Stanisław Długosz (ekonomista)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Minister p.o. Przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów PRL | |
| Okres |
od 14 października 1988 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
       
| |
Stanisław Józef Długosz (ur. 19 czerwca 1925 w Warszawie, zm. 14 maja 2019[1] tamże) – polski polityk, doktor nauk ekonomicznych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Stanisława i Adelajdy. Ukończył Szkołę Główną Handlową.
Od 1946 pracował w centralach handlu zagranicznego POLIMEX, a następnie VARIMEX. W latach 1954–1957 był członkiem delegacji polskiej do Komisji Nadzoru nad zawieszeniem broni w Wietnamie. W 1972 został wiceministrem handlu zagranicznego. W okresie od października 1980 do grudnia 1988 był zastępcą przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów (od 14 października do 23 grudnia 1988 był p.o. przewodniczącego w rządzie Mieczysława Rakowskiego). Następnie – do października 1990 – był związany z Centralnym Urzędem Planowania, w którym był podsekretarzem stanu. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w podzespole do spraw gospodarki i polityki społecznej.
Należał do PZPR.
Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1954–1962 tajnym współpracownikiem i kontaktem poufnym Służby Bezpieczeństwa o pseudonimach "953" i "Adam 953"[2].
Zmarł w maju 2019 w Warszawie[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2004)[3]
- Order Odrodzenia Polski III klasy[4]
- Order Sztandaru Pracy I klasy[4]
- Wielki Oficer I Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi (1974, Austria)[5]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Lwa (1974, Finlandia)[6]
- Krzyż Komandorski Orderu Legii Honorowej (1975, Francja)[4][6]
- Wielki Oficer Orderu Księcia Henryka Żeglarza (1976, Portugalia)[6]
- Wielki Oficer Orderu Leopolda (1979, Belgia)[6]
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Jak zadłużyłem PRL. Wyd. Polska Agencja Ekologiczna, Warszawa 1995, ss. 103. ISBN 83-85636-09-9
- Dyplomacja Merkurego. Wyd. Philip Wilson, Warszawa 2000, ss. 212. ISBN 83-7236-030-8
- Dwunastolecie polskiej transformacji 1990-2001. Czas utracony?. Wyd. Philip Wilson, Warszawa 2004, ss. 83. ISBN 83-7236-153-3
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Stanisław Długosz (nekrolog). nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2019-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-16)]. (pol.).
- ↑ długosz&page=1&url= Informacje w inwentarzu IPN
- ↑ M.P. z 2004 r. nr 42, poz. 725
- ↑ a b c Elżbieta Ciborska: Leksykon polskiego dziennikarstwa. Elipsa, 2000, s. 116.
- ↑ Aufstellung aller durch den Bundespräsidenten verliehenen Ehrenzeichen für Verdienste um die Republik Österreich ab 1952 (lista odznaczonych 1952-2012)
- ↑ a b c d Stanisław Długosz, Tomasz Bartoszewicz: Służyłem dziewięciu premierom. BGW, 1992, s. 106, 149-151
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944-1991, Warszawa 1991.
- Członkowie Komisji Planowania przy Radzie Ministrów
- Działacze PZPR
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Orderem Sztandaru Pracy I klasy
- Polacy – Komandorzy Legii Honorowej
- Polacy odznaczeni Odznaką Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii
- Polacy odznaczeni Orderem Infanta Henryka
- Polacy odznaczeni Orderem Leopolda (Belgia)
- Polacy odznaczeni Orderem Lwa Finlandii
- Polscy autorzy pamiętników i dzienników
- Polscy ekonomiści
- Tajni współpracownicy Służby Bezpieczeństwa PRL
- Uczestnicy Okrągłego Stołu (strona partyjno-rządowa)
- Urodzeni w 1925
- Wiceministrowie i urzędnicy PRL
- Zmarli w 2019
- Ludzie urodzeni w Warszawie