Stanisław Czynciel

Stanisław Czynciel
	major lekarz
Data i miejsce urodzenia	5 października 1896 ; Tarnobrzeg, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	17 marca 1942 ; Dżalal Abad, ZSRR
	Przebieg służby
Lata służby	1915–1942
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941–1942)
Stanowiska	naczelny lekarz: Korpusu Kadetów Nr 1, Kresowa Brygada Kawalerii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, ; II wojna światowa, ; wojna obronna 1939 r.
	Odznaczenia

Stanisław Czynciel (ur. 5 października 1896 w Tarnobrzegu, zm. 17 marca 1942 w Dżalal Abad, Kirgiska SRR) – major lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1906–1910 uczęszczał do Gimnazjum im. Adama Mickiewicza we Lwowie, a następnie do Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie.

13 kwietnia 1915 został powołany do 40 pułku piechoty armii austriackiej w Samborze. Ukończył oficerską szkołę artylerii w Hajmasker na Węgrzech. Walczył na froncie rosyjskim. 10 kwietnia 1918 wstąpił do oddziałów WP na Murmaniu jako dowódca plutonu desantowego i przeciwpancernego. Uczestniczył w obronie Archangielska jako szef sekcji dział desantowych w baterii oficerskiej.

25 października 1918 ewakuowany do Francji. 5 listopada 1918 wstąpił do armii gen. Józefa Hallera we Francji. Od 1 lipca 1919 w składzie 11 pułku artylerii polowej w Grudziądzu walczył na froncie litewsko-białoruskim w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 11 lutego 1921 służył w 11 pułku artylerii polowej w Stanisławowie.

W grudniu 1921 odkomenderowany na studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (absolutorium). 8 stycznia 1929 zdobył dyplom lekarski na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.

W 1929 został młodszym lekarzem w 3 pułku strzelców podhalańskich w Bielsku-Białej, następnie lekarzem w 14 pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie oraz w 22 pułku Ułanów Podkarpackich w Brodach. W 1938 został naczelnym lekarzem Korpusu Kadetów nr 1 Marszałka Józefa Piłsudskiego we Lwowie.

W kampanii wrześniowej 1939 był naczelnym lekarzem Kresowej Brygady Kawalerii walczącej w składzie Armii „Łódź”. Uczestniczył w obronie linii rzeki Warty pod Sieradzem, obronie Zgierza. Po rozbiciu brygady wszedł w skład Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Andersa, a następnie (po jej rozbiciu 26 września 1939 pod Sądową Wisznią dostał się do niewoli radzieckiej. Osadzony w łagrze. Latem 1941, w wyniku układu Sikorski-Majski, zwolniony z obozu.

We wrześniu 1941 w Tatiszczewie k. Saratowa wstąpił do armii polskiej. Został lekarzem w 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. Zorganizował polowy szpital zakaźny w G‘uzor w Uzbekistanie w czasie epidemii tyfusu.

Zmarł w wyniku zarażenia tyfusem plamistym. Pochowany na obecnie nieistniejącym cmentarzu katolickim 5 Dywizji Piechoty w Dżalal Abad (grób 43)^[1].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik
porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931
major – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)^[2]
Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)^[3]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 94.
↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

B. Szwedo: Lew Północy, Tygodnik Nadwiślański, nr 44 (1485), 2009 r., s. 15.

[1] Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 94.

[2] M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[3] M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[1]

[2]

[3]