Stanisław Łążyński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Łążyński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1842
Tomaszówka

Data śmierci

11 października 1939

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach Warszawie

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Pamiątkowy 70-lecia Powstania Styczniowego
Krzyż Wojenny za Zasługi Cywilne
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Łążyński h. Nałęcz (ur. 27 marca 1842 w Tomaszówce, zm. 11 października 1939) – powstaniec styczniowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 marca 1842 w Tomaszówce, pow. kamieniecki, jako syn Antoniego[1]. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863. Na przełomie XIX i XX w. zamieszkiwał we wsiach: Słobodka, powiat Gwoździec[2] oraz Załucze nad Prutem[3], powiat Matyjowce[4]. Do końca 1907 pełnił funkcję członka komisji szacunkowej podatku osobisto-dochodowego w powiecie kołomyjskim[5]. Był członkiem Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie[6][7][8]. W grudniu 1912 został zatwierdzony przez cesarza wybór S. Łążyńskiego na stanowisku prezesa Rady Powiatowej w Kołomyi[9]. Podczas I wojny światowej będąc nadal dzierżawcą dóbr w Załuczu pełnił funkcję przewodniczącego gospodarczej komisji powiatowej oraz pozostawał prezesem kołomyjskiej rady powiatowej[10].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) w okresie II Rzeczypospolitej został awansowany do stopnia podporucznika weterana Wojska Polskiego. W okresie II Rzeczypospolitej jako weteran brał udział w spotkaniach wspomnieniowych (1933[11]) i obchodach powstania styczniowego (1938[12]). W latach 30. był ziemianinem zamieszkującym w Janikowie[13].

Zmarł 11 października 1939 i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C13-4-1)[14][15].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-01-02].
  2. ↑ Wykaz mężów zaufania wybranych na ocenicieli przy tłumieniu zarazy płucnej u bydła rogatego. „Gazeta Lwowska”, s. 10, nr 220 z 27 września 1893. 
  3. ↑ Wykaz mężów zaufania wybranych na ocenicieli przy tłumieniu zarazy płucnej u bydła rogatego. „Gazeta Lwowska”, s. 10, nr 45 z 25 lutego 1899. 
  4. ↑ Kadencja VII, sesja VI, al. 44. Alegata do Sprawozdań Stenograficznych z Szóstej Sesyi Siódmego Peryodu Sejmu Krajowego Królestwa Galicyi i Lodomeryi wraz z Wielkiem Księstwem Krakowskiem z roku 1900/901. Alegat 44. Lwów: 1901, s. 19.
  5. ↑ Obwieszczenie. „Gazeta Lwowska”, s. 9, nr 294 z 21 grudnia 1907. 
  6. ↑ Towarzystwo Wzaj. Ubezpieczeń w Krakowie. „Nowa Reforma”, s. 2, nr 277 z 19 czerwca 1907. 
  7. ↑ Założenie Towarzystwa. „Kurier Kolejowy i Asekuracyjny”, s. 8, nr 11 (568) z 1 czerwca 1911. 
  8. ↑ Telegramy Gazety Lwowskiej. „Gazeta Lwowska”, s. 6, nr 283 z 14 grudnia 1898. 
  9. ↑ Osobiste. Zatwierdzenie wyboru. „Kurjer Lwowski”. Nr 567, s. 4, 9 grudnia 1912. 
  10. ↑ a b Część urządowa. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 241 z 23 października 1917. 
  11. ↑ Zdzisław Janeczek: W kręgu sporów o „dar wolności” i jego obrońców 1863 roku. 2013-01-19. [dostęp 2015-04-16].
  12. ↑ Obchody rocznicy powstania styczniowego w Warszawie. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2015-04-16].
  13. ↑ 1863–1938 Uroczystości w Warszawie. „Ilustracja Polska”, s. 110, nr 5 z 30 stycznia 1938. 
  14. ↑ Lista pochowanych. Stanisław Łążyński-Nałęcz. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
  15. ↑ Stanisław Łążyński. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2015-04-06].
  16. ↑ M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 350 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 35.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Łążyński&oldid=72457149”