Sprint (pocisk)
| |
| Informacje podstawowe | |
| Zwalczane cele | |
|---|---|
| Faza |
terminalna |
| Państwo | |
| Producent | |
| Wejście do służby |
• IOC: 3 września 1974 |
| Status systemu |
nieaktywny |
| Wycofanie ze służby | |
| Pocisk | |
| Platforma pocisku | |
| Miary pocisku | |
| Długość |
8,23 m |
| Średnica |
1,37 m |
| Masa |
3401,94 kg |
| Prędkość przy wypaleniu |
> 10 Ma |
| Napęd | |
| Liczba stopni napędu |
dwustopniowy |
| I stopień |
Hercules X-265, ciąg: 2900 kN, |
| II stopień |
Hercules X-271, |
| Głowica | |
| Liczba głowic |
jedna |
| Rodzaj głowicy |
termojądrowa neutronowa W-66, 1 kT |
| Zasięg i pułap | |
| Zasięg |
40 km |
| Zakres pułapu antybalistycznego |
38,4 km |
| System | |
| Nazwa | |
| Radar |
• Multifunction Array Radar (MAR) |
| Użytkownicy | |
| US Army | |
Sprint – uzbrojony w głowicę jądrową o mocy 1 kT pocisk antybalistyczny krótkiego zasięgu, stanowiący – obok pocisku Spartan – element amerykańskiego systemu antybalistycznego Safeguard.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Po likwidacji programu antybalistycznego Sentinel i rezygnacji z rozwoju związanego z tym programem pocisku Nike-Zeus, sekretarz obrony USA Robert McNamara zdecydował iż Armia potrzebuje bardziej zaawansowanego systemu obrony antybalistycznej, uzbrojonego w ulepszone pociski o większym przyśpieszeniu. Decyzja o powstaniu nowego systemu, pod tymczasowym kodem Nike X, została ogłoszona 30 stycznia 1964 roku. Nowy system miał być systemem dwuwarstwowym, w którym nadlatujące głowice międzykontynentalnych pocisków balistycznych miałyby być zwalczane w pierwszej kolejności na wysokości od 112 do 160 km, druga zaś linia obrony przechwytywać miała wrogie głowice na wysokości od 32 do 48 km. Realizując tę koncepcję, podjęto prace nad pociskiem dalekiego zasięgu Spartan oraz pociskami krótkiego zasięgu Sprint.