Stanisław Królikiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Królikiewicz
podpułkownik dyplomowany artylerii podpułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

24 kwietnia 1891
Stryj

Data i miejsce śmierci

9 sierpnia 1978
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie,
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

10 Pułk Artylerii Ciężkiej,
17 Pułk Artylerii Polowej,
14 Pułk Artylerii Polowej,
Sztab Główny,
20 Dywizjon Artylerii Ciężkiej,
7 Dywizjon Kadrowy Artylerii Lekkiej

Stanowiska

zastępca dowódcy dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie)
Złota „Odznaka za Sprawność PZN”

Stanisław Królikiewicz[a] (ur. 24 kwietnia 1891 w Stryju, zm. 9 sierpnia 1978 w Krakowie) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Królikiewicz urodził się 24 kwietnia 1891 w Stryju. Był synem Karola (1855–1907) i Julii z domu Bronarskiej (1863–1911). Jego braćmi byli: Marian (1880–1939), Kazimierz (1884–1976, architekt), Tadeusz (1887–1970), Mieczysław (1889–1986), Adam (1894–1966, oficer kawalerii, jeździec, medalista olimpijski), Wacław (1900–1983, inżynier, oficer), Oktawian (1903–1941, zabity przez Niemców).

U kresu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. Będąc w stopniu porucznika 4 listopada 1918 otrzymał rozkaz zorganizowania baterii armat podporządkowanej bezpośrednio Naczelnej Komendzie Wojska Polskiego we Lwowie. Kierując się własną kreatywnością przygotował broń złożoną z uzyskanych kilku austriackich dział polowych, do których improwizując przysposobił niepasujące pociski produkcji rosyjskiej[1]. Dla upamiętnienia pierwszego strzału artyleryjskiego w dniu 7 listopada 1918 podczas obrony Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, został później wybrany na święto 5 Lwowskiego pułku artylerii lekkiej[2]. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem z 1 czerwca 1919[3][4]. Był oficerem rezerwowym 10 pułku artylerii ciężkiej w 1923[5] oraz dodatkowo jako oficer zatrzymany w służbie czynnej 17 pułku artylerii polowej w 1924[6]. Od 1926 do 1928 kształcił się we francuskiej uczelni wojskowej École supérieure de guerre, której został absolwentem, po czym decyzją ministra spraw wojskowych otrzymał tytuł oficera dyplomowanego[7]. Został zweryfikowany w stopniu kapitana artylerii w służbie stałej ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1924[8]. W 1928 był oficerem 14 pułku artylerii polowej[9]. Został awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[10]. W 1932 służył w Sztabie Głównym[11]. Według stanu z marca 1939 w stopniu podpułkownika był dowódcą 20 dywizjonu artylerii ciężkiej we Włodawie[12].

Podczas II wojny światowej przedostał się na Zachód i został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. W stopniu podpułkownika od 8 marca 1941 był p.o. zastępcą dowódcy 7 dywizjonu kadrowego artylerii lekkiej w składzie 7 Brygady Kadrowej Strzelców. Po wojnie był dyrektorem obozów repatriacyjnych UNRRA-IRO.

W 1914 jego żoną została Jadwiga Dulska, z którą miał syna Juliusza, zmarłego w wieku pięciu lat. W 1973 ożenił się z Marią Klementyną hrabiną Tyszkiewicz-Kalenicką herbu Leliwa (1921–2002). Zmarł 9 sierpnia 1978 w Krakowie[13]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie 14 sierpnia 1978 (kwatera SC11-A-4)[14].

Grób Stanisława i Adama Królikiewiczów na cmentarzu Salwatorskim

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji wojskowej był określany jako „Stanisław I Królikiewicz” dla odróżnienia od innego oficera, którym był „Stanisław II Królikiewicz”, ur. 6 maja 1901.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jednodniówka ku uczczeniu dziesięciolecia 5 Pułku Artylerji Polowej Lw.. Lwów: 1928, s. 5, 7.
  2. ↑ Karol Lucjan Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej 1914 - 1939. Londyn: 1975, s. 26.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 844.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 769.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 797.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 121.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 40..
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 436, 466.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 436.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 185.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 422.
  12. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 757.
  13. ↑ Stanisław Królikiewicz. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 182, s. 11, 12/13 sierpnia 1978. 
  14. ↑ Stanisław Królikiewicz. krakowsalwator.artlookgallery.com. [dostęp 2018-08-15].
  15. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
  16. ↑ Odznaki. Spis narciarzy odznaczonych Złotą Odznaką za Sprawność w sezonie 1936/37. W: Informacyjny kalendarz narciarski na sezon 1937-38. Wydawnictwo Polskiego Związku Narciarskiego, s. 238.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Królikiewicz&oldid=67581223”