Stanisław Śliwiński (prawnik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Śliwiński
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

25 września 1887
Lwów

Data i miejsce śmierci

25 sierpnia 1959
Warszawa

Profesor doktor nauk prawnych
Specjalność: postępowanie karne
Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Doktorat

1910 – prawo
Uniwersytet Lwowski

Profesura

1939 – zwyczajny

Nauczyciel akademicki
uczelnia

Uniwersytet Warszawski
Wydział Prawa i Administracji

Stanowisko

dziekan (1946–1947) (1950–1951)

Okres zatrudn.

1922–1959

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę

Stanisław Śliwiński (ur. 25 września 1887 we Lwowie, zm. 25 sierpnia 1959 w Warszawie) – polski prawnik, profesor postępowania karnego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Antoniego i Rozalii z Jakimków[1]. Ukończył szkołę powszechną i gimnazjum we Lwowie, a następnie Uniwersytet Lwowski (w 1909). Na tej samej uczelni obronił doktorat w 1910 roku. Następnie odbył aplikację sądową i został sędzią w Kałuszu (w II Rzeczypospolitej w województwie stanisławowskim). Następnie był sędzią w Dąbrowie Górniczej, Częstochowie, a w latach 1923–1939 był sędzią Sądu Najwyższego.

Na początku lat 20. był konsultantem prawnym Ministerstwa Sprawiedliwości. Od 1925 roku był członkiem Komisji Kodyfikacyjnej. Był jednym z autorów projektu kodeksu postępowania karnego z 1928, a także kodeksu karnego z 1932.

Od 1922 wykładał na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Od 10 marca 1939 był na nim profesorem zwyczajnym prawa karnego i postępowania karnego[2], obejmując katedrę prawa karnego po Wacławie Makowskim. W czasie okupacji wykładał na tajnym Wydziale Prawa UW. Przygotował wówczas skrypt Prawo karne. Po powstaniu warszawskim wysiedlony wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim, a po wyzwoleniu powrócił na Uniwersytet Warszawski jako kierownik Katedry Prawa i Postępowania Karnego (od 1950 Katedry Postępowania Karnego). W latach akademickich 1946–1947 i 1950–1951 był dziekanem Wydziału Prawa.

W latach 1956–1959 był kierownikiem Zakładu Prawa Karnego Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk, a w latach 1957–1958 dyrektorem Instytutu.

Od 1947 był członkiem korespondentem, a od 1950 członkiem rzeczywistym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W 1952 został członkiem korespondentem PAN, a w 1958 członkiem rzeczywistym.

Uczniami profesora Śliwińskiego byli m.in. profesorowie Stefan Kalinowski, Alfred Kaftal i Andrzej Murzynowski. Pochowany w Warszawie na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 238-6-16)[3].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Proces karny (część ogólna) (1936)
  • Prawo karne materialne. Część ogólna (1946)
  • Polski proces karny przed sądem powszechnym (1948–1949)
  • Oddanie pod sąd w procesowym prawie karnym (1955)
  • Wznowienie postępowania karnego w prawie Polski na tle porównawczym (1957)
  • Polski proces karny przed sądem powszechnym. Zasady ogólne (1959)

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 309–310. [dostęp 2021-11-15].
  2. Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 165, 9 maja 1939. 
  3. Cmentarz Stare Powązki: Teresa Śliwińska, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-15].
  4. Wysokie odznaczenia dla profesorów uniwersytetów [w:] "Trybuna Śląska", nr 233, 1 października 1957, s. 1.
  5. a b c d e Adam Redzik. Poczet jurystów i ekonomistów 3: Stanisław Śliwiński (1887–1959). „Głos Prawa. Przegląd Prawniczy Allerhanda”. 2 (2), 2019-12-23. Instytut Allerhanda. ISSN 2657-800X. (pol.). 
  6. M.P. z 1929 r. nr 276, poz. 638 „za zasługi położone przy organizacji sądownictwa oraz na polu prac ustawodawczych”.
  7. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 30.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]