Stanisław Bogusz (żołnierz)
 chorąży
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 maja 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 września 1967 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 pułk strzelców |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Stanisław Bogusz (ur. 7 maja 1890 w Ołudzy, zm. 26 września 1967 w Warszawie) – żołnierz Wojska Polskiego na Wschodzie, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej i Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Wojciecha i Rozalii z Szubów. Absolwent szkoły powszechnej. Po zakończeniu nauki pracował w gospodarstwie rolnym rodziców, a następnie jako kelner[1]. W 1912 wcielony do armii rosyjskiej i skierowany do szkoły podoficerskiej. W szeregach armii rosyjskiej walczył na frontach I wojny światowej. Od 1917 był żołnierzem I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Został wyznaczony na dowódcę plutonu w 2 pułku strzelców. W 1920 wstąpił o odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 204 pułku piechoty. W stopniu chorążego objął dowództwo 3 kompanii[1]. Po reorganizacji na czele plutonu 7 kompanii 3 pułku Strzelców Podhalańskich walczył na froncie polsko-bolszewickim. We wrześniu 1920 pod Kuźnicą, przedarł się ze swym plutonem na tyły npla i porywając za sobą żołnierzy... wywołał panikę wśród szeregów przeciwnika[2]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po wojnie zdemobilizowany. Pracował w Związku Strzeleckim w Krzyżanowie, W Komisji Państwowego Monopolu Spirytusowego, a od 1933 w Zarządzie Miejskim Warszawy[2].
W okresie okupacji wstąpił do Związku Walki Zbrojnej. Aresztowany i przesłuchiwany przez Gestapo. Zwolniony, walczył w powstaniu warszawskim[2].
Po wojnie pracował w budownictwie. Zginął tragicznie, pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach Był żonaty z Marianną z Kasperczyków, dzieci: Wacław, Izabella[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 1542)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 21.
- ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 22.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.