Stanisław Brzozowski (fotograf)
| Data i miejsce urodzenia |
1883 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1968 |
| Zawód, zajęcie |
fotograf |
| Narodowość |
polska |
| Odznaczenia | |
| |
.jpg)
Stanisław Brzozowski (ur. 1883 w Warszawie, zm. 1968 w Łodzi) – polski fotograf[1][2]. Członek założyciel Cechu Fotografów Chrześcijan w Warszawie[3]. Dokumentalista teatralny scen warszawskich oraz łódzkich[1][3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Stanisław Brzozowski związany z warszawskim środowiskiem fotograficznym – mieszkał, pracował, tworzył w Warszawie[3]. Zawodowo związany z fotografią od 1898 roku – wówczas podjął pracę przy produkcji papierów kolodionowych (w czasie późniejszym pracę laboranta i pomocnika w atelier) w Wytwórni Materiałów Fotochemicznych Leonarda Kowalskiego przy ulicy Mazowieckiej w Warszawie[3][4]. Od 1903 roku prowadził własne zakłady fotograficzne w Warszawie – przy ulicy Elektoralnej i (w czasie późniejszym) przy ulicy Świętokrzyskiej[3][1][4]. Oprócz fotografii portretowej w zakładzie fotograficznym – zajmował się fotografią architektury, fotografią dokumentalną, fotografią krajobrazową[3].
Miejsce szczególne w twórczości Stanisława Brzozowskiego zajmowała fotografia teatralna (dokumentacja fotograficzna z warszawskich scen teatralnych, portrety aktorów, zdjęcia zrobione za kulisami)[1][3][5]. Jako fotograf współpracował ze wszystkimi warszawskimi teatrami (Teatr Ateneum, Teatr Letni, Teatr Mały, Teatr Morskie Oko, Teatr Opera, Teatrzyk Qui pro Quo, Teatr Polski)[1]. Współpracował z wieloma warszawskimi i ogólnopolskimi czasopismami – wiele jego fotografii publikował Przekrój oraz Kurier Codzienny[1][3]. W 1922 roku Stanisław Brzozowski (wspólnie z Karolem Buchcarem, Janem Malarskim, Bronisławem Mieszkowskim, Karolem Pęcherskim, Janem Piszczatowskim, Janem Raczyńskim) był współzałożycielem Cechu Fotografów Chrześcijan w Warszawie[3].
Stanisław Brzozowski uczestniczył w wielu wystawach fotograficznych; krajowych i międzynarodowych – na których otrzymał wiele akceptacji, nagród i wyróżnień (m.in. wyróżniono jego fotografie podczas ekspozycji II Wystawy Fotografii Artystycznej w Warszawie, w 1917 roku)[6].
Po 1945 roku Stanisław Brzozowski osiedlił się w Łodzi, gdzie otworzył kolejny własny zakład fotograficzny przy ulicy Piotrkowskiej[3][1]. W Łodzi podjął współpracę z Teatrem Powszechnym oraz Teatrem Wojska Polskiego[1]. Wspólnie z Janem Malarskim tworzył spółkę fotograficzna, która wykonała m.in. portrety Bolesława Bieruta siedzącego przy biurku w Belwederze oraz fotografie prezydenta w parku – w Natolinie[3].
W 1939 roku na skutek działań wojennych zostało zniszczone archiwum fotograficzne Stanisława Brzozowskiego – bezpowrotnie utracono kilkanaście tysięcy negatywów[3][4]. Pozostała część jego dorobku fotograficznego znajduje się w zbiorach Muzeum Teatralnego w Warszawie oraz w zbiorach Narodowego Archiwum Cyfrowego w Warszawie[1][3][2].
19 stycznia 1955 r. na wniosek Ministra Kultury i Sztuki został odznaczony Medalem 10-lecia Polski Ludowej[7].
Zmarł w Łodzi, pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 299a-1-4,5)[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Archiwum Fotograficzne Stanisława Brzozowskiego [online], archive.fo, 25 kwietnia 2019 [dostęp 2019-04-25].
- ↑ a b Stanisław Brzozowski ● Biografia, dzieła, wystawy ● Artinfo.pl [online], web.archive.org, 25 kwietnia 2019 [dostęp 2019-04-25] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-25].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Wacław Żdżarski, Historia fotografii warszawskiej, s. 197, 200, 204, 319, 353–354. Wydawca – Państwowe Wydawnictwo Naukowe (1974).
- ↑ a b c Leksykon fotografów warszawskich 1845–1945: Brzozowski Stanisław [online], Leksykon fotografów warszawskich 1845–1945 [dostęp 2019-04-25] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-25].
- ↑ Portal rynku sztuki – artinfo.pl [online], web.archive.org, 25 kwietnia 2019 [dostęp 2019-04-25] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-25].
- ↑ Ignacy Płażewski, Spojrzenie w przeszłość polskiej fotografii, s. 192. Wydawca – Państwowy Instytut Wydawniczy (1982), ISBN 83-06-00100-1.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Anna Raczkowska, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-05-05].