Społeczna Organizacja Samoobrony

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Społeczna Organizacja Samoobrony (SOS) – polska organizacja podziemna działająca w latach 1942-1944. Powstała w październiku 1942 w Warszawie z połączenia około dwudziestu mniejszych organizacji i funkcjonowała do wybuchu powstania warszawskiego[1].

W skład SOS wchodziły m.in.:

Wojskowo SOS była podporządkowana Związkowi Walki Zbrojnej, a później AK, zaś cywilnie współpracowała z Kierownictwem Walki Cywilnej. Przedstawiciel SOS brał także udział w obradach Politycznego Komitetu Porozumiewawczego.

Według Stefana Korbońskiego powstanie SOS wiązało się z aspiracjami ZWZ do utworzenia ciała politycznego konkurencyjnego wobec PKP, który reprezentował partie polityczne.

W relacji Korbońskiego, w skład zarządu SOS (który brał udział w spotkaniach ze ścisłym kierownictwem podziemia, m.in. z Stefanem "Grotem" Roweckim) wchodził Jerzy Mostowicz, wiceprzewodniczący Polskiego Ruchu Zjednoczenia Słowian. Okazał się on być agentem gestapo i zlikwidowany został przez Witolda Rościszewskiego.

Przewodniczącymi SOS byli kolejno Mieczysław Bilek (dyrektor przedwojennego Banku Gospodarstwa Krajowego) i Jakub Krasowski. Organizacja wydawała pismo "Komunikat SOS"[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Społeczna Organizacja Samoobrony, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-10-25].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stefan Korboński: W imieniu Rzeczypospolitej. Wyd. I krajowe. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 153-158.