Stanisław Grzyb

Stanisław Grzyb

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1919 Lipowy Las
Data i miejsce śmierci	8 sierpnia 2008 Zalesie Górne
doktor habilitowany
Alma Mater	Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Doktorat	1961 – nauki o rolnictwie Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Habilitacja	1971 – nauki o rolnictwie Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Profesura	1980
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Odznaczenia

Stanisław Grzyb (ur. 24 listopada 1919 w Lipowym Lesie, zm. 8 sierpnia 2008 w Zalesiu Górnym) – polski profesor, specjalista w zakresie nauk o rolnictwie i łąkarstwa.

Życiorys

Rodzina

Był synem Franciszka i Marianny z Abramczyków Grzybów. Mieli ośmiohektarowe gospodarstwo rolne w Lipowym Lesie. Dziadek Stanisława, Stanisław, był wójtem gminy Baranowo.

W 1947 pojął za żonę Barbarę, z którą miał czworo dzieci.

Kariera

W 1934 Stanisław Grzyb skończył szkołę podstawową w Baranowie. Rok później ukończył bezpłatną Szkołę Rolniczą w Rudzie koło Przasnysza. Do 1937 pracował w gospodarstwie rodzinnym. W latach 1938–1939 pracował w Okręgowym Towarzystwie Organizacji Kółek Rolniczych w Przasnyszu. Odpowiadał za organizację konkursów przysposobienia rolniczego. Z ramienia Zakładu Doświadczalnego w Poświętnem (Izby Rolniczej w Warszawie) przeprowadzał doświadczenia nad odmianami roślin i nawozami. Prace prowadził w powiatach makowskim i przasnyskim. Ukończył też korespondencyjny Wyższy Kurs Rolniczy im. Stanisława Staszica w Warszawie.

W czasie II wojny światowej pracował przez rok w Spółdzielni Spożywców i Okręgowej Mleczarni w Baranowie jako kierownik, następnie 3 lata w Powiatowym Biurze Wodno-Melioracyjnym w Przasnyszu jako pracownik techniczny przy zdjęciach sytuacyjno-niwelacyjnych oraz badaniach gleb na łąkach, wreszcie przez rok jako kierownik gospodarstwa w majątku w Karniewie.

W maju 1945 eksternistycznie zdał małą maturę. Wstąpił do Państwowego Liceum Rolniczego w Bojanowie. W 1947 ukończył naukę. Wstąpił na Wydział Rolniczy Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. W 1951 uzyskał tytuł magistra inżyniera rolnictwa ze specjalizacją łąkarską na podstawie pracy Szeroka Biel jako obiekt łąkarski. Przyczynił się do przywrócenia do użytku torfowiska Szeroka Biel na terenie gminy Jednorożec.

W latach 1950–1962 pracował w Katedrze Uprawy Łąk i Pastwisk SGGW jako asystent, starszy asystent i adiunkt. Wykładał przedmiot Uprawa łąk i pastwisk. Prowadził badania nad ok. 400 tys. ha użytków zielonych w województwie warszawskim, olsztyńskim, poznańskim, lubelskim, szczecińskim i koszalińskim. Opracował monografie naukowe obiektów na tych terenach. W 1961 obronił pracę doktorską pt. Łąki w dorzeczu rzeki Liwiec w ujęciu geobotanicznym i fizjograficznym. Od lutego 1960 do czerwca 1961 dodatkowo pracował na Wydziale Ekonomicznym i Rolnym.

W 1962 zaczął pracę w Instytucie Melioracji i Użytków Zielonych w Falentach. W 1971 otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk rolniczych (dysertacja Możliwości uprawy – za pomocą nawożenia – łąk różnie uwilgotnionych). W 1980 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego.

W latach 1963–1975 kierował badaniami, których celem było określenie możłiwości i sposoób pooprawy składu botanicznego runi oraz produkcyjności łąk okresowo mokrych i okresowo przesuszonych. W latach 70. XX wieku skupił się na badaniach nad doborem komponentów nasion do mieszanek na łąki i pastwiska, normami wysiewu w mieszankach oraz oceną wzorcowych mieszanek traw i roślin motylkowatych. Wyniki jego prac upowszechniono jako instrukcję wzdrożeniową, która obowiązuje w Polsce od 1986. W latach 80. XX wieku zajął się opracowanie motod oceny wielkości strat rolniczych na użytkach zielonych, które spowodowane były głębokim odwodnieniem po wydrobyciu węgla brunatnego z kopalni odkrywkowej w Bełchatowie.

Napisał ponad 200 prac naukowych, artykułów, opracowań naukowo-technicznych oraz pogadanek telewizyjnych i radiowych. Wykładał na wielu kursach. Opracował kilka podręczników dla techników wodno-melioracyjnych. Publikował m.in. w „Wiadomościach Melioracyjnych i Łąkarskich”, „Przeglądzie Hodowlanym”, „Nowym Rolnictwie” oraz „Agrochemii”.

Był członkiem rad naukowych m.in. Instytutu Nauk Ekononicznych PAN, Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin, Komitetu Melioracyjnego V Wydziału PAN przy prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie. Należał do rad naukowych czasopism. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Botanicznego, Polskiego Towarzystwa Geograficznego, Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego i Łąkarskiego. Współpracował z zaganicznymi placówkami.

Pełnił funkcję radnego w gminie Zalesie Górne i gminie Piaseczno.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Srebrna Odznaka „Zasłużony dla Górnictwa PRL”
• Odznaka „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”
• Złota Odznaka Honorowa NOT
• Odznaka „Kopalni Węgla Brunatnego Bełchatów”.

Bibliografia

• Barbara Rutkowska, Prof. dr hab. Stanisław Grzyb (24.221919–9.08.2008). Wspomnienie, „Łąkarstwo w Polsce”, 2008, 11, s. 269–273.
• Z. Wasilewski, Prof. dr hab. Stanislaw Grzyb [1919–2008], „Wiadomości Melioracyjne i Łąkarskie”, 52 (2009), 1, s. 47.