego[edytuj | edytuj kod]

Osoby z zespołem Aspergera często wykazują intensywne zainteresowania, tak jak ten chłopiec zafascynowany strukturą molekularną.

Objawy kliniczne podobne do zaburzeń spektrum autyzmu mogą być także powodowane przez:

Inne zaburzenia psychiczne i choroby, mogące mieć związek ze spektrum:

Przyczyny[edytuj | edytuj kod]

Obsesyjne ustawianie przedmiotów jeden na drugim lub w linii może być objawem autyzmu.

Prawdopodobnie, u podłoża wszystkich zaburzeń spektrum autyzmu leżą defekty neurologiczne o szczegółowo nieznanej etiologii. Do najczęściej wymienianych, potencjalnych przyczyn ich powstawania należą:

Delecja (1), duplikacja (2) i inwersja (3) to aberracje chromosomowe związane z autyzmem[1].
  • genetyczne – uwarunkowane genem EN2 na chromosomie 7, a także innymi genami znajdującymi się na chromosomach 3, 4, 11;
    Naukowcy odkryli 20-30 genów odpowiedzialnych za powstawanie autyzmu i wyróżniają geny odpowiedzialne za powstanie wczesnej i późnej odmiany autyzmu. Geny znajdujące się na chromosomie 11 są odpowiedzialne za powstanie autyzmu u mężczyzn a geny znajdujące się na chromosomie 4 – u kobiet. Kobiety posiadają więcej genów odpowiedzialnych za powstanie autyzmu niż mężczyźni. Przekazywana jest nie tyle podatność na autyzm, ile skłonność do wystąpienia spektrum zaburzeń: trudności przystosowania, cech osobowości, czy innych psychoz[2].
  • wiek ojca od 40 i więcej lat zwiększa ryzyko zachorowalności na autyzm
  • zaburzenia metaboliczne, przede wszystkim nietolerancja glutenu i kazeiny
  • urazy okołoporodowe
  • uszkodzenia centralnego układu nerwowego
  • toksoplazmoza (wrodzona)
  • dziecięce porażenie mózgowe
  • poważne infekcje i intensywna antybiotykoterapia w okresie niemowlęcym[potrzebne źródło]

Mimo że rodzice mogą zauważyć pierwsze objawy autyzmu u swojego dziecka po pierwszych rutynowych szczepieniach, a obawy niektórych doprowadziły do zmniejszenia częstości stosowania szczepień u dzieci (a w związku z tym zwiększenia prawdopodobieństwa epidemii odry), wykazano brak związku pomiędzy stosowaniem szczepionki przeciwko odrze, śwince i różyczkę, a występowaniem autyzmu, a także nie ma naukowych dowodów na to, że Thiomersal (w USA znany jako Thimerosal) występujący w szczepionkach może przyczynić się do wystąpienia autyzmu[3][4].

Objawy[edytuj | edytuj kod]

Dwuwymiarowy model autystycznego spektrum
Chłopiec z autyzmem i zabawki ułożone przez niego wzdłuż prostej.

Zachowania wskazujące na możliwość występowania u dziecka zaburzeń ze spektrum autystycznym

Objawy autyzmu według Leo Kannera:

  • autystyczna izolacja
  • przymus stałości otoczenia
  • niezdolność do interakcji społecznych, często powiązana z niepohamowaną agresją
  • stereotypowe, powtarzające się czynności
  • zaburzenia mowy
  • łatwość mechanicznego zapamiętywania

Autyzm dziecięcy:

  • nie gaworzy, nie wskazuje, nie wykonuje świadomych gestów po pierwszym roku życia
  • nie mówi ani jednego słowa w wieku 16 miesięcy
  • nie składa słów w pary w wieku 2 lat
  • nie reaguje na imię
  • traci zdolności językowe lub społeczne

Inne objawy:

  • słaby kontakt wzrokowy
  • nie potrafi się bawić zabawkami
  • nadmiernie porządkuje zabawki lub inne przedmioty
  • jest przywiązane do jednej zabawki lub przedmiotu
  • nie uśmiecha się
  • czasem wydaje się upośledzone słuchowo lub w Zespole Aspergera wyostrzony zmysł słuchu
  • urojenia
  • omamy

Leczenie[edytuj | edytuj kod]

Autyzm jest nieuleczalny. Nie ma jak dotąd skutecznej terapii. Z zamiarem złagodzenia skutków choroby stosuje się: terapię psychologiczną, dietę bez glutenu i kazeiny, farmakologicznie: lekami antydepresyjnymi, neuroleptykami. W leczeniu chorych jest pożądane zaangażowanie całej rodziny i otoczenia, szczególnie w procesie socjalizacji.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

  1. ↑ Beaudet AL. Autism: highly heritable but not inherited. „Nat Med”. 13 (5), s. 534–6, maj 2007. doi:10.1038/nm0507-534. PMID 17479094. 
  2. ↑ Autyzm rodzinny – Nie-Grzeczne Dzieci
  3. ↑ Doja A, Roberts W. Immunizations and autism: a review of the literature. „Can J Neurol Sci”. 33 (4), s. 341-6, listopad 2006. PMID 17168158. 
  4. ↑ Taylor B. Vaccines and the changing epidemiology of autism. „Child Care Health Dev”. 32 (5), s. 511-9, wrzesień 2006. doi:10.1111/j.1365-2214.2006.00655.x. PMID 16919130. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Star of life.svg Zapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć medycznych i pokrewnych w Wikipedii.

Źródło „http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Spektrum_autystyczne&oldid=37302839”