Stanisław Łukaszewicz (konsul)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Łukaszewicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 czerwca 1892
Warszawa

Data i miejsce śmierci

24 października 1936
Palestyna

Zawód, zajęcie

prawnik, dyplomata

Narodowość

polska

Odznaczenia
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Leona i Stanisława Łukaszewiczów na Starych Powązkach

Stanisław Łukaszewicz (ur. 9 czerwca 1892 w Warszawie, zm. 24 października 1936 w Palestynie) – polski prawnik, dyplomata.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 9 czerwca 1892 w Warszawie[1][2]. Z wykształcenia prawnik. Ukończył też Aleksandrowską Szkołę Wojskową w Moskwie. W okresie I wojny światowej, od 2 grudnia 1916 do 24 maja 1918, jako podporucznik rezerwy służył w armii rosyjskiej. Podjął pracę pomocnika adwokata przysięgłego, od 20 lipca 1918 do 1 marca 1919 zatrudniony jako pisarz hipoteczny w Hipotece w Warszawie, od 8 kwietnia do 20 października 1919 aplikant w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie. Następnie został urzędnikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 23 października 1919 do 28 lutego 1922 był pracownikiem kontraktowym, tytularnym sekretarzem konsularnym II klasy w Konsulacie Generalnym RP w Harbinie[1]. Od 1 marca 1922 do 15 stycznia 1923 był prowizorycznym sekretarzem konsularnym II klasy w VIII stopniu służbowym w Konsulacie RP we Władywostoku[1]. Od 15 stycznia 1923 do 1 grudnia 1926 pracował jako referendarz w Departamencie Konsularnym MSZ[1]. Od 1 grudnia 1926 do 1 maja 1928 był wicekonsulem I klasy w Konsulacie RP w Strasburgu[1]. Od 1 maja 1928 do 1 maja 1929 pracował w Konsulacie RP w Antwerpii[1]. Od 1 maja 1929 do 29 lutego 1932 urzędował w Konsulacie Generalnym RP w Berlinie[1]. Od 1 marca 1932 do 31 grudnia 1933 pracował w MSZ kolejno w Departamencie Konsularnym, Departamencie Administracyjnym (od 11 marca 1932, od 12 kwietnia 1932 kierownik referatu), Departamencie Konsularnym (od 1 marca 1933)[1]. Od 1 stycznia 1934 do 25 października 1936 był kierownikiem Konsulatu RP w Tel-Aviwie[1][3][4][5][6][7].

Zmarł 24 października 1936 w Palestynie[8][2]. Pochowany 5 listopada 1936[9] na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 196-2-29,30)[2].

Był mężem Eugenii z Nowkuńskich (1901–1989), córki Józefa. Mieli troje dzieci.

Odznaczenie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1936. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1936, s. 102, 179.
  2. ↑ a b c Cmentarz Stare Powązki: ŁUKASZEWICZOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2018-02-12].
  3. ↑ Jerzy Łazor, Brama na Bliski Wschód. Polsko-palestyńskie stosunki gospodarcze w okresie międzywojennym, Warszawa: IPN, 2016, s. 251.
  4. ↑ Wrażenia z Targów Lewantyńskich w Tel-Aviv. „Codzienna Gazeta Handlowa”, s. 2, nr 104 z 8 maja 1934. 
  5. ↑ Krzysztof Szymkowiak: Pawilon Polski na Targach Lewantyńskich 1934. exspace.pl, 2014-08-20. [dostęp 2015-11-22].
  6. ↑ Ogólna lista konsulów. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 102, nr 5 z 1 marca 1935. 
  7. ↑ Ogólna lista konsulów. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 43, nr 3 z 2 marca 1936. 
  8. ↑ Zgon konsula Łukasiewicza. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr z 28 października 1936.  [w artykule podano błędne nazwisko]
  9. ↑ Archiwum Akt Nowych, zespół 322: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, sygn. 1500, Komunikat Biura Personalnego dot. pogrzebu Stanisława Łukaszewicza, 3 listopada 1936, k. 93.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Łukaszewicz_(konsul)&oldid=71780574”