Sportschule

Widok na pomnik.

Sportschule (oficjalnie AL Langenbielau I, znany również jako obóz Reichenbach^[1]) – niemiecki podobóz KL Groß-Rosen dla mężczyzn, znajdujący się na pograniczu Bielawy (niem. Langenbielau) i Dzierżoniowa (niem. Reichenbach).

Sportschule było pierwotnie obozem pracy, utworzonym w roku 1941^[2], a 3 września 1944 roku przekształcono go w filię obozu Groß-Rosen^[3]. Obóz był otoczony drutem kolczastym, na jego terenie znajdowała się również kuchnia, lazaret i baraki dla SS-manów oraz więźniów^[4], przy czym ilość baraków dla więźniów jest sporna: jedne źródła podają, że było ich 10^[4], a inne, że ich liczba dochodziła do około 16. Sporna jest także ilość więźniów: mogło być ich 2000^[1] bądź nawet 7000, natomiast nieznana jest liczba ofiar^[1]. Więźniami byli głównie Żydzi, pochodzący z Polski, a także Żydzi z innych państw europejskich, na przykład Węgier, Słowacji czy Holandii^[1]. Dopiero od stycznia 1945 roku w obozie lokowano nie tylko Żydów^[4].

Sportschule był podporządkowany pod obóz kobiecy AL Peterswaldau, znajdujący się w Pieszycach^[3]. Obydwa te obozy wraz z AL Langenbielau II podlegały jednemu komendantowi, Karlowi Ulbrichtowi^[4].

Najemcą obozu były zakłady tkalnicze Christian Dierig A.G. (które na czas wojny przyjęły nazwę Siling I i produkowały broń), ale więźniowie pracowali również dla firm Jordan (na czas wojny Siling II), Zill u. Knebich, Hansen u. Neumann, Lehmann, Spinnerei G.F. Flechtner, Telefunken, Krupp, Rebich, Richter u. Schäder (na czas wojny Blockhäuserbau), Flugzeugfabrik "Preschona", Goldschmidt oraz Radiofabrik Hagenuk. W 1945 roku więźniów zatrudniano przy kopaniu okopów. Niezdolnych do pracy wywożono do szpitala w Kolcach (niem. Dörnhau). Do końca stycznia 1945 roku zmarłych wywożono do obozu, a później grzebano na miejscu. W lutym tego samego roku część więźniów ewakuowano do KL Dachau. 8 maja 1945 roku więźniów Sportschule wyzwolili żołnierze radzieccy^[1].

Po wojnie na terenie Sportschule znajdował się PGR. Obecnie tereny Sportschule są własnością prywatną, a jeden z baraków zaadaptowano na budynek mieszkalny.